มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 92

ภายในห้อง

หลัวซิวถอดหมวกสานออกแล้วทำความเคารพ “คารวะท่านเจ้าสำนัก ผู้อาวุโสจวง”

เจ้าสำนักชิงหยุนมองไปทางหลัวซิวด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “เจ้าเด็กน้อย เกิดเรื่องใหญ่แล้ว”

“เมื่อสามวันก่อนเซินกาวเจี้ยนมาที่เมืองชิงหยุน เขานำสาส์นจากนอกสำนักมาด้วย แล้วยึดอำนาจเจ้าสำนักยุทธ์ไปจากเรา จากนั้นจึงออกคำสั่งให้จับตัวพ่อแม่และพี่สาวของเจ้าเอาไว้......”

“สาส์นจากเจ้านอกสำนักลู่เฟยเฉินหรือ” หลัวซิวได้ยินถึงตรงนี้ในหัวของเขาพลันเหลือแต่ความว่างเปล่า

“จะว่าไปแล้วก็แปลกนัก ลำพังแค่อำนาจของเจ้าสำนักลู่ก็สามารถจัดการเจ้าได้ตั้งแต่อยู่นอกสำนักเซียวเหยาแล้ว ใยต้องก่อเรื่องยุ่งยากแบบนี้ขึ้นด้วย” เจ้าสำนักชิงหยุนขมวดคิ้วพลางเอ่ย

หลัวซิวไม่ได้ตอบอะไร ในหัวของเขาตอนนี้เหลือเพียงความว่างเปล่า

เขาสงสัยมาตลอดว่าคนที่อยากจะจัดการเขาคือจางหลู่เหลียง แต่ไม่เคยคิดเลยว่าคนที่ต้องการจัดการเขาจริงๆ กลับเป็นลู่เฟยเฉิน

เมื่อนึกถึงตอนที่ลู่เฟยเฉินมอบหีบสมบัติให้ตน แต่ให้เขาห่างจากลู่เมิ่งเหยา ตอนนั้นเขาปฏิเสธอย่างไม่ลังเล

วันถัดมา เขาจึงได้รับปิ่นหยกหงสาของหลัวซิ่วเอ๋อร์พี่สาวของเขา

เมื่อเห็นหลัวซิวเงียบ เจ้าสำนักชิงหยุนและผู้อาวุโสจวงจึงสบตากันและเห็นความสงสัยออกมาจากดวงตาของอีกฝ่าย

มีเรื่องราวบางอย่างที่พวกเขายังไม่รู้เรื่องอีกแน่นอน

หลัวซิวกำลังครุ่นคิดถึงที่มาที่ไปของเรื่องราวที่เกิดขึ้น มีเรื่องหนึ่งที่สามารถยืนยันได้คือ การที่เซินกาวเจี้ยนถือสาส์นของลู่เฟยเฉินมา คนที่ต้องการจัดการเขาคือลู่เฟยเฉินอย่างไม่ต้องสงสัย

แต่สิ่งหนึ่งที่หลัวซิวยังไม่เข้าใจก็คือ ทำไมลู่เฟยเฉินต้องทำกับเขาแบบนี้ หรือว่าแค่ต้องการไม่ให้เขาไปตอแยลู่เมิ่งเหยา

ส่วนสาเหตุใดที่ลู่เฟยเฉินไม่ยอมลงมือที่นอกสำนักเซียวเหยา นั่นเป็นเพราะว่าเขาไม่ต้องการให้ลู่เมิ่งเหยารู้อย่างแน่นอน

ปฏิบัติคล้ายเป็นผู้มีคุณธรรมสูง แต่หลัวซิวไม่คิดเลยว่าเจ้าสำนักลู่จะเป็นคนที่ร้ายกาจมากเช่นนี้

ในสถานการณ์เร่งด่วนเช่นนี้ เขาจะต้องช่วยพ่อกับแม่ออกมาให้ได้ก่อน

หลัวซิวจึงเงยหน้าขึ้น แล้วมองไปทางเจ้าสำนักชิงหยุนและผู้อาวุโสจวง “ผู้อาวุโสทั้งสองได้โปรดช่วยครอบครัวของผมด้วย”

เมื่อได้ยินดังนั้น เจ้าสำนักชิงหยุนจึงมีสีหน้าลำบากใจ เขาถอนหายใจแล้วเอ่ยว่า “หลัวซิว เจ้าคือผู้มีพรสวรรค์ติดตัวมาของสำนักชิงหยุน เราเองก็อยากช่วยเจ้า แต่ในฐานะที่เราเป็นส่วนหนึ่งของสำนักเซียวเหยาด้วย หากเราช่วยเจ้า เราคงไม่เหลือที่คุ้มกะลาหัวในเขตปกครองหยุนหลงแห่งนี้อีก”

“หากเราตัวคนเดียวก็ว่าไปอย่าง แต่นี่เรายังมีเมียมีลูกที่อาศัยอยู่ในเขตปกครองหยุนหลง เราหวังว่าเจ้าจะเข้าใจ”

หลัวซิวไม่แปลกใจกับคำตอบของเจ้าสำนักชิงหยุน เพราะความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเจ้าสำนักชิงหยุนไม่ได้สนิทสนมมากเท่าไหร่ อีกทั้งยังเป็นเพราะตัวเขาเองที่ทำให้เขาถูกชิงอำนาจไป

อันที่จริงแล้วแค่เจ้าสำนักชิงหยุนไม่จับตัวเขาไปเพื่อขอความดีความชอบ ก็ถือว่ามีบุญคุณกับเขามากมายแล้ว

แต่ก่อนจะตระหนักถึงความจริงข้อนี้ได้ หลัวซิวกลับรู้สึกหนาวสันหลังขึ้นมา หากเจ้าสำนักชิงหยุนต้องการจะจับตัวเขาไปเพื่อขอความดีความชอบจริง การฝึกตนที่แข็งแกร่งของเขาด้วยการฝึกจิตเพียงครึ่งก้าว และมาที่นี่ไม่ต่างอะไรกับกระโดดเข้ามาติดกับดัก

เมื่อคิดได้ถึงตรงนี้ หลัวซิวจึงหันไปทำความเคารพเจ้าสำนักชิงหยุนอย่างนอบน้อม

เจ้าสำนักชิงหยุนถอนหายใจและไม่ได้กล่าวอะไรต่อ

จวงหนานเทียนเอ่ยปากขึ้นว่า “แม้ว่าเราจะไม่ใช่คนของสำนักเซียวเหยา เพียงขึ้นชื่อว่าเป็นผู้อาวุโสของสำนักชิงหยุน แต่พลังของเราคงจะช่วยอะไรเจ้าไม่ได้”

จวงหนานเทียนส่ายหน้า “แต่แม้ว่าเรากับเจ้าสำนักจะช่วยเจ้าไม่ได้ แต่มีคนที่สามารถช่วยเจ้าได้”

“ใครหรือ” หลัวซิวถามออกมา