มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 967

เทวทูตจื่อเยียนคาดการณ์เรื่องเหล่านี้ไว้แล้ว แต่ไม่ได้เปิดโปงขึ้นมา นางเองก็ไม่ใส่ใจถ้าหลัวซิวจะได้ประโยชน์ เพราะความสามารถและศักยภาพของชายหนุ่มคนนี้มันคุ้มค่าที่นางจะให้

“ข้าต้องการยาวิเศษ วัตถุดิบ และสมุนไพรเพิ่มพลังชนิดต่างๆ !”

หลัวซิวรับรู้ได้ถึงการยินยอมโดยไม่ห้ามปรามของเทวทูตจื่อเยียน ก็เลยรีบตัดสินใจเสนอเงื่อนไขไปทันที

มีทูตจื่อเยียนที่แค่ยกมือก็ทำให้เทพมารผู้แข็งแกร่งลอยออกไปได้คอยสนับสนุน ถึงแม้จะมีเทพมารสิบกว่าตนอยู่ในที่นี้ด้วย เขาก็ไม่กลัว

“เนื้อหาในม้วนหยกก็คือสถานที่ตั้งสมบัติชิ้นนั้นของเทพสงครามเอกภพ ใครอยากไป ก็ต้องเอาสมบัติที่ทำให้ข้าใจสั่นมากพอออกมาให้ได้” หลัวซิวมองไปรอบๆแล้วพูดขึ้นมา

เมื่อคำพูดนี้ดังออกไป บรรดาเทพมารที่อยู่ในที่นี้ต่างมีสีหน้าเคร่งขรึม รู้สึกโกรธจนอยากจะบีบไอ้หนุ่มที่ฉวยโอกาสรีดไถผลประโยชน์นี่ให้ตาย

หลัวซิวยิ้มเล็กน้อย สายตาของเขาจับจ้องไปที่ทูตจื่อเยียนก่อน เขาพูดยิ้มๆว่า : “ผู้อาวุโสมีบุญคุณต่อข้า สถานที่ตั้งของสมบัติชิ้นนั้น แน่นอนว่าผู้น้อยจะบอกท่านฟรีๆ”

เมื่อทูตจื่อเยียนได้ยินคำพูดนี้แล้ว นางก็ยิ้มออกมาอย่างอดไม่ไหว “ข้าไม่มีทางเอาเปรียบเจ้า ของเล็กน้อยชิ้นนี้มอบให้เจ้า”

ในระหว่างที่พูด ทูตจื่อเยียนยกนิ้วขึ้นมา เส้นแส้งสีดำลอยไปหาหลัวซิว

หลัวซิวคว้ามันไว้ พบว่าท่ามกลางเส้นแสงสีดำนี้คือเตากลั่นยา เตากลั่นยาดูแล้วมีขนาดใหญ่ประมาณศีรษะเด็กทารก ระยิบระยับสดใส ราวกับใช้หินหยกสีเลือดหลอมขึ้น

“เตาเทพ !”

สายตาของหลัวซิวเปล่งประกาย นี่มันคือเตาเทพ สามารถเอามาใช้กลั่นยาลูกกลอนที่จำเป็นต่อการฝึกตนของเทพมารผู้แข็งแกร่ง แถมยังป้องกันการโจมตีได้อีกด้วย ยังคงเป็นอาวุธเทพชั้นล่างชิ้นหนึ่ง ในแง่ของมูลค่าโดยรวมแล้ว ยังเอาชนะไฟเทวสว่างได้