มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 977

เทพมารถึงแม้จะแข็งแกร่ง แต่อสูรโบราณที่มีชีวิตอยู่ในอนัตตาคือศัตรูโดยธรรมชาติ กินพวกเขาเป็นอาหาร

เหล่าผู้แข็งแกร่งเทพมารที่เคยสูงส่งในวันก่อน ในใจแต่ละคนต่างเต็มไปด้วยความวิตกกังวล กลัวเพียงแค่อนัตตาเหนือศีรษะจะถูกแยกออก และกรงเล็บสีดำเงานั้นจะกำหนดจุดหมายมาที่ตน

เพียงไม่นานเวลาราวหนึ่งก้านธูปก็ผ่านไป ช่องทางอนัตตาสีดำเส้นนี้ในที่สุดก็มาถึงปลายทาง เทพมารทุกท่านที่ยังมีโชคอยู่ก็พากันเผยสีหน้าดีใจออกมา

ภายในเวลาหนึ่งก้านธูปที่ผ่านไปนั้น เทพมารทุกท่านต่างก็ได้รับการทรมานจากความกลัว ถึงแม้จะเป็นช่าจื่อเยียนและเทพปีศาจสยบนภา ผู้แข็งแกร่งระดับนี้ก็ไม่ได้แตกต่างกันที่ โชคดีก็คือ เจ้าอสูรโบราณที่หลบซ่อนอยู่ภายในอนัตตานั้นไม่ได้พุ่งโจมตีมาทางพวกเขา แต่ระหว่างทางมานี้ก็ได้กินเทพปีศาจของเผ่าปีศาจไปอีกหนึ่งคน

แต่ว่าในเวลาที่ทุกคนต่างคิดกันว่าปลอดภัย ค่ายกลขนาดมหึมาค่ายหนึ่งก็พันปรากฏขึ้นที่ที่สุดปลายทางของช่องทางอนัตตา

“แย่แล้ว!”

เมื่อค่ายกลปรากฏขึ้น แสงสว่างเป็นประกายระยิบระยับก็แผ่กระจายออกไป เทพมารทุกท่านต่างรู้สึกราวกับพบกับศัตรูตัวฉกาจ

ท่ามกลางเหล่าผู้คน มีเพียงหลัวซิวเท่านั้นที่ถือได้ว่าค่อนข้างสงบ เพราะเขาสังเกตเห็นว่าค่ายกลนี้ไม่ใช่ค่ายสังหาร แต่เป็นค่ายวาร์ป

“ซวบ! ซวบ! ซวบ!……”

ร่างเงาของผู้คนค่อย ๆ หายไปทีละคน โดยไม่รู้ว่าจะถูกส่งไปยังที่ใด

อยู่ดีดีก็ออร่าอันน่าหวาดกลัวที่ทำให้ผู้คนตื่นตระหนกมาเยือน หลัวซิวเงยหน้าขึ้นมอง ทันใดนั้นก็ขนลุกซู่ เพราะกรงเล็บของเจ้าอสูรโบราณกลืนกินเทพ ปรากฏขึ้นอยู่เหนือศีรษะของเขา

วินาทีที่กรงเล็บนี้ปรากฏขึ้น หลัวซิวก็สัมผัสได้ว่าตนนั้นถูกตรึงไว้ด้วยพลังออร่า ผลการฝึกตนถูกกดเอาไว้ มีสามารถขยับตัวได้แม้แต่น้อย

อสูรโบราณกลืนกินเทพครอบครองพลังพิเศษที่สามารถควบคุมเทพมาร แม้แต่เทพมารที่ถูกออร่าของมันตริงเอาไว้ยังไม่สามารถขยับได้แม้แต่ปลายนิ้ว ยิ่งไปกว่านั้นคือ หลัวซิวเป็นเพียงแค่เจ้ายุทธจักรตัวเล็ก ๆ เท่านั้น?

นาทีนี้เอง แสงสว่างของค่ายวาร์ปก็สว่างขึ้นที่บริเวณใต้เท้าของหลัวซิว ช่วงเวลาที่กรงเล็บดำเงาค่อย ๆ เงื้อเข้ามา ร่างของเขาก็พลัยหายไปในเสี้ยววินาที ไม่สามารถรู้ได้ว่าถูกส่งไปที่ใด