มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 3186

“ดั้งเดิมอันบริสุทธิ์...”

คอของยู่เอ๋อร์ถูกฝ่ามือสีดำเข้มจับ สิ่งที่นางเห็นคือร่างที่ปกคลุมไปด้วยพลังสีดำแห่งความตาย ไม่สามารถมองเห็นใบหน้าได้ชัดเจน และมองเห็นได้เพียงดวงตาที่เปล่งประกายสีเลือด

ออร่าสีดำแห่งความตายแผ่กระจายออกไปและกลายเป็นแขนที่น่าขนลุก มัดร่างกายของยู่เอ๋อร์ไว้ทันที

ชีวีดั้งเดิมถูกดึงออกไปอย่างต่อเนื่อง ใบหน้าของยู่เอ๋อร์ก็ซีดลงและซีดลง ในขณะที่ออร่าของร่างสีดำก็มีพลังมากขึ้นเรื่อยๆ

ยู่เอ๋อร์มีร่างกายที่พิเศษและมีแแก่นแท้ชีวีที่แข็งแกร่งซ่อนอยู่ สิ่งมีชีวิตเช่นนางคืออาหารที่ดีที่สุดของเขา

เมื่อชีวีดั้งเดิมยังคงลดลงต่อไป สติของยู่เอ๋อร์ก็ค่อยๆ เบลอ ความแตกต่างในความแข็งแกร่งระหว่างคนทั้งสองนั้นมากเกินไปและนางก็ไม่สามารถต้านทานได้เลย

"พี่ชาย..."

เมื่อชีวิตของนางกำลังจะตาย ร่างที่สง่างามก็ปรากฏขึ้นในใจของยู่เอ๋อร์ ซึ่งเป็นฮีโร่ในใจของนาง

"บูม!"

ทันใดนั้นก็มีเสียงคำรามดังขึ้น สั่นสะเทือนท้องฟ้า และสายฟ้าอันไม่มีที่สิ้นสุดพันกันอยู่ในความว่างเปล่า

“อืม?”

ดวงตาสีแดงสดของร่างสีดำมองไปในทิศทางของวังซิวหลัว โดยจ้องมองที่ทางเข้าสะพานทะยานเซียนด้านบน

มีร่างหนึ่งก้าวออกมา ทันทีที่เขาปรากฏตัว ความว่างเปล่าก็ถูกทำลายล้างและสรรพสิทธิ์ทั้งหมดก็หายไป

ท่ามกลางเสียงฟ้าร้องที่ไม่มีที่สิ้นสุด เขาคล้ายกับราชาผู้ไร้เทียมทานผู้ลาดตระเวนอาณาจักรไปทุกทิศทุกทาง

เมื่อเขาเห็นว่าแผ่นดินซิวหลัวถูกปกคลุมไปด้วยพลังสีดำแห่งความตายที่ไม่มีที่สิ้นสุด ดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา พลังชั่วร้ายที่ไร้ขอบเขตและน่าสะพรึงกลัวพุ่งสูงขึ้นและกระจายปราณมรณะที่อยู่โดยรอบให้หายไป

"พี่ชาย!"

ยู่เอ๋อร์ก็เห็นฉากนี้เช่นกัน เมื่อหลัวซิวเดินออกจากสะพานทะยานเซียน ดวงตาของนางก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจและน้ำตา

นางคิดว่านางจะไม่ได้เจอเขาอีกในชีวิตของนาง ตอนนี้ได้พบเขา นางจะตายโดยไม่เสียใจแม้ว่านางจะตายในนาทีถัดไปก็ตาม

ทันใดนั้น ดวงตาของหลัวซิวก็สบเข้ากับร่างสีดำ

"บูม!"

เพียงแค่มองหน้ากันก็มีรัศมีที่ไร้ขอบเขตปะทะกัน และหมอกสีดำบนใบหน้าของร่างสีดำก็แตกสลายเผยให้เห็นใบหน้าที่ชั่วร้าย

“ถูโยวหมิง!?”

หลัวซิว กระโดดขึ้นไปในอากาศ ดวงตาของเขาราวกับคบเพลิง เขาไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นเหตุการณ์เช่นนี้เมื่อเขากลับมาจากโลกเซียน

สิ่งที่ทำให้เขาคาดไม่ถึงมากขึ้นก็คือแดนศักดิ์สิทธิ์ซิวหลัวเผลิญหายนะ และคนที่ลงมือคือถูโยวหมิง!

“ฮ่าฮ่า ข้าไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะมีผู้แข็งแกร่งเช่นเจ้าในห้วงดาราที่ถูกทิ้งร้างนี้”

ร่างที่ปกคลุมไปด้วยปราณมรณะสีดำปล่อยหัวเราะชั่วร้ายออกมา "สำหรับชื่อที่เจ้าพูดถึงนั้นเป็นเจ้าของร่างกายของข้านี้รึ?”

“เจ้าไม่ใช่ถูโยวหมิง แล้วเจ้าเป็นใคร?” ดวงตาของหลัวซิวเผยให้เห็นความเย็นชา

หลัวซิว ก้าวไปข้างหน้า แต่เขาไม่ได้เร่งรีบในทันทีเพราะยู่เอ๋อร์ยังอยู่ในมือของคู่ต่อสู้

เมื่อพิจารณาจากสิ่งที่ไม่รู้จักซึ่งครอบครองร่างของถูโยวหมิง อย่างน้อยก็ถือเป็นราชาเซียนคนหนึ่ง ด้วยระดับการฝึกฝนนี้ เขาสามารถฆ่ายู่เอ๋อร์ได้อย่างง่ายดายทันที

“ผู้ฝึกตนที่มาจากต่างแดน ข้าสัมผัสได้ถึงเจตนาฆ่าจากในร่างเจ้า เป็นเพราะผู้หญิงในมือข้าที่ทำให้เจ้าไม่สามารถโจมตีข้าโดยตรงรึ?”

รอยยิ้มเยาะเย้ยที่ชั่วร้ายปรากฏขึ้นที่มุมปากของ 'ถูโหยวหมิง' และดวงตาสีแดงคู่นั้นจ้องมองไปที่คอสวยงามของยู่เอ๋อร์ "ผู้หญิงคนนี้มีร่างกายที่พิเศษ เลือดและดั้งเดิมของนางเป็นยาบำรุงที่ดีมาก"

ออร่าของยู่เอ๋อร์อ่อนแอลงเรื่อย ๆ แม้แต่ในระหว่างการสนทนา 'ถูโยวหมิง' นี้ยังกลืนกินออร่าดั้งเดิมของยู่เอ๋อร์อย่างต่อเนื้อง

“มาจากต่างแดน?”

หลัวซิวรู้สึกแปลกมากกับชื่อแปลก ๆ ที่'ถูโหยวหมิง'เรียกเขา

"เจ้าพูดมากเกินไปแล้ว"

เสียงของหลัวซิวราวกับน้ำแข็ง และแสงเซียนก็ระเบิดออกมาจากร่างกายของเขา กลายเป็นเปลวไฟสีทอง

“หวูจี๋!”

ด้วยพรของเวทย์ต้องห้ามหวูจี๋ พลังของหมัดเต๋าถล่มได้ยกระดับขึ้นสู่ระดับใหม่อีกครั้ง และร่างเนื้อก็ระเบิดพลังที่ซึ่งเทียบได้กับสมบัติกษัตริย์เซียนพลังอันไร้ขอบเขตออกมา

“อืม?”

คราวนี้ สีหน้าของ 'ถูโยวหมิง' เปลี่ยนไป เมื่อเขามุ่งความสนใจไปที่การโจมตีของ หลัวซิว

ทันใดนั้น ติ่งสีดำก็บินออกมาจากระหว่างคิ้วของหลัวซิวและกระแทกแขนขวาของเขาอย่างแรง

ภาชนะติ่งปีศาจมังกรเป็นภัณฑ์จักรพรรดิ การโจมตีเพียงครั้งเดียวจากภัณฑ์จักรพรรดิเกือบจะหักแขนขวาของ 'ถูโยวหมิง'ได้ และมือที่จับคอของยู่เอ๋อร์ก็ปล่อยไปตามธรรมชาติ

หลัวซิวเคลื่อนย้ายยู่เอ๋อร์ออกไปอย่างรวดเร็ว

ตั้งแต่ต้นจนจบเขาไม่มีความตั้งใจที่จะต่อสู้กับอีกฝ่ายแล้วตัดสินผู้ชนะหรือผู้แพ้ออกมา จุดประสงค์ของเขาคือเพื่อช่วยยู่เอ๋อร์

เวลาไม่นานหลังจากที่ 'ถูโยวหมิง' จับตัวได้ ดั้งเดิมของยู่เอ๋อร์ก็ถูกกลืนกินไปมากเช่นกัน และนางก็อิงอยู่ในอ้อมแขนของหลัวซิวด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว

“พี่ชาย ข้ากลายเป็นภาระให้เจ้าอีกแล้ว” ยู่เอ๋อร์รู้สึกหดหู่ใจมาก การฝึกฝนของนางดีขึ้นอย่างรวดเร็วในช่วงหลายปีที่ผ่านมา นางคิดว่านางจะช่วยพี่ชายได้เมื่อนางไปที่โลกเซียนในอนาคต แต่นางไม่คาดคิดว่านางจะกลายเป็นภาระอีกครั้ง

“เจ้าโง่ อย่าพูดไร้สาระ”

หลัวซิวลูบผมยาวนุ่มของนางด้วยความกังวล จากนั้นดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาและเขามองไปที่ 'ถูโยวหมิง’'

“ยู่เอ๋อร์ ข้าจะส่งเจ้าออกไปก่อน และปล่อยให้เรื่องนี้เป็นหน้าที่ของข้า”

เขาวางยู่เอ๋อร์ลง แม้ว่าดั้งเดิมของนางจะถูกกลืนกินไปมาก แต่ก็ยังไม่เป็นปัญหาในการควบคุมแสงกลเพื่อหนี

ยู่เอ๋อร์พยักหน้า นางรู้ว่านี่ไม่ใช่เวลาที่จะแสดงความคิดถึง ขณะเดียวกัน นางก็เข้าใจด้วยว่าการอยู่ต่อจะเป็นแค่ภาระ การจากไปเท่านั้นที่พี่ชายจะต่อสู้ได้โดยไม่ต้องกังวลใด ๆ