มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2769

เวลาล่วงเลยไปโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว ทั้งสามต่อสู้กันอยู่บนชั้นห้าของหอคอยฮวงมานานเท่าไหร่ไม่รู้ กระทั่งผลการฝึกตนพลังเวทย์ล้วนแห้งเหือดโดยสิ้นเชิงแล้ว คลื่นพลังการต่อสู้ถึงจะค่อย ๆ หยุดลง

เห็นเพียงไม่ว่าจะเป็นหลัวซิว หรือหงบูและนักพรตชิงชาน วินาทีนี้ต่างหายใจหอบ ศัสตราวุธของขลังของแต่ละคนต่างตกอยู่ข้าง ๆ รัศมีหม่นหมอง เห็นได้ชัดเจนเลยว่าไม่มีแม้แต่ผลการฝึกตนที่จะเก็บอาวุธเทพกลับเข้าร่างแล้ว

ศึกการต่อสู้ในครั้งนี้ดำเนินการมายาวนานมากเกินไป แม้นหงบูและนักพรตชิงชานจักร่วมมือกันแล้วกดอัดหลัวซิวได้ ทว่ากลับไม่มีทางกำจัดหลัวซิวภายในระยะเวลาสั้น ๆ ได้

ขณะที่เข่นฆ่ากัน สูญเสียผลการฝึกตนไปเยอะมาก ๆ พวกเขากินยาเซียนฟื้นฟูผลการฝึกตนไปไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ วินาทีนี้แหวนเก็บของก็ว่างเปล่าไม่มีอะไรเช่นกัน ไม่เหลือยาเซียนสักเม็ด

หลัวซิวก็แทบจะถึงขีดจำกัดแล้วเหมือนกัน การที่สามารถยืนหยัดอยู่ภายใต้การร่วมมือของอัจฉริยะที่มีศักยภาพสูสีกับตัวเองได้นานเช่นนี้ ทำให้เขาหลัวซิวสัมผัสได้อย่างลึกซึ้งเลยว่าศักยภาพของตัวเองเพิ่มขึ้นเยอะมากจริง ๆ

ทั้งสามต่างตระหนักรู้ในหอคอยฮวงตั้งแต่ชั้นสองถึงชั้นห้าเหมือนกัน แต่ถ้าเกิดพูดถึงความเข้าใจและการยึดกุมธรรมเวชกาลร้างแล้ว หงบูและนักพรตชิงชานแตกต่างจากเขามาก ๆ ก็เหมือนดังเช่นคนที่เข้าใจหลักการใหญ่นั้นมีเยอะมาก แต่ผู้ที่สามารถลงมือทำได้อย่างแท้จริงกลับมีน้อยมาก

ซึ่งวิถียุทธ์ก็เป็นเฉกเช่นเดียวกัน เจ้าเข้าใจหลักการแล้ว แต่กลับไม่รู้วิธีการใช้สอย เช่นนั้นก็ไม่สามารถผันการตระหนักรู้นี้ให้กลายเป็นศักยภาพได้เช่นกัน

แต่หลัวซิวกลับแตกต่างกัน เขานำสิ่งที่ตัวเองตระหนักรู้ได้ล้วนผันเป็นศักยภาพ และเป็นเพราะเหตุนี้นี่เอง เขาถึงสามารถอาศัยร่างยุทธ์ร่างเนื้อที่เกะกะระราน ฝืนต้านทานพลังโจมตีของหงบูและนักพรตชิงชานทั้งสองคนอย่างต่อเนื่อง แต่ก็ไม่ล้มลงสักที

มีจิตสังหารที่รวดเร็วและเฉียบคมทะลุออกมาจากแววตาของทั้งสามคน ความแข็งแกร่งของหลัวซิว ทำให้หงบูและนักพรตชิงชานเข้าใจอย่างลึกซึ้งแล้วว่าอะไรคืออัจฉริยะแหกกฎสวรรค์ที่แท้จริง ในที่สุดก็ถือว่าเข้าใจสักทีว่าเหตุใดไท่ซ่างฉิงถึงถูกเรียกขานว่าเป็นผู้มีพรสวรรค์ไร้เทียมทานตลอดกาล

ทั้งสามคนไม่ได้พูดอะไรเลย ต้องใช้เวลาทุกวินาทีให้คุ้มค่าเพื่อฟื้นฟูผลการฝึกตน ทันทีที่ผลการฝึกตนได้รับการฟื้นฟูเล็กน้อย จิตสังหารที่ตลบฟุ้งไปทั่วก็จะระเบิดกะทันหัน แล้วเปิดศึกเข่นฆ่ากันต่อ

เมื่อมองจากด้านความสามารถในการฟื้นฟูตัว หลัวซิวเป็นฝ่ายที่ได้เปรียบเยอะมาก วิถีไร้ลักษณ์วิวัฒนาการสรรพวิชา บวกกับเขาเข้าใจและตระหนักรู้ในธรรมเวชกาลร้างได้ลึกซึ้งมากกว่า ความเร็วในการฟื้นฟูของเขาที่อยู่ในหอคอยฮวงจึงเร็วกว่าหงบูและนักพรตชิงชานมาก

ทันใดนั้นเอง จิตสังหารที่อยู่ในดวงตาหลัวซิวก็ปะทุ ร่างกายเขาหายไปภายในเสี้ยววินาที ก่อนจะปรากฏตรงหน้านักพรตชิงชานโดยตรง

“ตราสรรพสิทธิ์! ตราต้าฮวง! สรรพวิถีล้วนว้าง!”

ทันทีที่ลงมือ หลัวซิวก็ปล่อยมหาอิทธิฤทธิ์ทั้งสามออกไปทันที ของขลังอาวุธเทพที่นักพรตชิงชานเรียกออกมาถูกโจมตีจนกระเด็นออกไปภายในพริบตา ตราต้าฮวงร่วงลงบนหน้าอกนักพรตชิงชาน ทำให้ร่างกายเขาถูกโจมตีจนทะลุภายในพริบตา เลือดสาดกระเด็น ร่างกายกระเด็นลอยออกไป

พลานุภาพของตราต้าฮวงไม่ได้มีเพียงแค่นี้ ในระหว่างที่ร่างกายนักพรตชิงชานกระเด็นลอยออกไปอยู่นั้น เลือดเนื้อตามร่างกายเขาก็ระเบิดไปด้วย เลือดเนื้อทางร่างกายเละเทะ กระดูกทั้งร่างกายแทบจะถูกตราต้าฮวงโจมตีจนแตกสลาย

ทั้งหมดทั้งมวลนี้เกิดขึ้นภายในเสี้ยววินาทีเดียวเท่านั้น เมื่อหงบูตอบสนองกลับมาได้ นักพรตชิงชานก็ถูกหลัวซิวโจมตีจนกระเด็นออกไปและบาดเจ็บสาหัสแล้ว

เนื่องจากไม่ว่าจะเป็นนักพรตชิงชานหรือหงบู พวกเขาต่างนึกไม่ถึงเลยว่าผลการฝึกตนของหลัวซิวจะฟื้นฟูกลับมาเร็วขนาดนี้ ภายในระยะเวลาที่สั้นมาก ๆ พลังเวทย์ก็ฟื้นฟูกลับมาถึงระดับที่สามารถปลดปล่อยมหาอิทธิฤทธิ์ทั้งสามออกมาได้แล้ว

อย่างไรก็ตามเมื่อเผชิญหน้ากับพลังโจมตีของหงบู หลัวซิวกลับไม่มีพลังเวทย์ที่จะต้านทานเอาไว้ได้แล้ว เสียงกวงดังขึ้น หลัวซิวก็ถูกหงบูเก็บเข้าไปในเตาเพลิง ถัดจากนั้นก็มีอัคคีเต๋าที่นับไม่ถ้วนพรั่งพรู หวังจะกลั่นแปรให้เขาตายอยู่ในเตาเพลิง

“สหายหลัว แม้นวิธีการเช่นนี้จะไม่สง่าผ่าเผย ทว่าเจ้าแข็งแกร่งมากเกินไป หากเจ้าไม่ตาย อนาคตข้าก็จะไม่มีโอกาสเดินขึ้นไปถึงจุดสูงสุดของวิถียุทธ์”

หงบูถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะถ่ายเทผลการฝึกตนที่เพิ่งฟื้นฟูกลับคืนมาเล็กน้อยเข้าไปในเตาเพลิง

ภายในเตาเซียน ร่างกายของหลัวซิวจมหายไปในอัคคีเต๋าของธรรมเวชกาลล้น ทว่าบนใบหน้าเขากลับไม่มีความตื่นเต้นและหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย ยังคงสุขุมเรียบนิ่งอยู่เช่นเคย

“สหายหง เจ้าคิดจริง ๆ หรือว่าทำเช่นนี้แล้วจะสามารถสังหารข้าได้?”หลัวซิวพึมพำในใจคนเดียว ไม่ว่าจะเป็นหงบูหรือนักพรตชิงชาน อันที่จริงพวกเขาต่างไม่ทราบเลยว่าสาเหตุที่หลัวซิวทำเช่นนี้นั้น ทุกอย่างล้วนอยู่ในการคำนวณของเขาแล้ว

“สหายหง เจ้าดีใจเร็วเกินไปหรือเปล่า”

ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงเสียงหนึ่งดังออกมาจากเตาเพลิง ถัดจากนั้นเสียงตู้มก็ดังลั่นขึ้น ฝาของเตาเพลิงดีดขึ้นสูง สะเก็ดไฟที่นับไม่ถ้วนแตกกระเด็น

“เจ้ายังไม่ตายอย่างนั้นหรือ?”

สีหน้าของหงบูเปลี่ยนไป ก่อนจะรีบถ่ายเทผลการฝึกตนที่เหลือไม่มากเข้าไปในเตาเพลิง ผนึกรวมอัคคีเต๋าที่มากกว่าออกมา

ภายใต้การเผาชุบจากอัคคีเต๋า เลือดเนื้อของหลัวซิวก็ละลายหายไปอย่างต่อเนื่อง แต่ทว่าในขั้นตอนที่เลือดเนื้อเขาละลายหายไป ร่างเนื้อของเขาก็ฟื้นฟูกลับคืนมาอย่างรวดเร็วเช่นกัน ร่างเนื้อที่ฟื้นฟูกลับคืนมาใหม่มีร่องรอยที่อัคคีเต๋าเผาชุบอยู่ด้วย เท่ากับประทับลายเส้นของธรรมเวชกาลล้นลงไปในร่างกายเขา!

“ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม! ......”

หลัวซิวใช้กำปั้นทั้งสองข้างโจมตีฝาเตา ระดับขั้นของเตาเพลิงเตานี้สูงมาก ๆ อย่างน้อยก็เป็นภัณฑ์จักรพรรดิระดับเก้า ต่อให้เขาอยู่ในช่วงเวลาที่รุ่งโรจน์ที่สุด ก็อย่าคิดว่าจะสามารถทลายมันได้ เส้นทางเพียงหนึ่งเดียวที่สามารถออกไปได้ก็คือฝาเตาของเตานี้

หงบูทุ่มสุดกำลังสามารถ กดอัดฝาเตาเอาไว้แน่น ๆ ทุกครั้งที่หลัวซิวโจมตี ก็จะทำให้เขาสูญเสียผลการฝึกตนที่เหลือไม่มากในตอนแรกหนึ่งส่วน ขืนเป็นเช่นนี้ต่อไปเรื่อย ๆ ขอแค่ผลการฝึกตนของเขาแห้งเหือดจนไม่มีแรงกระตุ้นเตาเพลิง หลัวซิวก็จะสามารถหลุดพ้นออกมาจากเตาเพลิง

สุดท้ายผลการฝึกตนของหงบูก็แห้งเหือดแล้ว เสียงตู้มดังลั่นขึ้น ฝาของเตาเพลิงลอยขึ้นสูง ร่างกายของหงบูถูกแรงสั่นจนกระเด็นออกไป ใบหน้าเต็มเปี่ยมไปด้วยความไม่ยอมใจ

ในขณะเดียวกัน ก็มีแสงกลดวงหนึ่งบินออกมาจากเตาเพลิง รอบกายมีอัคคีเต๋าลอยวนเป็นเกลียว หลังจากใช้ธรรมเวชกาลล้นแล้ว หลัวซิวก็อาศัยการเผาชุบจากอัคคีเต๋า สลักธรรมเวชกาลล้นลงไปในร่างตนด้วย แล้วหลอมรวมเข้ากับร่างเนื้อ!

ถึงแม้เขาจะไม่มีการตระหนักรู้ใด ๆ ในธรรมเวชกาลล้นก็ตาม ทว่าขอแค่นำความล้ำลึกของธรรมเวชกาลล้นสลักหลอมรวมเข้าไปในร่างเนื้อ เขาก็สามารถค่อย ๆ ตระหนักรู้ แล้วยึดกุมความมหัศจรรย์ของธรรมดั้งเดิมประเภทนี้ได้เช่นกัน!