มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2857

มหาทัณฑ์อยู่แค่เอื้อม ทำให้หลัวซิวรู้ซึ้งถึงความตัวเล็กของตนได้อย่างชัดเจน เรียกได้ว่าต่อให้เขามีพลังและผลการฝึกตนของชาติก่อน แต่ท่ามกลางมหาทัณฑ์นั้น ก็ยังสามารถมีบทบาทได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

ตู๋กูเมื่อเห็นสีหน้าของหลัวซิวค่อนข้างเป็นกังวล สีหน้าของความเข้มขรึมของเขาก็พลันหายไปในพริบตา หัวเราะออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “ศิษย์น้อง เจ้าไม่ต้องกังวลมากเกินไป ในภพชาติก่อนอาจารย์ก็รับเจ้าเป็นศิษย์ เห็นได้ชัดว่าท่านให้ความสำคัญกับเจ้าถึงเพียงใด หลังจากการตบะดิ้นรนและสิ้นชีพของชาติก่อน ครั้งนี้เจ้าสามารถเกิดใหม่ได้สำเร็จ ย่อมต้องได้รับผลสำเร็จที่ใหญ่หลวงเป็นแน่”

“ขอบคุณศิษย์พี่” หลัวซิวไม่ได้คิดอะไรมาก เขาเพียงคิดว่าตู๋กู ศิษย์พี่ของเขาผู้นี้กำลังปลอบใจเขาอยู่เท่านั้น

ตู๋กูยิ้มและไม่พูดอะไรมาก บางเรื่องเขาก็ยังไม่รู้ชัด เขาเพียงได้ฟังในสิ่งที่อาจารย์ของเขาพูด แต่จากคำพูดไม่กี่คำของอาจารย์ ตู๋กูก็รู้ว่า ในภพก่อนที่อาจารย์รับไท่ซ่างฉิงเป็นศิษย์ ก็เพราะเห็นศักยภาพมหาศาลในตัวของเขา

ศักยภาพมหาศาลนี้ เรียกได้ว่าอาจส่งผลกระทบไปถึงมหาทัณฑ์ในชาตินี้!

เดินตามตู๋กูอยู่ด้านหลัง หลัวซิวก็ได้มาถึงโลกาอนัตตาอู๋จี๋อีกครั้ง

แต่ครั้งนี้ตู๋กูกลับไม่ได้พาเขาไปเข้าพบกับมกุฎเต๋า แต่กลับพาเขาไปยังสถานที่ที่เต็มไปด้วยซากกำแพงพังทลาย

นี่คือวังที่เสียหายอย่างมาก กำแพงได้พังทลายลงหลายแห่ง ทำให้รู้สึกถึงออร่าของสมัยโบราณ

หน้าประตูพระราชวังมีแผ่นศิลาหักตั้งอยู่ ซึ่งด้านบนนั้นสลักไว้เหลือเพียงคำว่า "วังเซียน"

“วังเซียน? ”

แม้ว่าภาพตรงหน้าเขาจะดูทรุดโทรม แต่คำว่า "วังเซียน" ก็ยังทำให้หลัวซิวรู้สึกถึงความไม่ธรรมดา

เมื่อตู๋กูเห็นสีหน้าตกตะลึงของหลัวซิว ก็ยิ้มออกมาเล็กน้อยพร้อมกับพูดว่า “เจ้าพูดถูกแล้ว ที่แห่งนี้เคยเป็นวังเซียนจริง ๆ ชื่อของวังเซียนแห่งนี้ นามว่าวังเซียนศักดิ์สิทธิ์”

“เซียนศักดิ์สิทธิ์? ” หลัวซิวจ้องมองไปเบื้องหน้า “เซียนศักดิ์สิทธิ์ที่ร่างเนื้อกลายศักดิ์สิทธิ์? มันเป็นโบราณสถานที่ชาวเซียนทิ้งไว้จริง ๆ หรือ? ”

“สิ่งนี้ยังเป็นของปลอมไปได้อีกหรือไร? นี่เป็นถึงครั้งนั้นมหาทัณฑ์ในสมัยสมัยต้าเหยียน นอกจากนี้ยังเป็นโอกาสที่อาจารย์ต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการฉกฉวยมาได้ ข้าเคยพูดกับเจ้าเอาไว้นานแล้ว มหาทัณฑ์ที่แท้จริงคือพรหมเซียน มหาทัณฑ์ในครั้งนี้ก็จะเกิดขึ้นเพราะพรหมเซียน ในสมัยต้าเหยียนเรียกได้ว่าเป็นมหาทัณฑ์ทพลายโลกา ก็มีที่มามาจากการแย่งชิงพรหมเซียน”

ตู๋กูค่อย ๆ พูดต่อ “วังเซียนศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้มีพรหมเซียนอยู่ เพียงแต่พรหมเซียนนี้ยังไม่สามารถทำให้กลายคนเป็นเซียนได้ แต่ก็สามารถทำให้อาจารย์ตระหนักรู้จนสามารถสร้างเคล็ดเซียนแปรเก้า วรยุทธ์กลั่นร่างวรยุทธ์ระดับสูงเช่นนี้ได้”

“บรรดาศิษย์พี่อย่างพวกข้าที่ฝากตัวเป็นศิษย์ก่อนเจ้าต่างก็เคยเข้าไปในวังเซียนศักดิ์สิทธิ์ เพียงแต่พรสวรรค์การตระหนักรู้ของพวกเราไม่อาจเทียบท่านอาจารย์ได้ ไม่สามารถตระหนักรู้เคล็ดเซียนแปรเก้า วรยุทธ์พลังอมตะระดับนี้ได้ แต่ทุกคนต่างได้รับโชคดีมหาศาล รวมถึงความแข็งแกร่งก็เพิ่มสูงขึ้นอย่างมาก”

ตู๋กูเหยียดนิ้วออกและชี้ไปที่พระราชวังที่ทรุดโทรมตรงหน้าเขา “ภายในวังเซียนศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ยังมีบททดสอบที่ชาวเซียนโบราณเหลือทิ้งไว้ ภายในวังเซียนศักดิ์สิทธิ์ทุกครั้งที่ผ่านด่าน ก็จะได้รับรางวัล ตามที่อาจารย์เคยบอก วังเซียนศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้มีสามสิบสามชั้น ข้าฝ่าฟันได้มากที่สุดแค่เพียงสิบชั้น ถึงแม้ว่าจะเป็นท่านอาจารย์ ก็ยังฝ่าด่านได้เพียงชั้นที่สิบเก้าเท่านั้น”

“อาจารย์ฝ่าได้ถึงเพียงชั้นที่สิบเก้า? ” หลัวซิวตื่นตระหนก มกุฎเต๋าสามารถเรียกได้ว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่ทรงพลังที่สุดที่เขารู้จัก ด้วยผลการฝึกตนระดับนี้ยังฝ่าไปได้เพียงชั้นที่สิบเก้า ต้องใช้พลังพิสดารชนิดใดจึงจะผ่านชั้นที่สามสิบสามได้ทั้งหมด?

“ภายในวังเซียนศักดิ์สิทธิ์ การฝ่าแต่ละด่านไม่เกี่ยวข้องกับผลการฝึกตน เนื่องจากคู่ต่อสู้ที่เจ้าจะพบในแต่ละชั้น ต่างก็เป็นคนที่ผลการฝึกตนเทียบเท่ากับเจ้า”

“เอาล่ะ ศิษย์น้อง เรื่องที่ไม่จำเป็นศิษย์พี่ก็ไม่พูดให้มากความแล้ว เจ้าเข้าไปสัมผัสด้วยตนเองเถอะ” ตู๋กูพูดไว้เช่นนี้

ได้ยินดังนั้น หลัวซิวก็พยักหน้ารับ ความจริงตอนที่เขาได้ยินว่าวังเซียนศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้มีทั้งหมดสามสิบสามชั้น เขาก็คิดไปถึงหอคอยนภากาศแห่งนั้นที่โลกสวรรค์อย่างอดไม่ได้ เพราะลู่ยู่จื่อได้เรียนรู้จากต้นฉบับโบราณที่ได้รับมา หอคอยนภากาศก็มีสามสิบสามชั้น เทียบได้กับธรรมเวชดั้งเดิมสามสิบสามชนิด

เขาเคยเข้าไปในหอคอยนภากาศด้วยตนเอง ภายในหอคอยนภากาศสามารถสัมผัสได้ถึงความลึกลับของธรรมเวชดั้งเดิมมากมาย สำหรับคำอธิบายดั้งเดิมสามสิบสามชนิดนั้นก็ค่อนข้างได้รับการยอมรับ

ท่ามกลางทวยเทพ ธรรมเวชไร้ที่สิ้นสุด แต่สิ่งที่สามารถเรียกได้ว่าเป็นธรรมเวชดั้งเดิมอย่างแท้จริงนั้น ดูเหมือนจะมีเพียงสามสิบสามชนิดเท่านั้นจริง ๆ

สามสิบสามชนิดนี้ ก็เป็นธรรมเวชที่แข็งแกร่งที่สุด ฟ้า ดิน ดำ เหลือง จักรวาลหิวโหย ต่างก็รวมอยู่ด้วย ทั้งหมดต่างเป็นส่วนหนึ่งของธรรมเวชดั้งเดิม

หลัวซิวสาวเท้าก้าวเข้าไปยังวังเซียนศักดิ์สิทธิ์ ตู๋กูจ้องมองไปยังแผ่นหลังของเขา พลางคิดในใจ “ชาติก่อนของศิษย์น้องเล็กเป็นเพียงผู้สูงส่ง เขาจะสามารถฝ่าด่านวังเซียนศักดิ์สิทธิ์ได้หรือ? ”

ตู๋กูอดไม่ได้ที่จะนึกถึงสิ่งที่อาจารย์พูดขึ้นในใจ ตามคำบอกเล่าของอาจารย์ ถ้าจะมีคนที่ผ่านด่านในวังเซียนศักดิ์สิทธิ์นี้ไปได้ เช่นนั้นหลัวซิวก็ครอบครองความหวังความเป็นไปได้ที่มากที่สุด!

ฝ่าด่านวังเซียนศักดิ์สิทธิ์ ต่อให้เป็นอาจารย์ที่เป็นถึงผู้แข็งแกร่งระดับมกุฎเต๋ายังคงไม่สามารถทำได้ พูดจากใจจริง ตู๋กูไม่ได้คิดว่าหลัวซิวจะสามารถทำได้

เมื่อดูจากด้านนอก วังเซียนศักดิ์สิทธิ์ทรุดโทรมเกินบรรยาย แต่เมื่อเดินเข้ามาแล้ว ปริภูมิทิวทัศน์โดยรอบก็เปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ

นี่คือพื้นที่ของแสงเซียนที่แผ่กระจายปริภูมิ แสงเซียน ประสานในปริภูมิและบนพื้นดิน กลายเป็นพื้นผิวธรรมเวชพิเศษก่อตัวขึ้น และพื้นผิวธรรมเวชจำนวนนับไม่ถ้วนมาบรรจบกัน กลั่นแปรและหลอมรวมเป็นสัญลักษณ์แสงเซียนซึ่งมีความลึกลับไม่รู้จบ

หลัวซิวยืนอยู่ที่แห่งนี้ เพียงพริบตาก็ถูกสัญลักษณ์แสงเซียนเหล่านั้นดึงดูด เขาจ้องมองเข้าไป มีแม้กระทั่งวิวัฒนาการของไร้ลักษณ์เกิดขึ้นในสายตา รู้สึกเพียงว่าธรรมเวชที่อยู่ในสัญลักษณ์แสงเซียนเหล่านี้เต็มไปด้วยความลึกลับซ้อนในความลึกลับ ข้อมูลที่อยู่ในนั้นใหญ่และซับซ้อนเกินไป แม้แต่วิชาไร้ลักษณ์ที่ไม่เคยทำให้เขาตกที่นั่งลำบาก ก็ยังไม่สามารถอนุมานที่มาจากมันได้แม้แต่น้อย

“หรือนี่จะเป็นวิถีเซียนที่ร่ำลือกันมา!? ”

ตลอดเวลาที่ผ่านมา วิถีไร้ลักษณ์ของหลัวซิวต่างก็ไม่เคยทำให้เขาตกที่นั่งลำบาก แม้ว่ากฎเกณฑ์ของแดนผลการฝึกตนของเขาเองจะทำให้เขาเข้าใจความลึกลับของธรรมเวชในระดับที่สูงขึ้นได้ยาก แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่สามารถอนุมานได้เลยแม้เพียงเล็กน้อย

หากมีบางอย่างในโลกนี้ที่แม้แต่วิถีไร้ลักษณ์ก็ไม่สามารถสรุปได้ เช่นนั้นก็มีเพียงสิ่งเดียวที่เกินขอบเขตของกฎทวยเทพธรรมดาราจักรวาล นั่นก็คือวิถีเซียน!

วิถีเซียนประเภทนี้ คือวิถีเซียนที่แท้จริง ไม่ใช่วิถีกึ่งเซียนที่มกุฎเต๋านอกนภาและมกุฎเต๋าหวูจี๋ครอบครองไว้

กึ่งเซียนกับเซียนนั้นห่างกันเพียงคำเดียว แต่ความหมายนั้นกลับห่างออกไปหลายพันลี้

เพียงแค่ยังไม่ได้จุติเซียน เช่นนั้นก็ยังอยู่ภายในขอบเขตกฎทวยเทพธรรม แต่ชาวเซียนได้อยู่ในระดับที่เกินกว่านั้นแล้ว ไม่ว่าจะเป็นร่างเนื้อหรือวิญญาณดั้งเดิม ต่างก็บรรลุถึงระดับที่สูงขึ้นของรูปแบบชีวิตแล้ว

และในตอนที่หลัวซิวกำลังรู้สึกตกใจและสับสนอยู่นั้น ทันใดนั้นสัญลักษณ์แสงเซียนจำนวนมากที่แทรกซึมอยู่ในชิ้นส่วนของปริภูมินี้ก็เปล่งประกาย รัศมีของแสงที่ผลิบานจากสัญลักษณ์แสงเซียนก็รวมตัวกัน จากนั้นก็มีร่างหนึ่งเดินออกมาจากท่ามกลางแสงเซียน

เป็นชายคนหนึ่งที่มีลักษณะเหมือนเด็กหนุ่ม ผมยาวสลวย สีขาวราวกับหิมะ มีรอยดอกบัวสีแดงที่กึ่งกลางคิ้ว ดวงตาของเขาดูเหมือนจะสามารถมองทะลุอดีตและปัจจุบันได้

“ตึง!”

ดูเหมือนเด็กหนุ่มทั่วไป แต่ออร่ากลับน่าหวาดกลัวมาก รอบกายแผ่กระจายไปด้วยผลการฝึกตนระดับเทพมารขั้นเก้า ในอกของเขามีการเต้นของหัวใจที่แข็งแกร่งดังราวกับเสียงของฟ้าร้อง