มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 870

พลังของดาบนี้ไม่อาจคาดเดาได้ แต่หลัวซิวกลับไม่ได้หวั่นเกรง ฝ่ามือกางออก ร่างยุทธ์ร่างเนื้อหลอมรวมด้วยพลังแห่งกฎความตาย ฝ่ามือกับกระบี่ยุทธ์ปะทะเข่าด้วยกัน

“ปุบ!”

ร่างของริชชี่สั่นไหว เลือดสดกระอักออกจากปาก ร่างทั้งร่างร่วงหล่นลงมาจากบนแท่นประลอง หน้าคว่ำลงกับพื้น

ถึงแม่ว่าจะไม่ได้ฆ่าคู่ต่อสู่ แต่ตามข้อบังคับของแท่นประลอง เมื่อตกจากแท่นประลองก็นับว่าแพ้แล้ว ดังนั้นตราประทับสีดำของหลัวซิวจึงได้แต้มห้วงกระบี่เพิ่มขึ้นอีกหลายร้อย

“ร่างยุทธ์ร่างเนื้อแข็งแกร่งมาก!”

“ร่างยุทธ์ร่างเนื้อของยอร์คไม่ถือว่าแกร่งมาก อย่างมากก็คือแดนเจ้ายุทธจักรช่วงกลาง แต่เขาเชี่ยวชาญสัมผัสรู้กฎความตายระดับสูง ด้วยการสนับสนุนของพลังของกฎความตาย จึงได้มีอำนาจที่มหาศาลเช่นนี้”

“เจ้ายอร์คคนนี้ต้องเป็นอัจฉริยะที่โดดเด่นมากเป็นแน่ เพิ่งจะถึงแดนมหายุทธ์ แดนกฎก็เทียบเท่ากับ เจ้ายุทธจักรช่วงปลายแล้ว ที่น่ากลัวที่สุดคือ เขาฝึกตนด้วยกฎความตายระดับสูง”

“เฮอะ ยอร์คถึงแม้จะเก่งกาจ แต่ก็ไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ของเทพบุตรเพลิงอัคคีได้”

ทุก ๆ คนต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์ ถูกผู้คนล้อมรอบเอาไว้ตรงกลางอย่างเทพบุตรแลร์รี่ยืนขึ้นมา

สายตาของเขาจ้องเขม็งไปยังหลัวซิวที่ยืนอยู่กลางแท่น พูดขึ้นเบา ๆ “เจ้าใช้ได้เลย มีคุณสมบัติเพียงพอให้ข้าออกมือ”

เทพบุตรเพลิงอัคคีแลร์รี่ ประสบการณ์ในการเติบโตของเขาต่างก็ราบรื่นสมใจปรารถนาทุกอย่าง เป็นพระจันทร์ที่ถูกโอบล้อมไปด้วยดวงดาว เวลาที่พูดสิ่งใดย่อมต้องมีน้ำเสียงและคำพูดที่เต็มไปด้วยความทะนงตัว

“หยุดพูดไร้สาระ จะประลองก็ขึ้นมา” หลัวซิวพูดเสียงเย็น

“เจ้าหนูช่างยโสนัก!” แลร์รี่เผยสีหน้าโมโห “ทำให้ข้าโมโห ไม่ได้มีผลดีต่อเจ้าเลย”

“ไม่รู้จริง ๆ ว่าเจ้าไปเอาความทะนงตัวเช่นนี้มากจากที่ใด” หลัวซิวเกลียดที่สุดคือพวกที่ชอบทำตัวเหนือคนอื่น ในขณะที่แลร์รี่เดินขึ้นมาบนแท่นประลอง เขาขี้เกียจแม้แต่จะพูดต่ออีกสักประโยค จึงได้ลงมือโดยทันที

เพลิงมรณะพันรอบตัว หลัวซิวสาวเท้าเดินเข้าไป ก้าวเดินช้า ๆ ทว่ามั่นคง รอบตัวปะทุไปด้วยพลังอำนาจที่แข็งแกร่งราวกับภูผา