มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 3051

“ข้าคิดถึงเจ้าแล้ว...”

ขณะที่เขากำลังจะเก็บไข่มุกสื่อสารเข้าไปในแหวนเก็บของ ทันใดนั้นแสงสีฟ้าสดใสก็กระพริบบนไข่มุกสื่อสาร

มันเป็นเสียงแผ่วเบา บ่งบอกถึงความกังวล สั่นเทา และความขุ่นเคือง

บางทียังคงมีความมุ่งมั่นอยู่

แน่นอน หลัวซิวต้องรู้ว่านี่เป็นเสียงของสตรีใด เมื่อเขาได้ยินประโยคนี้ รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

“ข้าก็คิดถึงพวกเจ้าเช่นกัน...”

หลัวซิวตอบอย่างรวดเร็ว มันเป็นเพียงประโยคง่ายๆ ที่บอกว่า "ข้าคิดถึงเจ้า" แต่มันสามารถทำให้ผู้คนรู้สึกรายล้อมไปด้วยความอบอุ่นที่ไร้ขอบเขต

นานมาแล้ว หลัวซิวบอกตนเองในใจว่าในชาตินี้เขาจะไม่ทำให้คนรอบข้างผิดหวังเหมือนในชาติที่แล้ว

ไม่ว่าจะเป็นฉียู่หรงหรือช่าจื่อเยียนรวมถึงจี้เสี่ยวจื่อและเหยียนซีโรว่ สภาพแวดล้อมในจักรวาลสามโลกาไม่เหมาะสำหรับพวกนาง เพราะความสามารถและศักยภาพของพวกนางมีจำกัด ในอนาคตหากไม่มีสิ่งใดที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นพวกนางจะไม่สามารถตามทันเขาได้ทันอย่างแน่นอน

ตอนนี้ เขาเป็นมกุฎเต๋าแล้ว และฉียู่หรงซึ่งมีระดับผลการฝึกฝนที่สูงที่สุด แค่เพียงแดนมหาจักรพรรดิยุทธ์วัฏจักรเก้าเท่านั้น แล้วยังมีของขวัญจากเฟยเสว่ก่อนที่จะเสียชีวิตอีกด้วย

ช่องว่างดังกล่าวทำให้คนยอมแพ้ได้ง่ายแต่พวกนางต่างไม่ได้จากไป แม้ชีวิตจะไม่ปลอดภัยแต่ก็ยังเลือกที่จะยืนหยัดเคียงข้างตนเอง

หลัวซิวเก็บความรู้สึกนี้ไว้ในใจตลอด

เมื่อตอนเขาอ่อนแอ เขาถือว่าช่าจื่อเยียนเป็นพี่สาวของเขา เขารู้ความรู้สึกของฉียู่หรงที่มีต่อเขา แต่ในใจเขามักจะถือว่ายู่หรงเป็นเพื่อนของเขา สำหรับจี้เสี่ยวจื่อและยู่เอ๋อร์ เขาถือว่าพวกนางเป็นน้องสาวของเขา

ความรู้สึกไม่ได้หมายถึงความรัก เขาไม่อยากทำให้คนรอบข้างผิดหวัง และไม่อยากทำร้ายพวกนาง ดังนั้นเขาหวังว่าเวลานั้นจะทำให้ทั้งคู่เข้าใจความรู้สึกของตน

ความรักเป็นสิ่งที่ไม่เพียงแค่พูดมาว่าก็มา ตอนที่มาปฏิเสธก็ไม่ได้ และเจ้าไม่สามารถบังคับเมื่อมันไม่มา

หลังจากได้รับคำตอบจากหลัวซิวฉียู่หรงก็ร้องไห้อย่างเสียใจ หลั่งน้ำตาอย่างน่าสงสาร

เพราะเขาตอบว่า “ข้าก็คิดถึงพวกเจ้าเหมือนกัน” แทนที่จะเป็น “ข้าก็คิดถึงเจ้าเหมือนกัน” ความแตกต่างระหว่างคำหนึ่งกับอีกคำหนึ่งหมายความต่างกัน อย่างน้อยฉียู่หรงก็เข้าใจว่าหลัวซิวไม่มีความรักระหว่างชายและหญิงกับนาง เป็นแค่เพื่อนกันจริงๆเหรอ?

นางกัดริมฝีปาก ไม่ยอม

...

ห้วงดารา โดดเดี่ยวและจองหอง

หลังจากผลการฝึกฝนของเขาทะลุไปสู่แดนมกุฎเต๋า ความแข็งแกร่งของหลัวซิวก็ก้าวกระโดดไปก้าวใหญ่

หลังจากผ่านไปกว่าร้อยปีในโลกคุกเซียน และกว่าสามร้อยปีแห่งการฝึกฝนอย่างสันโดษ เกือบห้าร้อยปีผ่านไปนับตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่เขาต่อสู้กับราชาเซียนเฉว่โยว

เมื่อคิดดีๆต่อชีวิตในชาตินี้ของเขา ตลอดทางนี้ผ่านการสังหารตลอดทางและคู่ต่อสู้ที่เขาพบก็แข็งแกร่งมากขึ้นเรื่อย ๆ จากจุดเริ่มต้นเขาคิดว่าประมุขเต๋าคือจุดสูงสุด แต่ต่อมาเขาค้นพบว่าเหนือประมุขเต๋ายังมีมกุฎเต๋า และยังมีแดนเซียนทรงพลังที่ไม่เคยปรากฏมาเนิ่นนาน

จนกระทั่งเขากลายเป็นมกุฎเต๋าและได้รับดาบหักเซียน เขาคิดว่าเขาจะไม่มีคู่แข่งในห้วงดาราสามโลกาแล้วแต่ราชาเซียนผู้ทรงพลังก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง

โชคดีที่ในการต่อสู้ระหว่างราชาเซียนเฉว่โยวและหยุนหลงราชาเซียนแม้ว่าเขาจะชนะ แต่ก็เป็นชัยชนะที่น่าเศร้า ไม่เพียงแต่ร่างเนื้อของเขาถูกทำลาย แต่วิญญาณดั้งเดิมของเขาก็พังทลายลงเหลือเพียงจิตเศษเศษเสี้ยวเดียวที่อ่อนแอ

พลังของราชาเซียนนั้นน่าเหลือเชื่อ เป็นเพียงจิตเศษที่หลงเหลืออยู่ แต่ก็ยังเทียบได้กับกึ่งมนุษย์อมตะ มันสามารถยึดร่างกายของมกุฎเต๋าได้อย่างง่ายดายและกลั่นแปรญาณเทวของมกุฎเต๋า

ยืนอยู่บนเข็มทิศสาสน์เต๋าอย่างยโส เปรียบเสมือนดาวตกที่ตัดผ่านห้วงดาราอันมืดมิดมุ่งหน้าสู่โลกมหาศักดิ์อัษฎทิศ

ห้าร้อยปีเป็นเวลาเพียงพอสำหรับสิ่งต่างๆ มากมายที่จะเกิดขึ้น เมื่อหลัวซิวมาถึงห้วงดาราที่อยู่ของโลกมหาศักดิ์อัษฎทิศ เขาไม่เห็นแผ่นดินโลกสวรรค์ โลกใต้ดินเก้าดาว หรือแผ่นดินโลกเสวียน...

อาณาจักรหนึ่งที่แบ่งออกเป็นแปดโลกไม่มีอยู่อีกต่อไป และถูกแทนที่ด้วยพสุธาห้วงดาราขนาดมหึมา

พสุธาห้วงดาราขนาดมหึมานี้แตกต่างจากโลกมหาศักดิ์ใด ๆ ก่อนหน้านี้ รอบ ๆ พสุธาห้วงดารานี้เต็มไปด้วยดาราที่มีขนาดใหญ่เก้าดวงลอยอยู่ ซึ่งเป็นโลกใต้ดินเก้าดาวในอดีต

ทันใดนั้น หลัวซิวก็รู้สึกถึงบางอย่างในใจและมองดูห้วงดาราซึ่งอยู่ไม่ไกลไปทางซ้าย ระลอกคลื่นปรากฏขึ้นในที่มืด จากนั้นชายวัยกลางคนในชุดคลุมสีขาวก็เดินออกมา

“นายจ้าวซิวหลัว” จ้าวอาณัติแห่งสวรรค์ยกมือขึ้นกำหมัดทักทาย

“สำหรับเจ้าที่อาศัยอยู่ในโลกมานานกว่าสิบยุคแห่งความโกลาหล ห้าร้อยปีไม่ใช่เวลาที่ยาวนาน” หลัวซิวตอบเรียบๆ เมื่อระลอกคลื่นในอวกาศปรากฏขึ้น เขาก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายคือใคร

“ฮ่าฮ่า ห้าร้อยปีไม่ใช่เวลาที่ยาวนาน แต่มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้น” จ้าวอาณัติแห่งสวรรค์ถอนหายใจ