มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2610

“จอมยุทธ์ระดับต่ำแค่สามารถใช้ชีวิตอยู่ในช่องแคบ ถึงแม้เหมือนเจ้าและข้าจะอยู่เหนือพวกเขา ทว่าแท้จริงแล้วผู้ที่อยู่เหนือเราก็มีมากจนนับไม่ถ้วนเช่นกัน”มหาจักรพรรดิยุทธ์แห่งนรกภูมิรู้สึกทอดถอนใจเล็กน้อย ไม่ว่าจะเป็นเขาหรือหลัวซิว อันที่จริงต่างก็เป็นผู้ที่ค่อย ๆ ปีนป่ายขึ้นมาจากจอมยุทธ์ที่อยู่ระดับต่ำที่สุดเช่นกัน จึงเข้าใจความยากแค้นและความยากลำบากต่าง ๆ นานาครั้นเมื่อผลการฝึกตนอ่อนบางดีมาก 

“เราอำพรางออร่าแล้วรอคอยอยู่ที่นี่ก็เพียงพอแล้ว พวกหงหวู้ก็น่าจะมาถึงในเร็ว ๆ นี้เช่นกัน”มหาจักรพรรดิยุทธ์แห่งนรกภูมิพูดประโยคหนึ่ง จากนั้นเงาร่างเขาก็กระพริบทีหนึ่ง ก่อนจะจมหายเข้าไปในป่าไม้ที่อยู่ด้านล่าง 

มหาจักรพรรดิยุทธ์แห่งนรกภูมิชำนาญกฎความตาย เขาสามารถเก็บพลังชีวิตทั้งร่างกายตัวเองอย่างมิดชิด หากมีตัวสำนึกแผ่สำรวจมา ก็แค่จะคิดว่าภายในพงหญ้ามีก้อนหินที่ไม่มีออร่าชีวิตใด ๆ เลยแม้แต่น้อยหนึ่งก้อน

ส่วนอุบายอำพรางตัวของหลัวซิวนั้นก็มีเยอะมาก เขาดึงดูดห้วงเวลาของพื้นที่แห่งหนึ่งมาได้อย่างง่ายดาย แล้วนำร่างกายหลบซ่อนเข้าไปในอนัตตา ไม่ว่าจะเป็นตัวสำนึกหรือเนื้อตาเปล่า ก็จับจุดพิรุธไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

เวลานี้หลัวซิวไม่ได้จัดวางค่ายกลซ่อนงำแต่อย่างใด หากหงหวู้บรรลุถึงระดับมหาปรมาจารย์ระดับหกแล้วจริง ๆ ค่ายกลซ่อนงำระดับห้าที่เขาจัดวางอย่างสบายมือก็จะถูกมองทะลุปรุโปร่งง่ายมาก

ไม่นานนัก ก็มีแสงกลรุ้งยาวสองดวงบินมาจากขอบฟ้า แล้วปรากฏในละแวกใกล้เคียงของภูเขาถูหลิง

หลังจากเงาดำสองร่างนั้นมาถึงแล้ว สิ่งแรกที่ทำก็คือแผ่ขยายตัวสำนึกออกไป ทว่ากลับไม่พบหลัวซิวและมหาจักรพรรดิยุทธ์แห่งนรกภูมิที่อำพรางอยู่ในละแวกใกล้เคียงแต่อย่างใด

ตัวสำนึกของพวกเขาทั้งสองคนแทบจะทำการกวาดสำรวจพื้นที่ละแวกใกล้เคียงกับภูเขาถูหลิงหนึ่งรอบ จากนั้นก็ถูกดึงกลับไปอย่างรวดเร็ว ต่อมาหนึ่งในนั้นก็หยิบม้วนหยกส่งสารออกมาหนึ่งชิ้น