มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 397

ตามบันทึกในม้วนหยก หุบเขาจิตนภาเป็นสถานที่ที่ดีในการฝึกฝนตัวสำนึก เมื่อเข้าไปในหุบเขา จะถูกโจมตีโดยวิญญาณเมื่อใดก็ได้ แค่สามารถต้านทานการโจมตีวิญยาณได้ ก็สามารถฝึกฝนตัวสำนึก เพิ่มระดับตัวสำนึก

“การโจมตีวิญญาณในหุบเขาจิตนภาอยู่ในระดับใด?” หลัวซิวถามความสงสัยของตนออกมา

“ข้าเคยไปที่นั่นเพียงครั้งเดียว แค่รอบๆหุบเขาจิตนภา มันเป็นการโจมตีวิญญาณระดับจักรพรรดิยุทธ์ขั้น 1 ถึง 3 ” ลู่เจิ้งเซี๋ยงกล่าว

“ถ้าผู้น้อยซิวหลัวจะไป ข้าขอแนะนำว่าไม่ควรเข้าไปในหุบเขา นอกหุบเขาก็จะมีการโจมตีวิญญาณรัดับราชายุทธ์เหมือนกัน เจ้าสามารถฝึกฝนตัวสำนึกของเจ้านอกหุบเขาได้” ลู่เจิ้งเซี๋ยงกล่าวเสริมอีกประโยค

หลัวซิวยิ้มอย่างไม่เห็นด้วย “ไม่เป็นไร ข้ามีสมบัติที่ป้องกันการโจมตีของวิญญาณ การโจมตีวิญญาณระดับจักรพรรดิยุทธ์ธรรมดาข้าไม่กลัว”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา ทั้งลู่เจิ้งเซี๋ยงและไป๋หลิงเซวียน ก็มองหลัวซิวอย่างประหลาดใจ

“ฮ่าฮ่า น้องชายผู้นี้มีโอกาสที่ดีจริงๆ สมบัติป้องกันวิญญาณหายาก” ไป๋หลิงเซวียนกล่าวด้วยรอยยิ้ม

อันที่จริง มีเพียงหลัวซิวเท่านั้นที่รู้ว่าเขาไม่มีสมบัติที่จะป้องกันการโจมตีของวิญญาณทั้งนั้น แม้จะมี อย่างมากก็ป้องกันการโจมตีระดับราชายุทธ์ได้เท่านั้น

เหตุผลที่เขาพูดเช่นนี้ก็เพราะว่าในตัวหยั่งรู้ของเขาได้รับการปกป้องกฎเบญจธาตุ ไม่ต้องกลัวการโจมตีวิญญาณของจักรพรรดิยุทธ์ธรรมดาทั่วไป เขาพูดออกมาก่อน เมื่อเข้าไปในหุบเขาจิตนภา จะไม่ไม่ทำให้ผู้อื่นสงสัย

“โอกาสของผู้น้อยซิวหลัว ทำให้ข้าอิจฉาจริง ๆ” ลู่เจิ้งเซี๋ยงพูดด้วยรอยยิ้ม แต่หลัวซิวรู้สึกได้ มีมีดคมซ่อนอยู่ในรอยยิ้มของเขา

“ต้องใช้เวลานานแค่ไหนกว่าจะไปถึงหุบเขาจิตนภา?” หลัวซิวถามอีกครั้ง

“หุบเขาจิตนภาตั้งอยู่ในพื้นที่ห่างไกล ไม่เช่นนั้นจะถูกค้นพบนานแล้ว น่าจะใช้เวลามากกว่าครึ่งเดือนกว่าจะไปถึง” ลู่เจิ้งเซี๋ยงกล่าว

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลัวซิวก็หัวเราะในใจ เขาลุกขึ้นยืนและกำหมัด “เมื่อต้องใช้เวลานานมากเช่นนี้ ผู้น้อยจะไปที่ห้องในเรือรบเพื่อปิดขังฝึกตน”

พื้นที่ภายในเรือรบมีขนาดใหญ่มากและมีห้องไม่น้อย ทันทีที่หลัวซิวออกไป เหยียนเยว่เอ๋อร์ก็ตามไปกับเขาด้วย

บนดาดฟ้าเรือ เหลือเพียงไป๋หลิงเซวียนและลู่เจิ้งเซี๋ยง จักรพรรดิยุทธ์สองคนเท่านั้น

“หัวหน้าแก๊งลู่ มิตรภาพระหว่างเจ้ากับข้า ยาวนานกว่าสองร้อยปีแล้วใช่ไหม?” ไป๋หลิงเซวียนมองดูลู่เจิ้งเซี๋ยงและพูดด้วยรอยยิ้ม

“ฮ่าฮ่า ใช่ สองร้อยปีผ่านไปในพริบตา ความงามของเทพธิดาไป๋ งดงามกว่าเมื่อก่อน” ลู่เจิ้งเซี๋ยงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ไป๋หลิงเซวียนหัวเราะคิกคัก “หัวหน้าแก๊งลู่ ในเมื่อเจ้ากับข้ามีมิตรภาพเช่นนี้ ไม่คิดจะบอกข้าหน่อยหรือว่าเจ้าพาสองคนนี้มาด้วยทำไม?”

เมื่อลู่เจิ้งเซี๋ยงถูกถามเรื่องนี้ สีหน้าไม่เปลี่ยน ยิ้มเล็กน้อย “ในเมื่อเทพธิดาไป๋ ในเมื่อเทพธิดาไป๋ถาม ข้าบอกเจ้าก็ไม่เป็นไร”

“นางนามสกุลเหยียนผู้นั้น เมื่อที่ปีกว่ายังอยู่ในอาการสลบ ถูกชายหนุ่มที่ชื่อซิวหลัว ให้พักอยู่ในองค์กรนักล่ายุทธ์เมืองโม่โหลว”

“ต่อมา ข้าไปสำรวจด้วยตัวเองและพบว่าสาเหตุที่นางที่นามสกุลเหยียนอยู่ในอาการสลบและนอนหลับก็เพราะชีวีพลังเลือดของนางใช้มากเกินไป เห็นได้ชัดว่าก่อนที่นางจะสลบหลับไป นางเคยแผดพลังและเลือดมาก่อน!”