มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 3051

“ข้าคิดถึงเจ้าแล้ว...”

ขณะที่เขากำลังจะเก็บไข่มุกสื่อสารเข้าไปในแหวนเก็บของ ทันใดนั้นแสงสีฟ้าสดใสก็กระพริบบนไข่มุกสื่อสาร

มันเป็นเสียงแผ่วเบา บ่งบอกถึงความกังวล สั่นเทา และความขุ่นเคือง

บางทียังคงมีความมุ่งมั่นอยู่

แน่นอน หลัวซิวต้องรู้ว่านี่เป็นเสียงของสตรีใด เมื่อเขาได้ยินประโยคนี้ รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

“ข้าก็คิดถึงพวกเจ้าเช่นกัน...”

หลัวซิวตอบอย่างรวดเร็ว มันเป็นเพียงประโยคง่ายๆ ที่บอกว่า "ข้าคิดถึงเจ้า" แต่มันสามารถทำให้ผู้คนรู้สึกรายล้อมไปด้วยความอบอุ่นที่ไร้ขอบเขต

นานมาแล้ว หลัวซิวบอกตนเองในใจว่าในชาตินี้เขาจะไม่ทำให้คนรอบข้างผิดหวังเหมือนในชาติที่แล้ว

ไม่ว่าจะเป็นฉียู่หรงหรือช่าจื่อเยียนรวมถึงจี้เสี่ยวจื่อและเหยียนซีโรว่ สภาพแวดล้อมในจักรวาลสามโลกาไม่เหมาะสำหรับพวกนาง เพราะความสามารถและศักยภาพของพวกนางมีจำกัด ในอนาคตหากไม่มีสิ่งใดที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นพวกนางจะไม่สามารถตามทันเขาได้ทันอย่างแน่นอน

ตอนนี้ เขาเป็นมกุฎเต๋าแล้ว และฉียู่หรงซึ่งมีระดับผลการฝึกฝนที่สูงที่สุด แค่เพียงแดนมหาจักรพรรดิยุทธ์วัฏจักรเก้าเท่านั้น แล้วยังมีของขวัญจากเฟยเสว่ก่อนที่จะเสียชีวิตอีกด้วย

ช่องว่างดังกล่าวทำให้คนยอมแพ้ได้ง่ายแต่พวกนางต่างไม่ได้จากไป แม้ชีวิตจะไม่ปลอดภัยแต่ก็ยังเลือกที่จะยืนหยัดเคียงข้างตนเอง

หลัวซิวเก็บความรู้สึกนี้ไว้ในใจตลอด

เมื่อตอนเขาอ่อนแอ เขาถือว่าช่าจื่อเยียนเป็นพี่สาวของเขา เขารู้ความรู้สึกของฉียู่หรงที่มีต่อเขา แต่ในใจเขามักจะถือว่ายู่หรงเป็นเพื่อนของเขา สำหรับจี้เสี่ยวจื่อและยู่เอ๋อร์ เขาถือว่าพวกนางเป็นน้องสาวของเขา

ความรู้สึกไม่ได้หมายถึงความรัก เขาไม่อยากทำให้คนรอบข้างผิดหวัง และไม่อยากทำร้ายพวกนาง ดังนั้นเขาหวังว่าเวลานั้นจะทำให้ทั้งคู่เข้าใจความรู้สึกของตน

ความรักเป็นสิ่งที่ไม่เพียงแค่พูดมาว่าก็มา ตอนที่มาปฏิเสธก็ไม่ได้ และเจ้าไม่สามารถบังคับเมื่อมันไม่มา

หลังจากได้รับคำตอบจากหลัวซิวฉียู่หรงก็ร้องไห้อย่างเสียใจ หลั่งน้ำตาอย่างน่าสงสาร

เพราะเขาตอบว่า “ข้าก็คิดถึงพวกเจ้าเหมือนกัน” แทนที่จะเป็น “ข้าก็คิดถึงเจ้าเหมือนกัน” ความแตกต่างระหว่างคำหนึ่งกับอีกคำหนึ่งหมายความต่างกัน อย่างน้อยฉียู่หรงก็เข้าใจว่าหลัวซิวไม่มีความรักระหว่างชายและหญิงกับนาง เป็นแค่เพื่อนกันจริงๆเหรอ?

นางกัดริมฝีปาก ไม่ยอม

...

ห้วงดารา โดดเดี่ยวและจองหอง

หลังจากผลการฝึกฝนของเขาทะลุไปสู่แดนมกุฎเต๋า ความแข็งแกร่งของหลัวซิวก็ก้าวกระโดดไปก้าวใหญ่

หลังจากผ่านไปกว่าร้อยปีในโลกคุกเซียน และกว่าสามร้อยปีแห่งการฝึกฝนอย่างสันโดษ เกือบห้าร้อยปีผ่านไปนับตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่เขาต่อสู้กับราชาเซียนเฉว่โยว

เมื่อคิดดีๆต่อชีวิตในชาตินี้ของเขา ตลอดทางนี้ผ่านการสังหารตลอดทางและคู่ต่อสู้ที่เขาพบก็แข็งแกร่งมากขึ้นเรื่อย ๆ จากจุดเริ่มต้นเขาคิดว่าประมุขเต๋าคือจุดสูงสุด แต่ต่อมาเขาค้นพบว่าเหนือประมุขเต๋ายังมีมกุฎเต๋า และยังมีแดนเซียนทรงพลังที่ไม่เคยปรากฏมาเนิ่นนาน

จนกระทั่งเขากลายเป็นมกุฎเต๋าและได้รับดาบหักเซียน เขาคิดว่าเขาจะไม่มีคู่แข่งในห้วงดาราสามโลกาแล้วแต่ราชาเซียนผู้ทรงพลังก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง

โชคดีที่ในการต่อสู้ระหว่างราชาเซียนเฉว่โยวและหยุนหลงราชาเซียนแม้ว่าเขาจะชนะ แต่ก็เป็นชัยชนะที่น่าเศร้า ไม่เพียงแต่ร่างเนื้อของเขาถูกทำลาย แต่วิญญาณดั้งเดิมของเขาก็พังทลายลงเหลือเพียงจิตเศษเศษเสี้ยวเดียวที่อ่อนแอ

พลังของราชาเซียนนั้นน่าเหลือเชื่อ เป็นเพียงจิตเศษที่หลงเหลืออยู่ แต่ก็ยังเทียบได้กับกึ่งมนุษย์อมตะ มันสามารถยึดร่างกายของมกุฎเต๋าได้อย่างง่ายดายและกลั่นแปรญาณเทวของมกุฎเต๋า

ยืนอยู่บนเข็มทิศสาสน์เต๋าอย่างยโส เปรียบเสมือนดาวตกที่ตัดผ่านห้วงดาราอันมืดมิดมุ่งหน้าสู่โลกมหาศักดิ์อัษฎทิศ

ห้าร้อยปีเป็นเวลาเพียงพอสำหรับสิ่งต่างๆ มากมายที่จะเกิดขึ้น เมื่อหลัวซิวมาถึงห้วงดาราที่อยู่ของโลกมหาศักดิ์อัษฎทิศ เขาไม่เห็นแผ่นดินโลกสวรรค์ โลกใต้ดินเก้าดาว หรือแผ่นดินโลกเสวียน...

อาณาจักรหนึ่งที่แบ่งออกเป็นแปดโลกไม่มีอยู่อีกต่อไป และถูกแทนที่ด้วยพสุธาห้วงดาราขนาดมหึมา

พสุธาห้วงดาราขนาดมหึมานี้แตกต่างจากโลกมหาศักดิ์ใด ๆ ก่อนหน้านี้ รอบ ๆ พสุธาห้วงดารานี้เต็มไปด้วยดาราที่มีขนาดใหญ่เก้าดวงลอยอยู่ ซึ่งเป็นโลกใต้ดินเก้าดาวในอดีต

ทันใดนั้น หลัวซิวก็รู้สึกถึงบางอย่างในใจและมองดูห้วงดาราซึ่งอยู่ไม่ไกลไปทางซ้าย ระลอกคลื่นปรากฏขึ้นในที่มืด จากนั้นชายวัยกลางคนในชุดคลุมสีขาวก็เดินออกมา

“นายจ้าวซิวหลัว” จ้าวอาณัติแห่งสวรรค์ยกมือขึ้นกำหมัดทักทาย

“สำหรับเจ้าที่อาศัยอยู่ในโลกมานานกว่าสิบยุคแห่งความโกลาหล ห้าร้อยปีไม่ใช่เวลาที่ยาวนาน” หลัวซิวตอบเรียบๆ เมื่อระลอกคลื่นในอวกาศปรากฏขึ้น เขาก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายคือใคร

“ฮ่าฮ่า ห้าร้อยปีไม่ใช่เวลาที่ยาวนาน แต่มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้น” จ้าวอาณัติแห่งสวรรค์ถอนหายใจ

แม้ว่าหลัวซิวได้วางแผนที่จะใช้หอคอยฮวงเพื่อช่วยบรรพจารย์ฮวงให้ฟื้นคืนชีพ แต่เนื่องจากการมีอยู่ของบุญคุณนี้ เขาจะไม่นั่งดูลูกหลานของบรรพจารย์ฮวงถูกทำลายโดยหวูจี๋ นอกจากนี้ฮวงหวูจี๋ก็ยังเป็นเพื่อนของเขา หากเพื่อนประสบปัญหา เขาไม่สามารถนั่งเฉยๆ และเพิกเฉยต่อมันไม่ได้จริงๆ

ถ้าเป็นเมื่อห้าร้อยปีที่แล้ว หลัวซิวคงไม่ไปแน่นอน ไม่ว่าจะเป็นเพื่อตอบแทนบุญคุณหรือช่วยเหลือเพื่อนของเขา เขาต้องมีชีวิตอยู่ก่อน ถ้าเขาเร่งรีบไปโดยไม่สนใจอะไรเลยแล้วถูกฆ่าตาย เมื่อนั้นทุกสิ่งก็ไร้ความหมายเขาจะทำก็ต่อเมื่อความแข็งแกร่งของเขาเพิ่มขึ้นจนมั่นใจเท่านั้น

แต่ตอนนี้ หลัวซิวรู้แล้วว่าหวูจี๋ได้วางกับดักแล้ว แต่เขาก็ยังจะไปเพราะเขามีความมั่นใจและมั่นใจในความแข็งแกร่งของตนเอง

“ ห้าร้อยปีแล้ว หวูจี๋ เฉว่โยว ข้าอยากรู้ว่าพวกเจ้ามีวิธีจัดการกับข้าอย่างไร”

เข็มทิศสาสน์เต๋ากลายเป็นภาพติดตาและในไม่ช้าก็บินเข้าสู่โลกาอนัตตาอู๋จี๋

โลกาอนัตตาอู๋จี๋ชื่อนี้ เดิมเป็นโลกที่สร้างโดยหวูจี๋ เขาต้องการควบคุมทุกสิ่งในนามของหวูจี๋

อาจารย์ในชาติก่อนและชาตินี้เป็นบุคคลที่มีความปรารถนาอย่างแรงกล้าในการควบคุม จากท่าทางที่ไม่เป็นมิตร วิธีการทั้งหมดของเขาน่ารำคาญยิ่งกว่ามกุฎเต๋าสังสารวัฏ

แม้ว่าแปดโลกจะรวมกันเป็นหนึ่งเดียว แต่ภูมิประเทศบางส่วนของถิ่นทุรกันดารยังคงสามารถแยกแยะได้อย่างคลุมเครือ ด้วยตัวสำนึกในปัจจุบันของหลัวซิว จึงสามารถครอบคลุมเกือบครึ่งหนึ่งของแผ่นดินโลกร้างได้

หลัวซิวใช้เวลาเพียงไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงในการรับรู้ถึงออร่าของชนเผ่าฮวง ชนเผ่าของพวกเขาเป็นทายาทที่แท้จริงของบรรพจารย์ฮวง พวกเขาสืบทอดสายเลือดของบรรพจารย์ฮวง และมีออร่าของเต๋าร้างอยู่ในสายเลือด

ด้วยการเทเลพอร์ต หลัวซิวได้มาถึงสถานที่ที่เขาสัมผัสได้แล้วก็มองเห็นเมืองแห่งหนึ่ง กลิ่นอายของชนเผ่าฮวง อยู่ในเมืองนี้

ตัวสำนึกปกคลุมเมือง หลัวซิวค้นพบว่ามีร่องรอยของการสร้างค่ายกลในอนัตตา วิชาการสร้างค่ายกลนั้นสูงมาก เกินกว่าความสำเร็จของอ ดูเหมือนว่าเขาถูกจำกัดด้วยพันธนาการแห่งผลการฝึกฝน ดังนั้น ค่ายกลยังไม่ถึงระดับเซียน

จ้าวอาณัติแห่งสวรรค์ไม่ตามไป เฒ่าประหลาดเชี่ยวชาญสอดส่องโชคชะตานี้ต่อสู้ไม่เก่ง สิ่งนี้สามารถเห็นได้ในวังเซียนโลกร้าง ดังนั้น หลัวซิวจึงไม่สนใจ

เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะซ่อนที่อยู่ของเขา เขาเข้าไปในเมืองด้านล่างโดยตรง จากนั้นรีบเข้าไปในตำหนักหนึ่ง

คนหลายคนจากชนเผ่าฮวงอยู่ที่นี่ และหลัวซิวได้เห็นฮวงหวูจี๋ อัจฉริยะหนุ่มคนนี้จากชนเผ่าฮวง ในขณะนี้ ดูเสื่อมโทรม โดยไม่มีวี่แววของรูปลักษณ์ที่เฉียบคมและมีชีวิตชีวาที่เขามีในอดีต

มีจัตุรัสเปิดโล่งในลาน มีการสร้างไม้กางเขนทั้งหมดเจ็ดอันที่นี่ ไม้กางเขนแต่ละอันถูกย้อมด้วยเลือดสีแดงเข้ม คนเจ็ดคนของชนเผ่าฮวงศิษย์รวมถึงฮวงหวูจี๋ ถูกตอกตะปูไว้บนนั้น เลือดของพวกเขาไหลเหมือนน้ำ

พวกเขาไม่รู้ว่าถูกตอกตะปูอยู่ที่นี่มานานเท่าไรแล้ว แม้ว่าพวกเขาจะเป็นเทพมารที่มีพลังชีวิตอันทรงพลัง แต่ถ้าเป็นเช่นนี้ต่อไปอีกนาน แม้ว่าพวกเขาจะไม่ตาย พวกเขาจะถูกทรมานและเป็นบ้าไปแล้ว

ตำหนักทั้งหมดถูกปกคลุมไปด้วยตัวสำนึกอันทรงพลังของหลัวซิว นอกเหนือจากคนเหล่านี้จากชนเผ่าฮวงแล้วยังมีประมุขเต๋าขั้นปฐมภูมิเพียงคนเดียว