มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 450

“อาจารย์ หากมีพี่หลัวไปกับข้าละก็ พวกท่านก็กลับไปเถอะค่ะ” เมื่อได้ยินว่าหลัวซิวยินดีจะไปส่งนางด้วยตนเอง เหยียนซีโรว่ก็พูดขึ้นมาด้วยความดีใจทันที

“ไม่ได้ ถ้าไม่ได้เห็นว่าเจ้าไปถึงแดนศักดิ์สิทธิ์หยุนไห่ด้วยตาตัวเองแล้วละก็ อาจารย์จะวางใจได้อย่างไร ? อีกอย่าง ใจคนนั้นยากแท้หยั่งถึง จึงไม่อาจรับประกันได้ว่าจะไม่มีใครบางคนที่คิดไม่ซื่อ” ไป๋หุ้ยเหลียนพูดพลางขมวดคิ้ว

เมื่อหลัวซิวได้ยินเช่นนี้ ก็รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังพูดถึงตนอยู่ จึงหัวเราะเยาะออกมาทันที “เมื่อครู่ถ้าไม่ใช่เพราะข้าลงมือ เกรงว่าพวกท่านทั้งหมด คงจะถูกฝังอยู่ในป่าไปแล้ว”

“อีกอย่าง ถ้าหากข้าคิดไม่ดีต่อซีโรว่จริง อาศัยแค่พวกท่านเพียงไม่กี่คน คิดว่าจะขวางข้าได้อย่างนั้นหรือ ?”

“เจ้า......”

ใบหน้าของไป๋หุ้ยเหลียนบูดบึ้ง แต่กลับถูกราชายุทธ์สำนักเดียวกันที่อยู่ข้าง ๆ ดึงเอาไว้

พวกนางรู้ดีว่า สิ่งที่หลัวซิวพูดเป็นความจริง ด้วยความสามารถของเขาที่สังหารตาเฒ่าจักรพรรดิยุทธ์ได้ หากคิดไม่ดีต่อซีโรว่จริง ก็สามารถลงมือได้อย่างเปิดเผย ทำไมจะต้องออกแรงให้เสียเวลาด้วย ?

แต่ไป๋หุ้ยเหลียนกลับพยายามอย่างเต็มที่ที่จะคัดค้านหลัวซิว จึงแสยะยิ้มแล้วพูดว่า : “เรื่องของสำนักไป๋ซิงกู่เรา ไม่จำเป็นต้องให้เจ้ามาห่วงหรอก”

หลัวซิวหรี่ตาลงเล็กน้อย เขาจ้องไป๋หุ้ยเหลียนตาเขม็ง เขาไม่รู้ว่าตนเองนั้นล่วงเกินอะไรหญิงชราผู้นี้เข้า จึงเอาแต่โจมตีเขาไม่หยุด

“พี่หลัว”

เหยียนซีโรว่ดึงแขนเสื้อของหลัวซิวเอาไว้ ราวกับกลัวว่าหลัวซิวจะลงมือกับไป๋หุ้ยเหลียน

แน่นอนว่าหลัวซิวไม่คิดจะถือสาหญิงชรา เขาหยิบยันต์หยกออกมาแล้วยื่นให้กับเหยียนซีโรว่ และพูดว่า : “หากพบอันตรายเข้า ให้ขยี้ยันต์ผืนนี้ให้แหลก แล้วข้าจะรีบมาในทันที”

หลังจากพูดจบ ก็ซิวก็ทำเสียงฟึดฟัดอย่างไม่พอใจ จากนั้นจึงกระโดดขึ้นไปบนท้องฟ้า และกลายเป็นแสงหายวับไป

เมื่อแยกจากกลุ่มคนของสำนักไป๋ซิงกู่ หลัวซิวก็เดินทางต่อไปในเทือกเขาเหิงหยุนเพื่อตามหาดินดำเหลือง เพียงแต่ภูเขาลูกนี้มีอาณาเขตที่กว้างขวาง หากเจาะจงที่จะหาวัสดุประเภทใดประเภทหนึ่ง ก็ไม่ต่างกับการงมเข็มในมหาสมุทร

ทันใดนั้นเอง หลัวซิวเกิดความรู้สึกบางอย่างขึ้น จึงหันหน้ากลับไปมอง และเห็นลำแสงสิบกว่าเส้นกำลังพุ่งทะลุมาในอากาศ และตรงไปยังยอดเขาสูงตระหง่านกลางหมู่เมฆที่อยู่ห่างออกไป

ยอดเขาสูงตระหง่านกลางหมู่เมฆนั้น หลัวซิวรู้ดีว่าเป็นที่ตั้งของสำนักเขาสำนักไม้เสวียน ที่อยู่ใกล้ ๆ กับเทือกเขาเหิงหยุน

ตอนนี้เอง ในบรรดาลำแสงสิบกว่าเส้นที่อยู่บนท้องฟ้า มีเส้นหนึ่งที่จู่ ๆ ก็ตกลงมาตรงหน้าของหลัวซิว และปรากฏขึ้นเป็นชายหนุ่มสวมใส่ชุดสีน้ำเงิน

“สวัสดีสหายท่านนี้ ข้าคือหลินจื่อเฟิง ไม่ทราบว่าสหายเองก็ต้องการไปร่วมงานประมูลยาร้อยปีของสำนักไม้เสวียนด้วยใช่หรือไม่ ?” ชายหนุ่มชุดน้ำเงินพูดลางยกมือขึ้นคารวะ

“งานประมูลยาร้อยปี ?” หลัวซิวรู้สึกตกใจ จากนั้นสมองของเขาก็หวนนึกไปถึงข้อมูลบางอย่างที่ตนเองเคยอ่านเจอเกี่ยวกับสำนักไม้เสวียน

สำนักไม้เสวียนแห่งนี้ ตั้งอยู่ใกล้กับเทือกเขาเหิงหยุน และภายในเทือกเขาเหิงหยุนก็อุดมไปด้วยยาวิเศษชนิดต่าง ๆ สำนักไม้เสวียนขึ้นชื่อเรื่องการกลั่นยา ทุก ๆ หนึ่งร้อยปีจะจัดงานประมูลยาขึ้น เมื่อถึงเวลานั้นจะมีกองกำลังต่าง ๆ ที่อยู่ใกล้กับเทือกเขาเหิงหยุน รวมไปถึงยอดฝีมือโลกยุทธ์เดินทางมาเข้าร่วม

เพราะหนึ่งร้อยปีจึงจะจัดขึ้นหนึ่งครั้ง ดังนั้นจึงถูกเรียกว่างานประมูลยาร้อยปี จะมีการจัดแสดงตัวยาหายากบางชนิด หรือไม่ก็มีการประมูล หรือการซื้อขาย อีกทั้งนอกจากยาแล้ว นักยุทธ์คนอื่น ๆ เองก็สามารถซื้อขายแลกเปลี่ยนสมบัติล้ำค่าที่อยู่ในมือได้ นับได้ว่าเป็นงานแสดงสินค้าที่ยิ่งใหญ่งานหนึ่งก็ว่าได้

หลัวซิวคิดไม่ถึงเลยว่าจะพบกับเรื่องบังเอิญเช่นนี้ ตนเองมีโอกาสได้เข้าร่วมงานประมูลยาของสำนักไม้เสวียนจริงหรือ ?

ตนเองพยายามควานหาสิ่งที่ต้องการในเทือกเขาเหิงหยุน หากคิดจะหาดินดำเหลืองให้พบคงไม่ใช่เรื่องง่าย หากสามารถเข้าร่วมงานประมูลยาของสำนักไม้เสวียนได้ ไม่แน่ว่าภายในงานแสดงสินค้า อาจมีคนนำวัสดุประเภทนี้ออกมาขายก็ได้

ชายหนุ่มชุดน้ำเงินตรงหน้าที่ชื่อว่าหลินจื่อเฟิงผู้นี้ หลัวซิวไม่รู้สึกว่าอีกฝ่ายจะมีเจตนาร้าย แต่กลับมีความรู้สึกคุ้นเคยบางอย่างซ่อนอยู่ ราวกับว่าเคยพบหน้ากันมาก่อน เพียงแต่จำไม่ได้เท่านั้น