มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 420

“แขกมากันครบแล้วเหรอ?” มีเสียงสุขุมชราภาพดังออกมาจากห้องลับอย่างกะทันหัน

“เรียนท่านบรรพชน คนของตำหนักจื่อยังมาไม่ถึง” เจ้าสำนักเสวียนหยางตอบด้วยน้ำเสียงที่เคารพ

“ตาเฒ่าถาววางตัวใหญ่โตใช้ได้ ก่อนหน้านี้ข้าส่งข้อความไปก็ไม่ตอบ” อาจารย์เสวียนหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา เหมือนไม่พอใจที่จนป่านนี้แล้วอาจารย์ตำหนักจื่อยังมาไม่ถึง

“ท่านบรรพชน ถึงฤกษ์มงคลแล้ว”

ก่อนที่จะสิ้นเสียงคำพูดของเจ้าสำนักเสวียนหยาง ประตูหินของห้องลับเปิดออกอย่างเชื่องช้า ชายชราในชุดกี่เพ้าสีขาว มีวงแหวนสีทองลอยอยู่ตรงหลังศีรษะเดินออกมาจากห้องลับ

ชายชราคนนี้ใช้มือไขว้หลังข้างหนึ่ง บนร่างกายถูกปกคลุมด้วยกลิ่นอายแห่งความแข็งแกร่งที่สามารถมองข้ามทุกสรรพสิ่งในใต้หล้า

เจ้าสำนักเสวียนหยางเห็นชายชราคนนี้ ร่างกายก้มต่ำลงยิ่งกว่าเดิม การที่สำนักเสวียนหยางมีทุกวันนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะการมีอยู่ของบรรพชนท่านนี้

ทว่าท่าทีที่ถ่อมตนของนาง เมื่อตกอยู่ในสายตาของอาจารย์เสวียนหยางกลับทำให้เขาขมวดคิ้วแน่น “หลิงซวง พรสวรรค์ของเจ้าไม่เลว แต่หลายปีมานี้กลับยังเป็นได้แค่จักรพรรดิยุทธ์ขั้นสี่ เจ้ารู้หรือเปล่าว่าเพราะเหตุใด?”

“หลิงซวงไม่ทราบ ท่านบรรพชนโปรดชี้แนะ” เจ้าสำนักเสวียนหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เคารพ

“นั่นเป็นเพราะจิตใจของเจ้าขาดความทะเยอทะยานของผู้แข็งแกร่งแห่งโลกยุทธ์ เมื่อไหร่ที่เจ้าไม่ถ่อมตนต่อหน้าข้าเช่นนี้ บางทีเจ้าก็อาจจะสามารถเข้าใจในจุดนี้ ถึงเวลา ผลการฝึกตนของเจ้าจะก้าวกระโดดอย่างรวดเร็ว” อาจารย์เสวียนหยางลูบหนวดเคราของตนเองแล้วพูด

ได้ยินคำพูดแบบนี้ บนใบหน้าของเจ้าสำนักเสวียนหยางปรากฏให้เห็นอารมณ์ของความสงสัยและหวั่นเกรง “หลิงซวงไม่กล้าดูหมิ่นท่านบรรพชน ไม่ทราบว่าเหตุใดท่านบรรพชนถึงพูดเช่นนี้”

“ในฐานะเป็นผู้แข็งแกร่งจำเป็นต้องมีความทะเยอทะยาน หากไม่มีใจของผู้แข็งแกร่ง เจ้าจะเป็นคนที่แข็งแกร่งได้อย่างไร? ผู้แข็งแกร่งที่แท้จริงจะไม่ยอมก้มหัวให้คนใดคนหนึ่ง”

อาจารย์เสวียนหยางพูดอย่างเชื่องช้า “เจ้ายิ่งยำเกรงยิ่ง ยิ่งนับถือข้าดั่งเทพ เจ้าจะยิ่งไม่มีวันก้าวข้ามข้า อีกสองร้อยปีข้าก็จะสิ้นอายุขัยแล้ว ชีวิตนี้ไม่มีหวังบรรลุถึงระดับดินแดนมหายุทธ์ การสืบทอดต่อไปของสำนักเสวียนในอนาคต จะถูกส่งมอบไปอยู่ในมือของเจ้า”

“อาจจะไม่สามารถบรรลุถึงดินแดนมกุฎยุทธ์ก่อนข้าจะดับสูญ รากฐานนับพันปีของสำนักเสวียนหยาง เกรงว่าต้องพังทลายแล้ว”

พูดถึงตรงนี้ อาจารย์เสวียนหยางอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ สิ่งที่สำนักและตระกูลกลัวมากที่สุดก็คือไม่มีผู้สืบทอด

สิ่งที่ควรชี้แนะก็ชี้แนะไปแล้ว เส้นทางการฝึกยุทธ์ของทุกคนแตกต่างกัน เขาไม่สามารถชี้แนะนางมากกว่านี้

"พากันเถอะ"

หลังจากสิ้นเสียง อาจารย์เสวียนหยางก้าวเท้าออกจากตำหนัก

“คำนับท่านบรรพชน!”

ทันทีที่อาจารย์เสวียนหยางเดินออกมา บนจัตุรัสที่เต็มไปด้วยเสียงพูดคุยเงียบสงบลงทันที ลูกศิษย์ของสำนักเสวียนหยางนับพันในชุดกี่เพ้าสีขาวคุกเข่าลงพื้น ตะโกนพูดเสียงดังก้องไปทั่วท้องฟ้า

“คำนับท่านอาจารย์!”

แขกที่เดินทางมาจากทั่วสารทิศก็ลุกขึ้นคำนับเช่นกัน

“ทุกท่านไม่ต้องมากพิธี” อาจารย์เสวียนหยางยิ้มเล็กน้อย สะบัดแขนเสื้อ พลังปราณที่มองไม่เห็นสายหนึ่งประคองทุกคนลุกขึ้นยืนตัวตรง