มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2465

สีหน้าอารมณ์ของหลัวซิวดูตึงเครียดอย่างยิ่ง ถึงแม้เขาจะรู้อยู่ว่าการทำให้กาลเวลาไหลย้อนกลับฟื้นคืนชีพคนคนหนึ่งนั้นมันไม่ได้ง่ายเช่นนั้น แต่ระดับความยากในขั้นตอนการนี้กลับอยู่เหนือการจินตนาการของเขา

อย่างไรเสียต่อให้อยู่ในยุคสมัยที่ไท่ซ่างฉิงคงอยู่ เขาก็ไม่เคยทำเรื่องเช่นนี้มาก่อน เนื่องจากการที่จะทำเรื่องเช่นนี้ได้นั้น เงื่อนไขข้อแรกที่ต้องมีคือพลังวัฏสงสาร 

“วัฏสงสาร!”

หลัวซิวตะคอกเสียงดังลั่น กระตุ้นตำหนักวัฏสงสารอย่างสุดกำลังสามารถ แล้วพุ่งเข้าไปในสายน้ำแห่งกาลเวลาจนเสียงดังสะเทือนเลื่อนลั่น เงาสะท้อนวัฏสงสารปรากฏ ในที่สุดสายน้ำแห่งกาลเวลาก็ถูกเขาฉีกกระชากจนเกิดเป็นช่องโหว่เล็ก ๆ สักที

ถึงแม้ช่องโหว่ดังกล่าวจะเล็กมาก ๆ แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้หลัวซิวตื่นเต้นดีใจอย่างยิ่งแล้ว เขายกนิ้วขึ้นมาจิ้มออกไป ใช้นิ้วมือแทงทะลวงเข้าไปในสายน้ำแห่งกาลเวลา

ในภาพฉากที่ปรากฏบนสายน้ำแห่งกาลเวลา ใบหน้าของหลิวเทียนลู่ดุร้ายมาก ขณะที่กำลังจะฆ่าเสี่ยวเจียงหมิงอยู่นั้น นิ้วมือหนึ่งกลับจุติลงมาจากอนัตตากะทันหัน เสียงฟึ่บดังขึ้น โจมตีเขาจนกลายเป็นหมอกเลือด 

ถัดจากนั้นนิ้วมือดังกล่าวก็ไม่หยุดลงเลยแม้แต่น้อย ม้วนพัดเสี่ยวเจียงหมิงขึ้นมาพร้อมกับแสงที่สว่างไสว แล้วหายไปอย่างไร้ร่องรอย

ด้านนอกของสายน้ำแห่งกาลเวลา หลัวซิวหดนิ้วมือกลับมาอย่างรวดเร็ว มีรัศมีดวงหนึ่งปรากฏข้างกายเขา จากนั้นมันก็ค่อย ๆ ปรากฏเป็นเสี่ยวเจียงหมิงที่ใบหน้ายังคงดูสิ้นหวังและหวาดกลัวอยู่เช่นเคย 

ฟึ่บ!

วินาทีนี้ ช่องโหว่ที่แยกออกบนสายน้ำแห่งกาลเวลาสมานกันแล้ว พลังแว้งกัดที่ทรงพลังทำให้หลัวซิวกระอักเลือด ใบหน้าขาวเผือกถึงขีดสุด 

เพื่อเป็นการช่วยชีวิตเสี่ยวเจียงหมิง เขาได้เผาผลาญพลังและเลือดทั้งร่างกายจนบาดเจ็บสาหัส สามารถพูดได้เลยว่าเพราะเหตุนี้เขาต้องแลกกับราคาที่สูงลิ่วอย่างยิ่ง

ทว่าทั้งหมดนี้ยังไม่จบลง เขาย้อนเวลา ซึ่งเป็นพฤติกรรมที่ปรปักษ์สวรรค์ ต้องแบกรับบทลงโทษจากทัณฑ์สายฟ้า และเสี่ยวเจียงหมิงที่ควรตายไปในตอนแรกกลับออกมาจากสายน้ำแห่งกาลเวลาแล้วอุบัติขึ้นมาอีกครั้ง นี่ก็เป็นการขัดต่อปณิธานของจักรวาลฟ้าดินเช่นกัน จึงมีทัณฑ์สายฟ้าพิโรธย่างกรายมาด้วย จะทำการสังหาร กำจัดเขาทิ้ง!

เสี่ยวเจียงหมิงไม่เข้าใจเลยด้วยซ้ำว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ ใบหน้าเล็ก ๆ นั่นเต็มเปี่ยมไปด้วยความมึนงง

มีเสียงที่อ่อนแอดังออกมาจากตำหนักโบราณ และตำหนักสีน้ำตาลแก่นี่ก็ต้องเป็นตำหนักวัฏสงสารอยู่แล้ว 

อานุภาพของทัณฑ์สายฟ้าน่ากลัวมากเกินไป หลัวซิวต้านทานไม่ไหวเลยด้วยซ้ำ ร่างยุทธ์ร่างเนื้อถูกผ่าจนแหลกสลายโดยสิ้นเชิง ตัวหยั่งรู้ก็แตกสลายด้วย มีเพียงญาณเทวร่างมนุษย์ของเขาเท่านั้นที่หลบซ่อนเข้าไปในตำหนักวัฏสงสาร ถือว่ารักษาชีวิตเอาไว้ได้ 

แท้จริงแล้วขณะที่เขาพบว่าตนต้านทานไม่อยู่ เขาก็เข้าไปหลบซ่อนในตำหนักวัฏสงสารแล้ว แต่พลานุภาพของทัณฑ์สายฟ้าไม่สามารถทลายตำหนักวัฏสงสาร ทว่ากลับมีพลังที่เกะกะระรานโจมตีเข้ามา ทำให้ร่างเนื้อและตัวหยั่งรู้ของเขาแตกสลาย หากทัณฑ์สายฟ้าในครั้งนี้ดำเนินการนานกว่านี้อีกนิดหนึ่ง หลัวซิวคาดว่าใช่ว่าญาณเทวร่างมนุษย์ของตัวเองจะสามารถรอดต่อไปได้เสมอไป

ภายในตำหนักวัฏสงสาร เสี่ยวเจียงหมิงมองญาณเทวของหลัวซิว ราวกับรู้สึกสงสัยมาก ๆ

“พี่หลัวซิว ท่านเป็นผู้ช่วยชีวิตข้าไว้หรือ? เหตุใดท่านถึงตัวเล็กลงแล้วล่ะขอรับ?”เสี่ยวเจียงหมิงถามประโยคหนึ่ง เนื่องจากลักษณะญาณเทวของหลัวซิวเหมือนร่างแท้เขาทุกประการ 

หลัวซิวที่ได้ยินคำพูดดังกล่าวแล้วรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก นี่ข้าตัวเล็กลงที่ไหนเล่า แต่เป็นเพราะร่างกายและตัวหยั่งรู้ถูกโจมตีจนแตกสลายแล้ว เหลือเพียงญาณเทวที่กลายมาจากวิญญาณดั้งเดิม