มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 577

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายหนึ่งต่อต้านด้วยฝ่ามือเปล่า ๆ ของเขา ชายหนุ่มหน้าตาร้ายกาจก็เผยรอยยิ้มเย้ยยันบนใบหน้า รำพึงออกมาเบา ๆ ‘รนหาที่ตาย’!

“ชายผู้นี่ช่างอวดดีเสียเหลือเกิน จะใช้เพียงมือเปล่าต้านนักยุทธ์ชั้นดินชั้นสูงงั้นหรือ?” คนอื่น ๆ ที่อยู่ในบริเวณนั้นต่างก็พากันทำสีหน้าเหยเก คิดในใจว่ามือข้างนั้นของเด็กหนุ่มชุดดำคงจะไม่เหลือเป็นแน่

“ชิ้ง!”

ประกายไฟสาดกระเซ็น ที่ทำให้ทุกคนรู้สึกประหลาดใจคือจังหวะที่มือเปล่านั้นปะทะเข้ากับกริชสีเลือด กลับเกิดเสียงเหมือนเหล็กปะทะเข้าหากันดังขึ้น

ฝ่ามือของหลัวซิวไม่มีแม้แต่รอยแผล ส่วนกริชสีเลือดนั้น ไม่ปรากฏแม้แต่ร่องรอยฝุ่นผงสีขาวสักนิดเดียว

เมื่อมองกลับมาที่ชายหนุ่มหน้าตาร้ายกาจ เขากลับรู้สึกว่ามีพลังบางอย่างที่รุนแรงเหมือนสัตว์ประหลาดทำให้เขาไม่อาจต้านทานได้ส่งผ่านมาจากกริช เรียกกรีดร้องโหยหวนดังขึ้น ข้อมือขาดสะบั้น และร่างนั้นก็กระเด็นออกไป

หลัวซิวลงมืออย่างไร้ความปราณี พลังกระบี่เล่มหนึ่งกำลังจะพุ่งออกไป หมายจะฆ่าชายหนุ่มหน้าตาร้ายกาจที่ลอยออกไปกลางอากาศ

“หยุด!”

ในนาทีนั้นเอง ชายชุดแพรคนหนึ่งพุ่งลงมาจากชั้นสองของภัตตาคาร ยกมือขึ้นจับไปยังพลังกระบี่ที่หลัวซิวส่งออกไป และทำลายจนสลายไปในทันที

ภัตตาคารเทียนอีสามารถทำการค้าอยู่กลางเมืองหลัวเทียนได้ แน่นอนว่าจะต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลังที่ไม่ธรรมดา ชายชุดแพรคนนั้น คือยอดฝีมือที่รับผิดชอบภัตตาคารเทียนอีแห่งนี้

หลัวซิวครอบครองความสามารถกระแสสัมผัสพลังชีวิต แน่นอนว่ารับรู้ได้ถึงการมีอยู่ของเขาตั้งแต่แรกแล้ว

ชายวัยกลางคนในชุดผ้าแพรคนนี้ ขมวดคิ้วมองไปทางหลัวซิว “เจ้าหนุ่มไม่ลงมือโหดเหี้ยมเกินไปหน่อยหรือ ถึงขั้นกล้าลงมือฆ่าคนในภัตตาคารเทียนอีของข้า?”

ชายชุดแพรมีผลการฝึกตนระดับมกุฎยุทธ์ขั้น9 เทียบเท่ากับผู้คุมกฎเฟิ่งหลิงแห่งเผ่าหงส์

“คนบางคนก็สมควรตาย เพราะถึงต่อให้ตายก็ไม่มีสิ่งใดให้เสียดาย” หลัวซิวพูดพร้อมรอยยิ้ม