มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 981

“ข้าไม่ยอม! มีความสามารถก็อย่าได้เอาสมบัติชิ้นนี้มาใช้ ข้ารับรองว่าแค่เพียงอุ้งเท้าเดียวก็สามารถบีบเจ้าให้เละได้!” เทพมารอสูรเหยี่ยวทองคำราม

“อาศัยความเก่งกาจของสมบัติเอาชนะข้า ทั้งยังจะให้ข้ายอมจำนนต่อเจ้า ไร้สาระ!”

“เจ้าบอกว่าข้าใช้สมบัติมากดเจ้า เจ้าก็ใช้ผลการฝึกตนระดับเทพมารอสูรมากดข้าเช่นกันไม่ใช่หรือ?” หลัวซิวไม่ได้ใส่ใจ “ไม่ว่าจะอาศัยสมบัติก็ดี ผลการฝึกตนก็ช่าง แต่ในโลกนี้ความแข็งแกร่งเป็นที่เคารพเสมอ พลังอันแข็งแกร่งเท่านั้นจึงจะเป็นนิรันดร์ ผู้ชนะเท่านั้นที่มีสิทธิ์มีเสียง”

“ก็เหมือนกับตอนนี้ หากข้าต้องการให้เจ้าตาย เจ้าก็ต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย เมื่อข้ารับเอาช่องจิตของเจ้ามา หลังจากกลั่นแปรแล้วสามารถทำให้ผลการฝึกตนของข้าบรรลุแดนได้อย่างรวดเร็ว”

“มีปัญญาก็ฆ่าข้าทิ้งเสีย ต้องการให้ข้ายอมจำนน? ไม่มีทาง!” เทพมารอสูรเหยี่ยวทองยอมตายไม่ยอมสยบ

เขาเป็นถึงผู้แข็งแกร่งเทพมารอสูร ย่อมต้องมีศักดิ์และศรีเป็นของตนเอง

“เจ้าอยากตายนั้นง่ายมาก” หลัวซิวพูดพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ “แต่เจ้าเคยคิดบ้างหรือไม่ วันนี้ข้าก็เป็นเพียงแค่ผลการฝึกตนเจ้ายุทธจักร กลับสามารถกดเทพมารอสูรอย่างเจ้าเอาไว้ได้ ในวันข้างหน้าหากข้าฝึกตนถึงแดนมหาจักรพรรดิยุทธ์ หรือกระทั่งเป็นเทพมารล่ะ?”

“เจ้ามีศักดิ์ศรีในฐานะเทพมารอสูร แม้เจ้าจะตายไปก็ไม่มีทางยอมจำนนต่อข้า แต่หากเจ้าเลือกที่จะยอมรับข้าเป็นนาย วันข้างหน้าเข้าได้กลายเป็นเทพมาร หรือไปถึงแดนที่สูงยิ่งกว่านี้ แน่นอนว่าเจ้าก็จะได้รับประโยชน์อย่างไร้ที่สิ้นสุด” หลัวซิวอธิบายอย่างชัดถ้อยชัดคำ

พลังของเขาในวันนี้มากพอที่จะป้องกันตัวได้ แต่ที่โลกแสงดาวยังคงมีสิ่งที่คอยขัดแข้งขัดขาอยู่อีกมาก ยังขาดผู้ที่มีพลังแข็งแกร่งมาเป็นผู้บัญชาการ ดังนั้นเขาจึงได้ว่านล้อมเทพมารอสูรผู้นี้เพื่อหมายจะให้มาเป็นผู้ช่วยอีกแรง

อย่างน้อยหากมีเทพมารอสูรผู้นี้อยู่ ต่อไปเมื่อเวลาที่เขาไม่อยู่ ก็ยังสามารถรักษาความปลอดภัยของสำนักไท่เสวียนได้

แน่นอนว่าเทพมารอสูรเหยี่ยวทองก็ไม่ได้อยากตาย เพียงแต่ว่าไม่สามารถปล่อยวางเกียรติและศักดิ์ศรีของเทพมารอสูร แต่ในเวลานี้กลับรู้สึกว่าที่หลัวซิวพูดมาก็มีเหตุผล อดไม่ได้ที่จะโอนอ่อนตามไปเล็กน้อย