มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 747

หลัวซิวส่ายหัวบอกว่าตนเองไม่ได้ใส่ใจ เขาก็เข้าใจความหมายของต้าวหวูซิน คนของโลกมารที่ว่า ก็คือพวกที่ชั่วช้าอำมหิต โดยเฉพาะพื้นที่แถบเหวปีศาจมรณานี้ ถ้าเจอคนจำพวกนี้ เกรงว่าคงจะต้องได้ประมือกันบ้าง

“ทั้งโชคและอันตรายมีหมด” หลัวซิวยิ้มพูด

ต้าวหวูซินเห็นด้วยอย่างมาก มีทั้งโชคและอันตรายเป็นความเข้าใจร่วมกันของทั้งในโลกฝึกยุทธ์ และเป็นหลักการที่จอมยุทธ์มากมายรู้ดี

สถานที่ที่ยิ่งมีโชคเยอะๆ ปกติจะมีอันตรายตามมาด้วย และที่ที่ยิ่งอันตราย ก็จะยิ่งมีอะไรดีๆ ซ่อนอยู่มากมาย

การได้โอกาสอะไรดีๆ โชคชะตานั้นเป็นปัจจัยเล็กๆ เท่านั้น ยังจะต้องมีความกล้าและไม่กลัวอันตรายให้เพียงพอด้วย

ขณะที่พูด ทั้งสามคนก็ได้ค่อยๆ เข้าสู่ส่วนลึกของเหวปีศาจมรณาแล้ว สถานที่ที่จอมยุทธ์ทั่วไปอยากจะหนีออกไปให้ไกล แต่สามคนนี้กลับเดินเข้ามาเล่นอย่างมั่นใจ ด้วยความมั่นใจในพลังของตนเอง

พลังของหลัวซิวนั้นไม่ต้องพูดถึง ต้าวหวูซินก็จะต้องมีไม้ตายที่สู้กับยอดฝีมือเจ้ายุทธจักรได้อยู่แล้ว เหลียนเอ๋อร์คนนั้นก็คงไม่ได้แย่

เหวปีศาจมรณาเต็มไปด้วยพลังอันแปลกประหลาด เหมือนมีเสียงร้องของภูตผีปีศาจดังเข้ามาโดยรอบ แต่ไม่ว่าจะใช้สายตาหรือตัวสำนึก ก็ไม่อาจพบสิ่งผิดปกติได้เลย

อีกอย่างหมอกควันพวกนี้ยังแทรกซึมตัวสำนึกได้อีก ดังนั้นก็เลยจะใช้ออกไปไกลมากไม่ได้

“ตัวสำนึกของข้ายื่นออกไปได้แค่15เมตรเท่านั้น” ต้าวหวูซินขมวดคิ้วขึ้นมา

ตอนนั้นในแดนศักดิ์สิทธิ์ นางบุกหอคอยมหาภพชั้นที่สาม ตัวสำนึกสามารถเทียบได้กับระดับมหายุทธ์ช่วงท้ายได้เลย

แม้แต่ตัวสำนึกของนางก็ใช้ที่นี่ได้แค่15เมตร เหลียนเอ๋อร์ก็บืนปากพูดว่า “ของข้ายื่นออกไปได้แค่10เท่านั้นเอง”