มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2956

“จอมมกุฎซิวหลัว ตามที่เราตกลงกันไว้ก่อนหน้า ของสี่ชิ้นนี้ เจ้าเลือกก่อนเถอะ”

สมบัติทั้งสี่ชิ้นวางอยู่ตรงหน้าหลัวซิวและจอมมกุฎอีกสองคน จอมมกุฎคูมู่เอ่ยปากพูดขึ้นมา

หลัวซิวเองก็ไม่เกรงใจ เขายื่นมือออกไปหยิบแร่สีเงินชิ้นนั้นขึ้นมา ฝ่ามือกำแน่นขึ้นเล็กน้อย สายตาเผยความประหลาดใจออกมา

เป็นที่รู้กันดีว่า ผลการฝึกตนเคล็ดเซียนแปรเก้าของเขา บรรลุถึงระดับแปรเจ็ดแล้ว ร่างกายเทียบเท่ากับอาวุธเทพผู้สูงส่ง พลังของร่างเนื้อจะแข็งแกร่งขนาดไหน ? อาศัยเพียงแค่พลังของร่างเนื้อ เขาก็สามารถระเบิดดาวเคราะห์ได้อย่างง่ายดาย !

แต่แร่สีเงินเช่นนี้ กลับทำให้เขารู้สึกถึงความหนักเล็กน้อยได้ ลำพังแค่ความหนักนี้ ก็พอจะทำให้รู้สึกตกใจได้แล้ว

“นี่เป็นวัสดุที่หายสาบสูญไปนานแล้วในยุคนี้”

หลัวซิวหรี่ตาลงเล็กน้อย เขาสัมผัสได้ถึงออร่าของความโบราณบนแร่ชิ้นนี้ ความโบราณลักษณะนี้ จะต้องยาวนานกว่ายุคไท่ชูอย่างแน่นอน

จักรวาลผ่านการเปลี่ยนแปลงมาหลายครั้ง ตั้งแต่ยุคประเทศเซียน มาจนถึงยุคต้าเหยียน จนถึงยุคหลังคือยุคไท่ชู เหมือนกับสัตว์บางชนิดที่สูญพันธุ์ไป มีวัสดุและสมบัติที่พิเศษบางอย่าง สาบสูญไปท่ามกลางประวัติศาสตร์ เพราะการเปลี่ยนแปลงของสภาพแวดล้อมในจักรวาล

หลัวซิวคาดว่าน่าจะเป็นวัสดุในการหลอมอาวุธ อีกทั้งยังอยู่ในระดับสูง แต่เขากลับไม่ต้องการ

เขามีหอคอยฮวง เข็มทิศสาสน์เต๋า แล้วยังมีขวดเซียนอัคคีหลอมจิตอีก วิชาห้ามค่ายกลที่ให้เข้าไปได้เพียงจักรพรรดิเทพวัฏจักรเจ็ด ต่อให้มีสมบัติกิ่งโยงพลังอยู่ คาดว่าก็คงไม่ได้อยู่ในระดับที่สูงนัก

ดังนั้นหลัวซิวจึงครุ่นคิดอยู่สักครู่ แล้ววางแร่เหล็กเซียนชิ้นนั้นกลับลงไปที่เดิม

จากนั้นหลัวซิวก็เปิดกล่องหยก เห็นยาที่บรรจุอยู่ด้านใน ยามีเพียงแค่หนึ่งเม็ด กลมและประณีต ถึงขั้นว่ามีท่วงเซียนหมุนเวียนอยู่จาง ๆ จนเกือบทำให้หลัวซิวเข้าใจผิดว่าเป็นยาเซียน

แต่หากดูอย่างละเอียดจะพบว่า ที่จริงแล้วเป็นเพียงยาเซียนที่อยู่ในระดับวัฏจักรแปด ส่วนที่มีท่วงเซียนหมุนเวียนอยู่เล็กน้อยนั้น คงเป็นเพราะยาเม็ดนี้ มีเซียนคนหนึ่งลงมือกลั่นออกมาด้วยตนเอง

เป็นถึงเซียน แต่กลับกลั่นยาที่ระดับต่ำเช่นนี้ ถึงแม้จะทำให้รู้สึกประหลาดใจ แต่ก็เป็นเรื่องที่ยังพอรับได้

ทว่าท่วงเซียนนี้ กลับทำให้ยาเซียนวัฏจักรแปดเม็ดนี้ไม่ธรรมดาอีกต่อไป ฤทธิ์พิเศษของมัน แม้แต่ยาเซียนวัฏจักรเก้าจำนวนมาก หรือแม้กระทั่งยาเซียนวัฏจักรสิบก็ไม่อาจเทียบได้

แต่สำหรับหลัวซิวแล้ว นี่ก็เป็นเพียงแค่ยาเซียนวัฏจักรแปดเท่านั้น

ผ่านไปสักพัก หลัวซิวก็ตัดสินใจเลือก เขาหยิบขนนกสีดำที่มีลายเส้นเปลวไฟไป

ส่วนยันต์สีขาวบริสุทธิ์ผืนนั้น ด้านบนมีท่วงเซียนหลงเหลืออยู่เล็กน้อย อีกทั้งยังแผ่ซ่านออร่าชีวีอันเข้มข้นออกมา หากเป็นไปตามคาด น่าจะเป็นยันต์ที่ใช้รักษาอาการบาดเจ็บจำนวนมากได้

หากคิดจะสร้างยันต์เช่นนี้ จะต้องเป็นยอดฝีมือที่เชี่ยวชาญค่ายกลเต๋าเริงชีวีจึงจะทำได้ ด้วยเหตุนี้ยันต์รักษาที่ออกฤทธิ์ไม่ธรรมดาผืนนี้ ที่จริงแล้วล้ำค่าและหายากยิ่งกว่ายารักษาเสียอีก

ส่วนที่เลือกขนนกเส้นนั้น ไม่ใช่เพราะขนนกเส้นนี้มีมูลค่ามากที่สุดในบรรดาสมบัติทั้งสี่ชิ้น แต่เป็นเพราะขนนกเส้นนี้ แฝงไปด้วยกำลังเซียนคุณลักษณะไฟ

แม้กำลังเซียนนี้จะอ่อนแออย่างยิ่ง แต่กลับเป็นกำลังเซียนอย่างแท้จริง ดังนั้นหลัวซิวจึงคาดเดาว่า น่าจะเป็นขนของอสูรปีกตนหนึ่ง ที่บรรลุถึงแดนเซียนแล้ว

สมบัติเช่นนี้ สามารถกลั่นเป็นของขลังคุณลักษณะไฟได้ และสามารถให้อัคคีชีวีดูดรับกำลังเซียนที่อ่อนแอนั้นเพื่อยกระดับได้

หากกำลังเซียนแข็งแกร่งเกินไป ด้วยผลการฝึกตนของหลัวซิว ก็ไม่อาจทำให้ดวงอัคคีไร้ลักษณ์ดูดรับได้ แต่เป็นเพราะกำลังเซียนนี้อ่อนกำลังพอดี จึงทำให้ดวงอัคคีไร้ลักษณ์สามารถดูดรับได้ หากเป็นไปตามคาด น่าจะยกระดับได้หนึ่งระดับ

จากนั้นจอมมกุฎคูมู่และจอมมกุฎเชียงฉู่ต่างก็เลือกสมบัติของตนเอง สุดท้ายเหลือแร่สีเงินอยู่หนึ่งชิ้น

“พวกเรามีกันสามคน แต่สมบัติมีสี่ชิ้น ไม่ทราบว่าจอมมกุฎซิวหลัวคิดว่าควรแบ่งอย่างไรดี ?” จอมมกุฎคูมู่โยนคำถามนี้ให้กับหลัวซิว

ถึงแม้สมบัติเหล่านี้สมุนของพวกเขาจะเป็นคนนำออกมา แต่จอมมกุฎทั้งสองกลับไม่ได้หยิบยกเรื่องนี้มาเป็นข้ออ้าง ทั้งหมดเป็นเพราะความสามารถที่แข็งแกร่งของหลัวซิว ทำให้พวกเขารู้สึกหวาดกลัวได้

เมื่อเห็นจอมมกุฎทั้งสามนั่งแบ่งสมบัติกัน ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไร ถึงขั้นว่า มีบางคนรู้สึกว่านี่คือเรื่องที่สมเหตุสมผล เป็นผลดีและข้อได้เปรียบของการมีความสามารถที่แข็งแกร่ง

หลัวซิวหันมองครอบครัวของหานชู่ที่กำลังอยู่ในอาการโศกเศร้า ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด จู่ ๆ จึงนึกถึงพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดของตนในชาตินี้ขึ้นมา

แม้นั่นจะเป็นเรื่องเกิดขึ้นมานานมากแล้ว พ่อแม่ที่ไม่มีพรสวรรค์ด้านหารฝึกตน ก็สูญสลายกลายเป็นดินไปเสียนานแล้ว แต่สิ่งพื้นฐานอย่างความรัก ถือว่ายังคงมีน้ำหนักอย่างยิ่งในใจของหลัวซิว เขาไม่อาจทำตัวใจแข็งไร้ความรู้สึกอย่างเช่นนักยุทธ์จำนวนมากได้

การเกิดความรู้สึกเห็นอกเห็นใจภายใต้สถานการณ์ที่สามารถควบคุมได้ เหตุการณ์เช่นนี้ สามัญสำนึกของหลัวซิวยังอนุญาตให้เกิดขึ้นได้

ดังนั้น เขาจึงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า : “ในเมื่อของเหล่านี้ เป็นของที่ผู้น้อยเหล่านั้นแลกมาด้วยชีวิต ในฐานะที่เราทั้งสามเป็นผู้อาวุโส อย่างน้อยก็ควรแสดงน้ำใจบ้างใช่หรือไม่ ?”

ระหว่างที่พูดอยู่นั้น หลัวซิวยกมือขึ้นโบก แหวนเก็บของเจ็ดชิ้นก็ลอยอยู่กลางอากาศ จากนั้นจึงพูดว่า : “คนที่เข้าไปในห้องที่มีวิชาห้ามค่ายกลมีทั้งสิ้นเจ็ดคน ไม่ว่าจะตายอยู่ด้านใน หรือว่ารอดชีวิตกลับมา ล้วนมีส่วนแบ่ง”