มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2892

ตำหนักหลักของตำหนักหลักเมือง เงียบเป็นเป่าสาก ได้ยินแม้กระทั่งเสียงเข็มหล่น!

หลายคนต่างคิดไม่ถึงว่าฮวงจวินจะปรากฏตัว และที่ยิ่งทำให้คนคิดไม่ถึงก็คือ มีคนสามารถเอาชนะฮวงจวินได้!

แม้ว่านั่นจะไม่ใช่ฮวงจวินที่แท้จริง แต่สามารถเอาชนะฮวงจวินที่อยู่ในแดนจักรพรรดิเทพวัฏจักรเจ็ดขั้นสูงสุดได้ ก็แสดงให้เห็นได้แล้วว่าเจ้าหนุ่มชุดคลุมดำผู้นี้มีกำลังแฝงและพรสวรรค์ที่เหนือกว่าฮวงจวิน!

ฮวงจวินนั้นเป็นผู้แกร่งเลิศแล้ว หรือว่าชายหนุ่มชุดคลุมยาวดำผู้นี้จะสามารถกลายเป็นประมุขเต๋าได้อย่างนั้นหรือ?

เมื่อเทียบกับคนอื่น ๆ บรรดาผู้แข็งแกร่งโลกยุทธ์ที่พึ่งพาอาณากระบี่หวูจี๋ ที่พากันนั่งอยู่ใกล้กับหลัวซิว ภายในใจของแต่ละคนต่างก็ฮึกเหิมเป็นที่สุด

นั่นคือฮวงจวิน ซึ่งเป็นถึงผู้แกร่งเลิศเชียวนะ นายน้อยสามารถสังหารข้ามแดนได้ มันเป็นพลานุภาพอันน่าเกรงขามเพียงใด?

โจว๋ชิวตายไป ฮวงจวินไม่ได้สูญเสียเพียงศิษย์สืบทอดคนหนึ่งเท่านั้น แม้กระทั่งภาพพจน์ไร้เทียมทานที่ฮวงจวินรักษาเอาไว้มาตลอด ก็ถูกหลัวซิวเหยียบหย่ำเอาไว้ใต้ฝ่าเท้า บดขยี้ให้อายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี!

มองดูชายหนุ่มชุดคลุมยาวดำที่นั่งอย่างสงบอยู่ด้านล่าง เจ้าเมืองต้าฮวงพลันมีความรู้สึกเสียใจภายหลังขึ้นมา เขาที่มีผลการฝึกตนในระดับผู้สูงส่งเป็นที่เรียบร้อย ความรู้สึกบางอย่างที่มาจากสัญชาตญาณได้บอกกับตัวเอง ในตัวของชายหนุ่มชุดคลุมยาวดำมีกำลังแฝงอันมหาศาลที่อยากจะจินตนาการได้!

บางทีอาจมีหลายคนที่ไม่ใส่ใจชาติก่อนของเขา เพราะแม้ว่าเขาจะมีชื่อเสียงโด่งดังในชาติที่แล้ว แต่ก็เป็นเพียงผู้ที่ได้สิ้นชีพหลังจากบรรลุแดนผู้สูงส่งได้ไม่นานเท่านั้นเอง แม้แต่บรรดาบรรพอาจารย์ที่อยู่ในสถานบรรพบุรุษชนเผ่าฮวง ต่างก็คิดว่าต่อให้ชายหนุ่มผู้นี้มีผลสำเร็จเหนือกว่าชาติที่แล้ว อย่างมากก็คงหยุดอยู่ที่ผู้สูงส่งช่วงปลาย อยู่เพียงในแดนผู้แกร่งเลิศเท่านั้น

ไม่เป็นประมุขเต๋า สุดท้ายก็เป็นเพียงมดแมลง สำหรับบรรพอาจารย์ในสถานบรรพบุรุษเหล่านั้น อัจฉริยะที่ไม่อาจกลายเป็นประมุขเต๋าได้ จะไม่ถูกพวกเขาเห็นอยู่ในสายตาเลยสักนิด

ทว่าว่าวันนี้ หลัวซิวสามารถจัดการฮวงจวินที่อยู่ในแดนจักรพรรดิเทพวัฏจักรเจ็ดขั้นสูงสุดได้ภายในกระบวนท่าเดียว พูดได้ว่าเป็นการตบหน้าบรรดาพวกคนที่ดูถูกเขาได้อย่างเด็ดขาดรุนแรง

กำลังแฝงของเขา ใช่แค่ผู้แกร่งเลิศเสียที่ไหนกัน?

“สร้างวิถีเซียนขึ้นเองอย่างนั้นหรือ? ......”

ในอีกห้วงเวลาหนึ่ง บรรดาบรรพอาจารย์ที่อยู่ในส่วนลึกในสถานบรรพบุรุษชนเผ่าฮวงต่างพากันเฝ้าสังเกตสถานการณ์ทางด้านนี้อยู่ตลอดเวลา ตอนพวกเขาเห็นภาพหลัวซิวสังหาร ‘โจว๋ชิว’ นั่นเอง บรรดาบรรพอาจารย์ที่มีตำแหน่งสูงส่งลึกลับเหล่านี้ ต่างพากันลุกพรวดขึ้นด้วยความตกตะลึง!

“แม้แต่ผู้บุกเบิกยังไม่สามารถสร้างวิถีเซียนขึ้นมาเองได้!”

“รีบรายงานผู้บุกเบิกเร็วเข้า!”

“แจ้งฮวงเจิ้นเทียน ให้รั้งเจ้าหนุ่มผู้นี้เอาไว้ให้ได้!”

“......”

บรรดาบรรพอาจารย์พูดจาหารือกัน ภายในใจและบนใบหน้าของแต่ละคน ต่างเต็มไปด้วยความตกตะลึงมากมาย ซึ่งไม่อาจสงบลงได้

“เจิ้นเทียน รั้งเจ้าหนุ่มผู้นี้เอาไว้ ข้าต้องการพบเขาด้วยตนเอง!”

ตำหนักหลักตำหนักหลักเมืองของเจ้าเมืองต้าฮวง ร่างของเจ้าเมืองต้าฮวงสะท้านเบา ๆ เสียงของบรรพอาจารย์ดังขึ้นมาในสมอง

เมื่อครู่ก็เป็นบรรพอาจารย์ที่ไม่ให้เขายับยั้งฮวงจวินลงมือแย่งหอคอยดั้งเดิมกลับไป ส่วนฮวงเจิ้นเทียนก็คือชื่อของเขานั่นเอง

“เพื่อนผู้ยุทธ์หลัว......”

เจ้าเมืองต้าฮวงมองไปยังหลัวซิว ตอนที่เขากำลังกล่าวขึ้นนั่นเอง กลับเห็นหลัวซิวพลันส่ายศีรษะขึ้นมา

“ท่านเจ้าเมือง เมื่อครู่ข้าได้ครุ่นคิดอย่างละเอียดแล้ว เหมือนอย่างที่เจ้าศักดิ์สิทธิ์เทียนฮวงได้กล่าว อาณากระบี่หวูจี๋ของข้ามียอดฝีมือไม่มากนัก คิดจะรวบรวมกำลังพลให้เพียงพอควบคุมเรือรบอสูรร้างยี่สิบลำนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย”

“อะไรนะ? นี่......”

เจ้าเมือต้าฮวงชะงักไปในทันที ขณะเดียวกันความขมขื่นได้ปรากฏขึ้นมาภายในใจเป็นระลอกอย่างห้ามไม่ได้

เมื่อสักครู่นั่นเอง หลัวซิวยังได้รับปากเองว่าจะช่วยเหลืออย่างเต็มที่ ตอนนี้จู่ ๆ ก็เปลี่ยนคำพูดเสียอย่างนั้น เขาจะไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใดได้อย่างไรกัน?

นี่คือตำหนักหลักของตำหนักหลักเมือง ฮวงจวินลงมือกับหลัวซิวอยู่ตรงนี้ เขาในฐานะเป็นเจ้าเมืองของที่นี่กลับไม่ได้ทำหน้าที่ที่ควรกระทำ แล้วจะได้รับการสนับสนุนอย่างเต็มที่จากอีกฝ่ายได้อย่างไร?

ก็ดั่งเช่นที่เจ้าเมืองต้าฮวงคิดอยู่ในใจ หลัวซิวรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยจริง ๆ ไม่ว่าจะด้วยความสัมพันธ์ระหว่างตนเองกับฮวงหวูจี๋ หรือว่าจะเป็นบุญคุณความแค้นระหว่างเขากับแดนศักดิ์สิทธิ์วิถีปีศาจและชนเผ่าเฉว่ซ่า เขาเป็นตัวแทนของอาณากระบี่หวูจี๋สนับสนุนเมืองต้าฮวงโบราณอย่างเต็มที่ ทั้งหมดนี้ล้วนไม่อาจปฏิเสธได้

แต่ตอนเขาต้องเผชิญหน้ากับการคุกคามของฮวงจวิน เจ้าเมืองต้าฮวงกลับมองเฉยอยู่ด้านข้าง พันธมิตรเช่นนี้ ยังจะนับว่าเป็นพันธมิตรอีกหรือ?

“ผู้เพื่อนยุทธ์หลัว ที่ข้าอยากจะพูดมิใช่เรื่องนี้”

เจ้าเมืองต้าฮวงแอบถอดถอนใจ เขากล่าวกับหลัวซิวผ่านทางตัวสำนึก “บรรพอาจารย์เผ่าฮวงของเราต้องการพบเจ้า”

“ต้องขอโทษท่านเจ้าเมืองด้วย ข้ายุ่งมาก ไม่มีเวลา” สีหน้าท่าทางของหลัวซิวเย็นชามาก เขาปฏิเสธอย่างไม่ลังเล

สีหน้าของเจ้าเมืองต้าฮวงดูแย่มาก แต่เขาเองก็รู้ว่าหากเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นกับตัวเอง ท่าทีของเขาอาจสู้หลัวซิวไม่ได้ด้วยซ้ำ

“หากไม่มีเรื่องอื่น ข้าก็จะไม่รบกวนการประชุมหารือของท่านเจ้าเมืองแล้ว อาณากระบี่ยังมีเรื่องต้องไปจัดการ ข้าน้อยขอตัว”

หลัวซิวลุกขึ้นอย่างเด็ดเดี่ยว ด้วยท่าทีในเมื่อสักครู่ของเจ้าเมืองต้าฮวง อย่างว่าแต่ช่วยอย่างเต็มที่เลย แม้แต่เล็กน้อยเขาก็จะไม่ช่วย!

พวกเจ้าเมืองต้าฮวงโบราณยังไม่ใส่ใจความเป็นตายของข้าเลยสักนิด แล้วความอยู่รอดของเมืองต้าฮวงโบราณของพวกเจ้า มันเกี่ยวอะไรกับข้าด้วยเล่า?

“เจ้าบังอาจนัก!”

สตรีวัยกลางคนนางหนึ่งที่อยู่ด้านข้างเจ้าเมืองต้าฮวงพลันลุกพรวดขึ้น น้ำเสียงเยือกเย็น

สตรีวัยกลางคนนางนี้มาจากสถานบรรพบุรุษของชนเผ้าฮวง และก็เป็นผู้สูงส่งคนหนึ่ง ได้มาจากสถานบรรพบุรุษโดยเฉพาะ เพื่อให้การช่วยเหลือเจ้าเมืองต้าฮวง

รัศมีพลังของผู้แข็งแกร่งระดับผู้สูงส่งได้ล็อกหลัวซิวเอาไว้แน่น ทำให้เขารู้สึกว่าปริภูมิที่อยู่รอบ ๆ ถูกบีบอัดเข้ามาไม่หยุด ทำให้เขาขยับร่างกายไม่ได้เลยสักนิด

หลัวซิวหันหน้ากลับไปอย่างเฉยเมย มองผู้บำเพ็ญเซียนหญิงนางนั้นด้วยสายตาเย็นชา “หรือว่าเมืองต้าฮวงโบราณก็อยากทำศึกกับอาณากระบี่หวูจี๋ของข้าด้วยอย่างนั้นหรือ?”

เมื่อคำพูดนี้ถูกพูดออกมา ทุกคนต่างส่งเสียงฮือฮา!

“น่าขันสิ้นดี! คนรุ่นหลังอย่างเจ้า สามารถเป็นตัวแทนของอาณากระบี่หวูจี๋ได้หรือ?” หญิงวัยกลางคนส่งเสียงเย้ยหยัน “ที่นี่ใช่ที่ที่เจ้าบอกจะมาก็มา บอกจะไปก็ไปเช่นนั้นหรือ?”

อยู่แต่ในสถานบรรพบุรุษมาเป็นเวลานาน แม้ว่าหญิงวัยกลางคนจะเป็นผู้สูงส่ง แต่กลับไม่รู้เลยว่าอะไรคือพิจารณาแต่พอควร อีกทั้งคำพูดที่พูดออกมากับการกระทำนั้นล้วนแล้วแต่แสดงอำนาจ ทำให้บรรดาผู้แข็งแกร่งแห่งโลกยุทธ์ที่มาจากกองกำลังต่าง ๆ ล้วนพากันขมวดคิ้ว