มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 93

“หลัวซิว ดูท่าแล้วเจ้ายังพอมีโอกาส” จวงหนานเทียนเหลือบมองหลัวซิวแล้วเอ่ยอย่างยกย่อง

เมื่อเจ้าสำนักชิงหยุนกลับมาตั้งสติได้สีหน้าของเขาก็กระดากกระเดื่อง เพราะเมื่อครู่นี้เขาเกิดความคิดอยากจะกำจัดหลัวซิวเพื่อแย่งวิชายุทธ์ระดับ 6

เขารู้สึกละอายที่ตัวเองมีความคิดแบบนั้น และที่เขามีความคิดแบบนั้นก็เป็นเพราะว่าเขามีความต้องการหลุดพ้นจากแดนฝึกจิตรุนแรงมากเกินไป ด้วยปณิธานทางโลกยุทธ์ของตนเกือบทำให้เขาไม่สามารถรักษาตัวตนเดิมของตัวเองเอาไว้ได้

เมื่อสัมผัสได้ว่าความกดดันราวเข็มทิ่มแทงได้สลายไปแล้ว ความรู้สึกในใจของหลัวซิวก็เริ่มปลอดโปร่ง

หลัวซิวพลิกฝ่ามือก่อนจะหยิบคัมภีร์วิชายุทธ์ออกมาจากกล่องเครื่องประดับ สายตาของจวงหนานเทียนและเจ้าสำนักชิงหยุนจึงเบนไปรวมอยู่ที่เดียวกันอย่างไม่อาจละสายตาได้

หลัวซิวก้าวไปข้างหน้าแล้ววางคัมภีร์วิชายุทธ์ลงตรงหน้าคนทั้งสอง จากนั้นจึงก้มตัวคำนับอย่างนอบน้อม “น้ำใจของผู้อาวุโสทั้งสองที่มีต่อผม ผู้น้อยไม่มีอะไรจะตอบแทน จึงขอมอบวรยุทธ์นี้ให้ผู้อาวุโสทั้งสอง”

ด้านบนซองหนังของคัมภีร์วิชายุทธ์ มีตัวอักษรใหญ่สี่ตัวเขียนเอาไว้ว่า พลังแท้แสงส่อง

นี่คือกำลังภายในสาขาหนึ่ง แม้จะนับว่าเป็นของขั้นทั่วไปในระดับ 6 แต่สำหรับคนที่ยังฝึกไม่ถึงขั้นแดนฝึกจิตแล้ว นี่ถือเป็นของที่มีคุณค่าสูงมาก

เพราะความลึกลับของการบรรลุการฝึกจิต มีเพียงวิชายุทธ์ระดับ 6 เท่านั้นถึงจะจดบันทึกเอาไว้อย่างละเอียด แต่หากไม่มีวิชายุทธ์ระดับ 6 ก็ใช่ว่าจะไม่มีทางบรรลุแดนฝึกจิตได้ แต่คนที่ทำได้มีน้อยมากจนแทบหาไม่ได้

การมอบวิชายุทธ์ระดับ 6 ให้เช่นนี้ หลัวซิวได้คิดทบทวนมาอย่างดีแล้ว

ข้อแรกก็เพราะต้องการปลอบใจผู้อาวุโสทั้งสอง ส่วนอีกข้อหนึ่งเป็นเพราะว่าทั้งสองคนนี้ปฏิบัติต่อเขาไม่เลวนัก นอกจากจะไม่จับตัวเขาไปขอความดีความชอบแล้วยังช่วยเขาคิดหาทางออกเพื่อแก้วิกฤติที่เขากำลังเผชิญ สำหรับหลัวซิวแล้ว นี่ถือเป็นบุญคุณครั้งยิ่งใหญ่

“หลัวซิว คือ......” ชั่วขณะนั้นจวงหนานเทียนและเจ้าสำนักชิงหยุนไร้วาจาจะกล่าว

พวกเขาต้องการวิชายุทธ์ระดับ 6 มาก แต่ด้วยเมื่อครู่ได้กล่าวออกไปเพื่อปกป้องตัวเองและไม่ยอมยื่นมือช่วยหลัวซิว ตอนนี้จึงรู้สึกละอายใจขึ้นมา

“ผู้อาวุโสทั้งสองอย่าปฏิเสธเลย นี่คือน้ำใจของผู้น้อย สามารถเชิญท่านหัวหน้าแก๊งยื่นมือมาช่วยเหลือได้ ข้าจะขอสำนึกในบุญคุณนี้ไม่มีที่สิ้นสุด” หลัวซิวกล่าวอย่างจริงใจ

คำพูดนี้ของหลัวซิวกระตุกความจำของจวงหนานเทียนขึ้นมา เขาจึงรีบเอ่ยว่า “ข้าจะรีบตอบกลับหัวหน้าแก๊งเดี๋ยวนี้เลย”

ในมือของจวงหนานเทียนมีกล่องสีเขียวใบหนึ่งที่ติดตั้งค่ายกลเอาไว้ สามารถบันทึกข่าวสารลงไปแล้วส่งออกได้

ไม่นานนัก กล่องค่ายกลก็ส่องแสงสว่างวาบออกมา จวงหนานเทียนมองไปทางหลัวซิวแล้วกล่าวว่า “ท่านหัวหน้าแก๊งกำลังจะมา”

……

เมืองหยุนหลง นอกสำนักเซียวเหยา

ลู่เฟยเฉินยืนไพล่มือทั้งสองไว้ด้านหลังอยู่บนหอแห่งหนึ่ง โดยมองข้ามกลุ่มลูกศิษย์นอกสำนักที่กำลังฝึกฝนวิชายุทธ์กันอยู่

ในตอนนั้นเอง สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป เขาหยิบกล่องสีเขียวขนาดเท่าฝ่ามือออกมาจากกล่องเครื่องประดับที่กำลังเปล่งแสงอ่อนๆ ออกมา

กล่องเล็กกล่องนี้ดูไม่เตะตาสักเท่าไหร่ แต่อันที่จริงเป็นค่ายกลขั้น 3 ล้ำค่า สามารถส่งข่าวสารระยะทางไกลได้ โดยมีชื่อว่ากล่องส่งเสียง

“หลัวซิวปรากฏตัวแล้ว ตอนนี้ซ่อนตัวอยู่ที่แก๊งนักล่าอสูร”

เสียงนี้ดังผ่านกล่องค่ายกลล้ำค่าออกมาเข้าสู่หูของลู่เฟยเฉิน

ลู่เฟยเฉินขมวดคิ้วและรีบส่งข่าวสารตอบกลับไป ก่อนจะปิดกล่องส่งเสียงลง

“หลัวซิว พรสวรรค์ที่ติดตัวมาของเจ้า หากไม่ใช่เพราะการแย่งชิงตำแหน่งเจ้าสำนัก ในอนาคตเจ้าจะต้องกลายเป็นมือขวาของข้าได้อย่างไม่ต้องสงสัย น่าเสียดายที่ข้าไม่สามารถอดทนรอได้นานเช่นนั้น ข้าจำเป็นต้องสังเวยชีวิตของเจ้า”

ลู่เฟยเฉินกล่าวเบาๆ กับตัวเอง ลมเบาๆ พัดโชยมาทำให้ชุดขาวของเขาสะบัดพลิ้วไหวขึ้น

ในขณะนั้น ลูกศิษย์นอกสำนักผู้หนึ่งเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังเขาแล้วกล่าวอย่างนอบน้อมว่า “ท่านเจ้าสำนัก ข้าพบกล่องเครื่องประดับนี้ในห้องของหลัวซิว”