มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2601

“หากเจ้าต้องการทรัพยากรการฝึกตนที่ระดับขั้นสูงกว่า ข้าแนะนำให้เจ้าไปตามหาพวกโบราณสถานที่อยู่ในยุคเก่าแก่ ซึ่งมีเพียงไปโบราณสถานเก่าแก่เหล่านั้น ถึงจะเจอทรัพยากรสมบัติจำนวนมากที่หาพบได้แค่ในโลกมหาศักดิ์ทั้งแปด”นายแห่งเผ่าจี้พูดอย่างกะทันหัน

“โบราณสถานเก่าแก่?”เมื่อได้ยินคำพูดนี้ แววตาของหลัวซิวก็เป็นประกายขึ้นมา หินบรรพไท่ชูที่เขาได้รับ ก็ได้รับมาจากตำหนักไท่ซ่างเทียนหย่งไม่ใช่หรือ? เมื่อมองจากความหมายบางอย่างแล้ว ตำหนักไท่ซ่างเทียนหย่งก็ถือเป็นโบราณสถานในยุคเก่าแก่เช่นกัน 

หลัวซิวบอกลานายแห่งเผ่าจี้ ก่อนจะตัดสินใจออกไปด้านนอกหนึ่งรอบ

นายแห่งเผ่าจี้เป็นพูดย้ำเตือนเรื่องโบราณสถานเก่าแก่เขา แต่ทว่าการออกไปในครั้งนี้ของเขากลับไม่ได้ออกไปเพราะตามหาโบราณสถานเก่าแก่ หากโบราณสถานเก่าแก่ตามหาง่ายขนาดนั้นละก็ คงถูกผู้อื่นค้นพบไปตั้งนานแล้ว จักถึงตาเขาไปตามหาได้อย่างไรเล่า?

กุญแจสำคัญของเรื่องนี้ไม่ใช่โบราณสถาน แต่เป็นคำว่าเก่าแก่!

อ้างอิงจากความรู้ของเขา ในยุคไท่ชูอันไกลโพ้น แท้จริงแล้วห้วงดารานี้ที่ถูกเรียกว่าจักรวาลกันดาร ไม่ค่อยต่างอะไรจากโลกมหาศักดิ์ทั้งแปด เกณฑ์ฟ้าดินแตกต่างกันไม่มากนัก แต่ว่าปริภูมิในห้วงนี้แค่ไม่มั่นคงอย่างโลกมหาศักดิ์ทั้งแปด

ทว่าตั้งแต่ยุคไท่ชูตลอดจนยุควัฏสงสาร เคยเกิดภัยพิบัติและศึกสงครามที่ยิ่งใหญ่มามากจนนับไม่ถ้วน และการเข่นฆ่าทั้งหมดนี้ส่วนมากเกิดขึ้นในจักรวาลกันดาร เพราะฉะนั้นถึงได้ส่งผลให้เกณฑ์ฟ้าดินในจักรวาลกันดารพังทลาย เมื่อพัฒนาจวบจนปัจจุบัน มากสุดก็แค่สามารถฝึกตนแดนเทพมารระดับหกเท่านั้น 

แต่ในอดีตอันไกลโพ้น ก่อนที่เกณฑ์ฟ้าดินจะพังทลาย ต้องมีสมบัติทรัพยากรถูกหล่อเลี้ยงออกมาเป็นจำนวนมากอย่างแน่นอน ซึ่งสมบัติเหล่านั้น ส่วนมากจะถูกอำพรางอยู่ในเขตแดนที่ผู้คนไม่กล้าย่างกรายเข้าไปง่าย ๆ