มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2504

มหายุทธ์ สะท้านภพ บทที่ 2504

“โครม…”

ปริภูมของหุบเขาผนึกปีศาจพังทลายลงอย่างสมบูรณ์และปริภูมกลืนกินทุกสิ่งรอบ ๆ ทุกสิ่งที่มีอยู่ในหุบเขาผนึกปีศาจถูกทำลายและกลายเป็นฝุ่นและความว่างเปล่า

ในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวในระยะไกล หลัวซิวมองไปที่วังวนของหลุมดำที่หมุนอย่างบ้าคลั่งด้วยใบหน้าที่ซีดขาว เขารู้ว่าหุบเขาผนึกปีศาจจะไม่มีอยู่อีกต่อไป และเบาะแสของอาจารย์ก็ถูกตัดขาดทันที

ในขณะนี้ ในตัวหยั่งรู้ของเขา ศิลาสีเขียวลอยขึ้นลอยลง แม้แต่สมบัติเช่นตำหนักวัฏสงสารและกระบี่ร่องฟ้าก็ยังยอมอยู่ใต้ศิลาสีเขียวนี้

นี่คือศิลาผนึกปีศาจ หลัวซิวคาดไม่ถึงว่าตามเวลาที่ไม่สิ้นสุดศิลาผนึกปีศาจซึ่งพังไปนานแล้วในเวลานี้จะกลับมาเป็นอย่างเดิมได้อย่างแปลกประหลาด

สมบัติสวรรค์ไท่ชูที่ใช้ในการปราบปรามบำเพ็ญเซียนปีศาจจะเป็นสิ่งธรรมดาได้อย่างไร แม้ว่าจะไม่ดีเท่ากงล้อวัฏจักรธรรมในตำนาน แต่ก็เทียบได้ไม่แย่ไปมาก และตำหนักวัฏสงสารเป็นเพียงชิ้นเศษที่กลายมาจากกงล้อวัฏจักรเท่านั้น ดังนั้นจึงแย่กว่าศิลาผนึกปีศาจมาก

หากเป็นคนอื่น จะตื่นเต้นมากอย่างแน่นอนหลังจากได้รับสมบัติที่ทรงพลังเช่นนี้ แต่หลัวซิวกลับไม่มีความยินดีเลย

เพราะเขารู้ดีว่าศิลาผนึกปีศาจเป็นสมบัติที่ภูตสวรรค์คนหนึ่งกลั่นออกมา และเขาฝึกฝนวิถีไร้ลักษณ์ เป็นวิถีการฝึกฝนที่ไม่มีใครฝึกฝน ซึ่งภูตสวรรค์ไม่ยอมรับ

อันดับแรกคือชางเทียนหมิง จากนั้นกองกำลังภูตสวรรค์ที่ซ่อนอยู่หลังเกาะเทียนเหอ และตอนนี้ได้เพิ่มเจ้าของศิลาผนึกปีศาจอีกด้วย

หลัวซิวพบว่าเขาหมดคำพูดที่จะพูด เขามีความแค้นกับภูตสวรรค์สามคนโดยไม่ได้ตั้งใจ