มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 787

เมื่อคำพูดนี้จบลง เสียงพึมพำจากทั้งสี่ทิศก็ดังขึ้น หลายคนพูดด้วยน้ำเสียงตำหนิว่าหลัวซิวช่างอาจหาญ กล้าดูหมิ่นแดนศักดิ์สิทธิ์

“หลัวซิว เจ้าช่างอาจหาญเหลือเกิน ยังไม่รีบคุกเข่ารับโทษอีก บางทีมันอาจจะช่วยให้เจ้าเหลือศพที่สมบูรณ์ได้!” ผู้อาวุโสคนหนึ่งจากตำหนักดารานภาพูดเสียงเข้ม

“ฮ่า ๆ พูดได้ดี เผ่าพันธุ์มนุษย์เดิมทีก็ชอบสู้กันเองอยู่แล้ว ดังนั้นเจ้าน้องชายก็มาเข้าร่วมเผ่าพันธุ์ปีศาจของข้าเถิด” คนจากเผ่าพันธุ์ปีศาจกลับปรบมือยินดี ทำให้ทางฝั่งแดนศักดิ์สิทธิ์เผ่าพันธุ์มนุษย์ต่างก็มีสีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ

“พวกแดนศักดิ์สิทธิ์น่าไม่อาย พวกเจ้าเผ่าพันธุ์ปีศาจก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันเท่าไร” หลัวซิวเย้ยหยัน เพราะอุบัติภัยในสมัยโบราณก็เป็นสิ่งที่เผ่าพันธุ์ปีศาจสร้างขึ้นกับมือ จนทำให้ชีวิตของเผ่าพันธุ์มนุษย์ยากเข็ญ

“เจ้าหนู อย่าคิดว่ามีพลังเพียงแค่นี้ก็ไม่เห็นหัวคนอื่น ต่อให้เจ้ามีความสามารถ แต่ก็เป็นแค่เด็กน้อย อย่าสำคัญตัวผิด” ผู้อาวุโสท่านหนึ่งจากสำนักดำเหลืองเอ่ยปากพูด

“หลัวซิว เจ้าคืออัฉริยะที่เจ้ายุทธจักรอัคคีเลือกด้วยตัวเอง เพียงแค่เจ้ายินยอมมอบม้วนหยก เราตระกูลยุทธ์รับรองชีวิตของเจ้า” ตระกูลยุทธ์ก็มีผู้แข็งแกร่งอาวุโสมาที่นี่ด้วย ใบหน้าเต็มไปด้วยร้อยยิ้มที่เป็นมิตร

หลัวซิวสามารถรับรู้ได้ว่าผู้อาวุโสท่านนี้ไม่ได้มีเจตนาร้ายใด ๆ ท่ามกลางแดนศักดิ์สิทธิ์ใหญ่ต่าง ๆ ของเผ่าพันธุ์มนุษย์ ดูเหมือนจะมีเพียงตระกูลยุทธ์ที่มีท่าทีเป็นมิตรกับเขาอยู่บ้าง

แต่หลัวซิวกลับรับรู้ได้ถึงความหมายแฝงในคำพูดของผู้อาวุโสตระกูลยุทธ์คนนี้ จึงได้เอ่ยตอบ “หากข้าไม่มอบม้วนหยกให้ ตระกูลยุทธ์ก็จะไม่ปกป้องข้า ใช่หรือไม่?”

ผู้อาวุโสตระกูลยุทธ์ทำหน้าตกใจ ราวกับคาดไม่ถึงว่าหลัวซิวจะถามเช่นนี้ เอ่ยตอบเสียงขรึม “ม้วนหยกนั้นสำคัญมาก มันเกี่ยวกับเรื่องราวใหญ่โต อยู่ในมือเจ้าหากถูกเผ่าพันธุ์ปีศาจแย่งไปได้ มันจะนำหายนะครั้งใหญ่มาสู่พวกเราเผ่าพันธุ์มนุษย์”

ผู้อาวุโสตระกูลยุทธ์อธิบายอย่างใจเย็น ราวกับรู้เรื่องเกี่ยวกับม้วนหยกอยู่บ้าง เรื่องราวที่เป็นความลับ คำพูดจึงดูคลุมเครือ

“ให้เจ้ามอบม้วนหยกออกมา หาใช่ความโลภของเราตระกูลยุทธ์ไม่ แต่เพื่อพวกเราทั้งเผ่าพันธุ์มนุษย์” ผู้อาวุโสตระกูลยุทธ์พูดพร้อมถอนหายใจ

“เฮอะ พูดเสียน่าฟัง ข้าไม่เชื่อว่าพวกเจ้าตระกูลยุทธ์ไม่มีใจโลภ!” ผู้อาวุโสตำหนักดารานภาพ่นลมออกทางจมูกเสียงเย็นชา