มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 948

“เจ้าเป็นอะไรเจ้า? ข้าพูดอะไรเมื่อพวกเจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์ต่างๆตามล่าข้า?” น้ำเสียงของหลัวซิวเย็นชามาก ดังสะท้อนอยู่ในอากาศ ทำให้อากาศกลั่นน้ำค้างแข็งออกมา

เขาแขวนไฟเทวไว้เหนือหัว ซึ่งอยู่ยงคงกระพันไม่มีอะไรเข้าใกล้ได้ เขาโอบเหยียนซีโรว่ด้วยมือข้างหนึ่งแล้วหยิบหอกรบมังกรดำออกมาพร้อมด้วยมือข้างหนึ่ง เจตนาฆ่าเต็มไปหมด

“บูม!”

กฎและการเวียนว่ายตายเกิดและกฎปริภูมิถูกส่งไปในหอกรบ เขาแทงหอกออกไปด้วยหนึ่งครั้ง และหอกอันน่าสะพรึงกลัวก็ฉีกกระชากฟ้าดินออก

“พรึบ!”

การแทงหอกรบครั้งเดียวเป็นเสียชีวิตของผู้แข็งแกร่งแดนมหาจักรพรรดิยุทธ์สี่คน เสียงกรีดร้องโหยหวนดังก้องอยู่บนท้องฟ้าสูง หมอกเลือดกระจัดกระจายไปในอากาศและแม้แต่วงแหวนเก็บของก็ระเบิดโดยตรง สิ่งของต่างๆที่เสียหายก็ตกลงมา

“ทุกคนร่วมมือกันฆ่าไอ้เดรัจฉานคนนี้ด้วยกัน!”

ผู้แข็งแกร่งแดนมหาจักรพรรดิยุทธ์ที่เหลือล้วนโกรธแค้น รู้ว่าวันนี้จะไม่ได้จากไปอย่างง่ายดาย แทนที่จะถูกฆ่า สู้จนตายดีกว่า

แต่ก็มีบางคนที่ไม่ได้มีส่วนร่วมในการปิดล้อมโจมตีเพื่อเอาตัวรอด การป้องกันของอัญมณีแห่งเทพมารไม่ใช่แดนมหาจักรพรรดิยุทธ์อย่างพวกเขาเหล่านี้จะสามารถทำลายได้อย่างง่ายดาย ดังนั้นคนเหล่านี้จึงเลือกที่จะรีบพุ่งไปทุกทิศทุกทาง

แต่อากาศรอบด้านทั้งหมดถูกปิดกั้นโดยลายค่ายของหลัวซิว ค่ายสังหารมากกว่าสิบแห่งและแต่ละค่ายสังหารก็เทียบได้กับการโจมตีของแดนมหาจักรพรรดิยุทธ์ แม้อยากจะหนีไป อยากจะทำลายการปิดกั้นของค่ายกลระดับมหาจักรพรรดิค่ายสังหารสิบกว่าแห่งก็ไม่ใช่เรื่องง่าย

“ข้าแผดเผาปราณแท้ก็จะไม่ให้เจ้าอยู่ดี!”

เมื่อแดนมหาจักรพรรดิยุทธ์แต่ละคนถูกสังหาร คนที่เหลือดวงตาก็แดงก่ำ เปลวเพลิงลุกไหม้ไปทั่วทั้งร่างกาย แผดเผาปราณแท้แหล่งกำเนิดชีวิตของตนเองเพื่อแลกกับพลังอันทรงพลัง

“อยากสู้กับข้าจนตาย?”

หลัวซิวเยาะเย้ยอย่างเหยียดหยาม ด้วยพลังต่อสู้ปัจจุบันของเขา ไม่มีใครสามารถปราบปรามเขาได้เว้นแต่จะมีเทพมาร