มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 419

ในงานวันเกิด แขกที่เดินทางมาจากทั่วสารทิศเดินทางขึ้นเขาของสำนักเสวียนหยาง ตรงตีนเขาของเขาเสวียนหยาง บันไดหินสีฟ้าทอดยาวไปจนถึงยอดเขา ตรงไหล่เขาถูกปกคลุมไปด้วยเมฆหมอก นกกระเรียนและลิงส่งเสียงดังกังวาน ราวกับดินแดนแห่งเซียน

หลัวซิว เหยียนเยว่เอ๋อร์และมู่จื่อซิวกับหนิงเหอโจวมกุฎยุทธ์ทั้งสองคน ตามสวีจิงเหนียนเดินทางมาถึงเขาเสวียนหยางด้วยสถานะของคนตระกูลสวี

ยอดเขา เป็นจัตุรัสลานกว้างขนาดใหญ่ ถูกเรียงรายไปด้วยโต๊ะนับร้อย ตอนที่หลัวซิวและคนอื่นเดินทางมาถึง มีผู้คนไม่น้อยที่นั่งอยู่บนโต๊ะแล้ว

คนที่มีสิทธิ์นั่งที่นี่ล้วนแต่เป็นบุคคลที่มีผลการฝึกยุทธ์ระดับราชายุทธ์ขึ้นไป

“เจ้าหอ สำนักเสวียนหยางทำเกินไปแล้ว พวกเรานำดอกไห่ถังดาวตกที่ล้ำค่ามามอบให้พวกเขา แต่กลับไม่คิดจะจัดที่นั่งให้พวกเราเลยด้วยซ้ำ”

คนของหอหย่งชางไม่มีราชายุทธ์ ย่อมไม่มีสิทธิ์นั่งในจัตุรัส หญิงสาวที่อยู่ข้างกายของเย่เจียเอ๋อร์ทำหน้าไม่พอใจ

“ฮ่วนหยุน เงียบเดี๋ยวนี้!” เย่เจียเอ๋อร์เขม่นใส่นาง “บรรดาผู้อาวุโสที่นั่งอยู่ล้วนแต่เป็นราชายุทธ์และจักรพรรดิยุทธ์ เจ้ามาพูดจาเหลวไหลที่นี่จะสร้างปัญหาให้พวกเรา”

หญิงสาวที่ชื่อฮ่วนหยุนโดนตำหนิ แต่กลับทำปากจู๋แสดงความไม่พอใจ

“น่าขำสิ้นดี แค่มอบดอกไห่ถังดาวตกดอกเดียวก็คิดจะนั่งที่นี่แล้ว?”

“ใช่ สำนักเสวียนหยางจะใส่ใจยาทิพย์ระดับหกดอกเดียวเหรอ? พวกบ้านนอกพวกนี้มาจากไหน”

มีผู้คนไม่น้อยที่อยู่โดยรอบได้ยินคำพูดบ่นของฮ่วนหยุน ทันใดนั้นมีเสียงพูดดูถูกดังเข้ามาในหูของ เย่เจียเอ๋อร์และคนอื่นทันที

หญิงสาวที่ชื่อฮ่วนหยุนข้างกายของนางแสดงสีหน้าที่ไม่พอใจออกมาทันที แต่กลับโดนเย่เจียเอ๋อร์ใช้สายตาเตือน เพราะในบรรดาคนที่พูดจาเสียดสีเยาะเย้ย ล้วนแต่เป็นฝึกจิตขั้นแปดและขั้นเก้า

ในเขตปกครองโตว้ไห่ บางทีปรมาจารย์โลกยุทธ์ผู้ฝึกจิตขั้นเก้าคนหนึ่งอาจจะมีสถานะสูงส่ง

แต่ที่นี่คือสำนักเสวียนหยาง ถึงเป็นผู้แข็งแกร่งราชายุทธ์ก็ต้องถ่อมตน ส่วนปรมาจารย์ฝึกจิตเพื่ออยู่ที่นี่เป็นได้เพียงผู้น้อย

บนจัตุรัส ในพื้นที่รอบนอกสุดล้วนแต่เป็นที่นั่งของราชายุทธ์ ตรงกลางเป็นที่นั่งของผู้แข็งแกร่งราชายุทธ์ขั้นเจ็ดขึ้นไป และจักรพรรดิยุทธ์

ส่วนโดยรอบของจัตุรัสส่วนใหญ่เป็นปรมาจารย์ฝึกจิต ทำได้แต่ยืนอยู่ตรงนั้น

ด้านหน้าสุดของจัตุรัสเป็นตำหนักสีทองอารามที่สวยสง่างาม เจ้าสำนักเสวียนหยางสวมหน้ากากสีทองครึ่งหน้าเดินไปทักทายแขกอย่างยิ้มแย้ม

ตรงหน้าประตูตำหนักมีโต๊ะที่สวยงามประณีตถูกตั้งอยู่ตรงนั้นหนึ่งโต๊ะ เห็นได้ชัดว่าน่าจะเป็นที่นั่งของอาจารย์เสวียนหยาง เพียงแต่จนกระทั่งถึงตอนนี้ ผู้แข็งแกร่งมกุฎยุทธ์คนนี้ก็ยังไม่เคยปรากฏตัว

สวี่จิงเหนียนในฐานะที่เป็นจักรพรรดิยุทธ์ ในละแวกของประเทศเทียนหวูก็ถือเป็นผู้แข็งแกร่งที่มีสถานะคนหนึ่ง โซนตรงกลางย่อมมีที่นั่งของเขา

หลัวซิวคนทั้งสี่ไม่ได้เข้าไปนั่งในจัตุรัส พวกเขากดผลการฝึกตนของตนเองให้ต่ำลง ปะปนอยู่ในโซนโดยรอบที่มีปรมาจารย์ฝึกจิตมากกว่า

“ลงมือเมื่อไหร่?” หนิงเหอโจวมองไปทางหลัวซิวแล้วถาม

“ตอนนี้ไม่ได้” หลัวซิวส่ายหัว พูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม “ที่นี่แตกต่างจากแดนตำหนักจื่อ สำนักเสวียนหยางมีค่ายกลพิทักษ์เขา ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นค่ายกลระดับเจ็ด”

หลังจากได้ยินคำพูดประโยคนี้ หนิงเหอโจวและมู่จื่อซิวแสดงสีหน้าที่หนักใจออกมา

ทุกคนรู้ดี ค่ายกลพิทักษ์เขาเมื่อเทียบกับค่ายกลที่อยู่ในระดับเดียวกัน พลังทำลายล้างสูงที่สุด เมื่อไหร่ที่ค่ายกลพิทักษ์เขาระดับเจ็ดถูกขับเคลื่อน แม้กระทั่งผู้แข็งแกร่งจักรพรรดิยุทธ์ช่วงหลังก็ต้องถอยออกไปไกลถึงเก้าสิบลี้