มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2663

ในความเป็นจริง สำหรับหลัวซิวแล้ว เขาได้เอาสิ่งของทิ่อยู่ในหุบเขาเทพจันทราได้แล้ว ดังนั้นจึงไม่สำคัญว่าเขาต้องการเป็นศิษย์ใจกลางของภูเขาว่านเริ่นหรือไม่

แต่ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่คนเดียวเหมือนไท่ซ่างฉิงในชาติที่แล้ว ที่ฝึกตนคนเดียว ข้างกายเขามีเยว่เอ๋อร์และซีโรว่ เขาต้องการสถานที่ที่ให้พวกนางสามารถลงหลักปักฐานได้

และภูเขาว่านเริ่นก็เป็นตัวเลือกที่ดี ดังนั้นหลัวซิวจึงต้องรักษาตำแหน่งศิษย์ใจกลางไว้โดยธรรมชาติ

“เอาล่ะ เจ้าสมกับที่ผู้อาวุโสหวยซินให้ความสำคัญมาก แม้ว่าพรสวรรค์ของเจ้าจะตรงตามข้อกำหนดในการเป็นศิษย์ใจกลางแต่ก็ยังมีศิษย์รุ่นเยาว์จำนวนมากที่ไม่ยอมรับเจ้า ดังนั้นเจ้าต้องแสดงพลังของเจ้าเพื่อให้พวกเขายอมรับเจ้า”

ผู้อาวุโสใหญ่ที่นั่งอยู่ด้านบนสุดพูดช้าๆ “หอคอยเวิ่นซินเป็นสถานที่สำหรับฝึกฝนตัวธรรม จนถึงตอนนี้ ในหมู่ศิษย์รุ่นเยาว์ของเราในภูเขาว่านเริ่น มีคนสามารถไปถึงชั้นที่สิบหกที่สูงที่สุดได้ อย่างน้อยเจ้าต้องไปถึงชั้นที่สิบหก ถึงจะสามารถปิดปากผู้ที่ไม่ยอมรับได้”

เมื่อก่อนผู้อาวุโสใหญ่ไม่เคยเห็นหลัวซิวมาก่อน เขาก็ไม่มีความรู้สึกพิเศษใดๆ แต่เมื่อเขาเห็นหลัวซิวด้วยตาของเขาเอง เขาก็มีความรู้สึกว่าเขาไม่สามารถมองชายหนุ่มคนนี้ออกได้เช่นกัน

ในฐานะผู้อาวุโสใหญ่ของภูเขาว่านเริ่น เขาได้ฝึกตนมาเป็นเวลาอย่างน้อยหนึ่งล้านปี และเขายังเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเทพมารระดับเจ็ดขั้นสูงสุด แต่หลัวซิวผู้นี้ทำให้เขารู้สึกว่าเขาตกลงไปในเหวลึก เขาสามารถรับรองได้เลยว่าหนุ่มคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน

เพราะบนร่างเขามีออร่าที่แตกต่างจากเวลาที่เขาฝึกฝนอย่างสิ้นเชิง

“หอคอยเวิ่นซิน? ดี!”

หลัวซิวพยักหน้าโดยไม่ลังเล

เดินออกจากตำหนักประชุมหลัก ผู้อาวุโสใหญ่เงยหน้าขึ้นมองรูปสลักทั้งสองที่ยืนอยู่หน้าห้องโถงโดยอดไม่ได้

รูปสลักทั้งสองนี้ รูปสลักหนึ่งสูง และอีกรูปสลักเตี้ย รูปสลักเตี้ยคืออาจารย์ปู่แห่งภูเขาว่านเริ่นหรือที่รู้จักกันในชื่อราชาเทพว่านเริ่น และรูปสลักนั้นลึกลับ มีข่าวลือว่าเป็นผู้แข็งแกร่งที่ราชาเทพว่านเริ่นเคยติดตามมาก่อน

“ผู้อาวุโสใหญ่กำลังดูอะไรอยู่รึ?” ผู้อาวุโสคนหนึ่งถามด้วยความสงสัย

“ไม่มีอะไร ไปกันเถอะ”

ผู้อาวุโสใหญ่ขมวดคิ้ว เขาไม่รู้ว่าเหตุใดเขาถึงมองรูปสลักทั้งสองโดยสัญชาตญาณหลังจากที่เขาออกมาจากตำหนัก และสิ่งที่เขามองดูไม่ใช่รูปสลักของอาจารย์ปู่ว่านเริ่น แต่เป็นรูปสลักชายผู้แข็งแกร่งร่างสูง

พวกเขาเดินไปที่ที่ตั้งของหอคอยเวิ่นซินซึ่งมีศิษย์ภูเขาว่านเริ่นจำนวนมากมารวมตัวกันแล้ว

อย่างที่ทราบกันดี ใจกลางแห่งวิถียุทธ์มีความสำคัญมาก ไม่ว่าเจ้าจะมีพรสวรรค์และคุณสมบัติที่น่าทึ่งเพียงใด หากเจ้าไม่มีตัวธรรมที่แข็งแกร่งและมั่นคง ก็จะเป็นเรื่องยากอย่างแน่นอนที่จะไปให้ไกลบนเส้นทางแห่งวิถียุทธ์

“มีเพียงผลการฝึกตนเทพมารระดับห้าขั้นปฐมภูมิเท่านั้น เขาสามารถบุกผ่านชั้นที่สิบหกของหอคอยเวิ่นซินได้หรือ?” รอบ ๆ หอคอยเวิ่นซิน มีศิษย์ของภูเขาว่านเริ่นพูดด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย

“ในบรรดาศิษย์ของเรา ศิษย์พี่หยุนมีผลการฝึกตนที่สูงที่สุดและมีตัวธรรมที่แน่วแน่ที่สุด เขารักษาบันทึกของชั้นที่สิบหกมาโดยตลอด”

หอคอยเวิ่นซินมีทั้งหมดสามสิบหกชั้น ซึ่งสูงตระหง่านอยู่ในก้อนเมฆ ว่ากันว่า ใครก็ตามที่ไปถึงชั้นที่สามสิบหกได้นั้นในอนาคตอย่างน้อยจะต้องกลายเป็นผู้แข็งแกร่งระดับจักรพรรดิเทพ

ตำนานเล่าว่า หอคอยเวิ่นซินนี้ไม่ใช่ราชาเทพว่านเริ่นเหลือไว้ แต่เป็นผู้แข็งแกร่งเก่งกาจที่ไม่มีผู้ใดรู้จักเหลือไว้ แม้แต่อาจารย์ปู่ของภูเขาว่านเริ่นผู้ยิ่งใหญ่ ก็มาถึงชั้นที่ยี่สิบเจ็ดเท่านั้น

แปรง!

ร่างหนึ่งปรากฏขึ้นที่ทางเข้าของหอคอยเวิ่นซินเป็นชายหนุ่มในชุดสีทอง เขามีใบหน้าที่หล่อเหลา มีความเย่อหยิ่งอยู่ระหว่างคิ้วและทั้งตัวของเขาก็พล่านไปด้วยชี่โลหิตพลานุภาพ

คนนี้คือ หยุนลู่ ซึ่งเป็นผู้ที่เก่งกาจที่สุดอันดับหนึ่งในบรรดารุ่นเยาว์ของภูเขาว่านเริ่น เขามีผลการฝึกตนเทพมารระดับหกช่วงปลายอยู่แล้ว แต่ความแข็งแกร่งของเขาเทียบได้กับเทพมารระดับเจ็ดช่วงกลางทั่วไป เป็นอัจฉริยะระดับมกุฎเทพที่ข้ามสามแดนเล็ก ๆ !

เขามักจะถือว่าตนเองเป็นอัจฉริยะอันดับหนึ่งในภูเขาว่านเริ่นและเขาเชื่อเสมอว่าหากใครก็ตามที่สามารถเป็นศิษย์ใจกลางของภูเขาว่านเริ่นได้ในอนาคต จะต้องเป็นเขา

เมื่อเขากำลังปิดกั้นฝึกตน ทันใดนั้นมีคนปรากฏตัวขึ้นและกลายเป็นศิษย์ใจกลางซึ่งทำให้หยุนลู่รู้สึกไม่ดีมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาได้ยินว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงผลการฝึกตนเทพมารระดับห้าขั้นปฐมภูมิ เขายิ่งรู้สึกไม่ยอมรับอย่างยิ่ง

หนึ่งในผู้อาวุโสหกคนของภูเขาว่านเริ่นเป็นอาจารย์ของเขา และอาจารย์ของเขาร่วมกับผู้อาวุโสอีกสองคนเสนอการทดสอบหอคอยเวิ่นซิน ซึ่งเป็นการให้หยุนลู่มีโอกาสแย่งชิง

“เจ้าคือหลัวซิว? หากเจ้าไม่สามารถบุกขึ้นไปถึงชั้นที่สิบหกของหอคอยเวิ่นซินได้ เจ้าก็ควรย้ายออกจากหุบเขาเทพจันทราโดยเร็วที่สุด” หยุนลู่มองหลัวซิวและพูดอย่างเฉยเมย

“งั้นคนเดียวในกลุ่มคนรุ่นเยาว์ที่สามารถบุกไปยังชั้นที่สิบหกได้คือเจ้ารึ?”

หลัวซิวยิ้มน้อยแล้วมองมองหยุนลู่ และพยักหน้า “พรสวรรค์ไม่เลว มีหวังจะได้เป็นราชาเทพระดับแปดในอนาคต”

เมื่อเห็นหลัวซิวพูดกับตัวเองด้วยท่าทีเหมือนผู้อาวุโสที่สอนรุ่นเยาว์ หยุนลู่ก็ยิ่งรู้สึกไม่พอใจมากขึ้น และพูดอย่างเย็นชาทันที “แม้ว่าเจ้าจะบุกไปถึงชั้นที่สิบหกได้ เจ้าก็ไม่เก่งเท่าข้า และข้าก็จะไม่ยอมรับเจ้าเป็นศิษย์ใจกลาง!”

ขณะที่พูด ร่างของ หยุนลู่ สั่นไหว เขาเข้าไปในหอคอยเวิ่นซิน ผู้อาวุโสใหญ่โบกมือ ม่านแสงปรากฏขึ้นกลางอากาศ นำเสนอฉากของ หยุนลู่ ที่อยู่ภายในหอคอยเวิ่นซินต่อหน้าต่อตาทุกคน

ความเร็วของ หยุนลู่ เร็วมาก แม้ว่าภาพลวงตาในหอคอยเวิ่นซิน จะรบกวนความคิดและจิตใจของผู้คน แต่ หยุนลู่ ก็ยังผ่านห้าชั้นแรกไปได้อย่างง่ายดาย และความเร็วจะช้าลงหลังจากไปถึงชั้นที่สิบ

ในขณะนี้ หยุนลู่ รู้สึกราวกับว่าเขาอยู่ในสนามสังหาร ทหารที่โหดเหี้ยมจำนวนนับไม่ถ้วนพุ่งเข้ามาหาเขา เขารู้ว่าทั้งหมดนี้เป็นภาพลวงตา แต่เมื่อร่างกายของเขาถูกฟันด้วยดาบ เขายังคงมีสัญชาตญาณตอบสนอง