มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 107

ห้องเงียบมาก

เงียบจนได้ยินเพียงเสียงร้องของเก่อซานสือ และหัวใจเต้นของทุกคน

ครูลี่เสว่ยืนอยู่ข้างๆ ตกตะลึงกับเหตุการณ์ตรงหน้าเธอ

หลังจากทำสิ่งนี้เสร็จ ซูเคอไม่สนใจสายตาที่ประหลาดใจของผู้อื่น เดินไปหามู่เซิ่งด้วยความเคารพและพูดว่า"พี่มู่ ท่านพอใจกับสิ่งนี้ไหม?"

"ครั้งหน้าอย่ามีแบบนี้อีก!"

มู่เซิ่งมองอย่างเย็นชา ยกขาขึ้นแล้วก้าวออกจากประตู

จวบจนเขาจากไปนาน

ซู่เคอยืนอยู่ในห้อง ก่อนที่เขาจะกล้าหายใจออกยาวๆ ยังรู้สึกตกใจ เช็ดหน้าผากและเหงื่อเย็นก็หยดลงมาแล้ว

หลังจากตกใจแล้ว ซูเคอก็หันศีรษะ ดวงตาของเขาเป็นสีแดงดั่งเลือด เหมือนเสือและเสือดาวกำลังพุ่งใส่ใครบางคน และพูดอย่างดุร้าย"ครูใหญ่จาง คุณนี่มันเก่งจริงๆเลยนะ สามารถขับไล่นักเรียนได้ตามต้องการ?โรงเรียนนี้คุณเป็นคนเปิดเองเหรอ!"

“ไม่ ไม่ใช่ผมเปิดเอง”ขาของครูใหญ่สั่นเหมือนแกลบ

“ในเมื่อไม่ใช่คุณเปิดเอง ตั้งแต่วันนี้ คุณถูกไล่ออกแล้ว!”

ซูเคอพูดอย่างเย็นชา

ครูใหญ่ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ใบหน้าซีดเผือด

“และคุณ โรงเรียนของเราไม่สามารถรองรับพระใหญ่อย่างคุณได้ เซ็นชื่อซะ!”ซูเคอคว้าใบแจ้งการไล่ออกขึ้นบนโต๊ะ แล้วขว้างใส่หน้าของเก่อซานสือพวกเขาทั้งสามไม่กล้าพูดอะไรสักคำ

ในเวลานี้ มู่เซิ่งได้เดินออกจากห้องวิชาการโรงเรียนแล้ว และฉู่อีอีก็เดินตามหลังเขา อาจเป็นเพราะเธอรู้สึกหวาดกลัวกับฉากเมื่อกี้ในวันนี้ เธอจึงเดินตามมู่เซิ่งอย่างเงียบๆ และพูดเบาๆ” พี่มู่เซิ่ง ฉัน ฉันไม่ได้ขโมยอะไรไปจริงๆ”

“ในเมื่อน้องไม่ได้ขโมย ทำไมน้องไม่เถียงกลับไปล่ะ?”มู่เซิ่งหันกลับมาและพูด น้ำเสียงของเขาค่อนข้างรุนแรง

“ฉัน ฉันไม่กล้า...”

ฉู่อีอีหดคอของเธอ

“พี่จะบอกน้องนะ คนเรา อย่าอ่อนแอเด็ดขาด ถ้าใครรังแกน้อง น้องก็สู้กลับเลย ถ้าคนอื่นร้ายใส่ น้องต้องร้ายกว่าเขา อย่ากลัวว่าจะมีปัญหา เพราะมีพี่อยู่!”มู่เซิ่งตบหน้าอกของเขา น้ำเสียงดังก้อง“จำไว้ ผมเป็นพี่ชายของคุณ!”

"ฉัน ฉันจำไว้แล้ว"

ฉู่อีอีพยักหน้าอย่างระมัดระวัง

มู่เซิ่งถอนหายใจ ฉู่อีอีเติบโตขึ้นมาในครอบครัวที่มีพ่อหรือแม่เลี้ยงเดี่ยว และพ่อของเธอก็ชอบเล่นการพนัน เป็นผลให้เธอเป็นคนเก็บตัว ต่อหน้ามู่เซิ่งเท่านั้น เธอจึงใจกลายเป็นเด็กที่สดใส นิสัยแบบนี้ อยู่ในสังคมนั้นค่อนข้างเสียเปรียบ

เขาต้องการที่จะสอนฉู่อีอีให้แกร่งขึ้น เพื่อให้สามารถต่อสู้กลับได้อย่างมีประสิทธิภาพเมื่อเผชิญกับการกลั่นแกล้ง อย่างน้อย เมื่อเขาไม่ได้อยู่ข้างๆ ก็จะไม่โดนรังแกฟรี

แต่การเปลี่ยนนิสัยนั้นเป็นกระบวนการที่ยาวนานมาก และไม่สามารถบังคับได้ เมื่อมองไปที่ฉู่อีอีที่เดินตามเขามาโดยก้มหน้าลง หัวใจของมู่เซิ่งก็อ่อนลง และเขาก็พูดกับเธอว่า"ไปกันเถอะ พี่จะพาคุณไปกินของอร่อย"

"เย้ พี่ของฉู่อีอีเลี้ยง!"

สาวน้อยที่อยู่ข้างๆส่งเสียงดีอกดีใจ

"หวังซินเอ๋อ คุณมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่?"

ทันทีที่ฉู่อีอีได้ยินเสียง เธอขยี้ตาและเห็นว่าหวังซินเอ๋อเพื่อนสนิทของเธอตามเธอออกจากโรงเรียนแล้ว

"ฮ่าฮ่าฮ่า ถ้าฉันไม่มากับคุณ ฉันจะเห็นคุณร้องห่มร้องไห้ได้อย่างไร?" หวังซินเอ๋อหัวเราะเสียงดัง และพูดอย่างอิจฉา"พี่ชายของคุณสุดยอดจริงๆ ถ้าฉันมีพี่ชายที่เก่งเหมือนของคุณก็คงดี"

“ฮึ่ม เขาไม่ได้เก่งขนาดนั้น แค่ปานกลาง”

ฉู่อีอีเบะปาก แต่คิ้วของเธอแทบจะชี้ขึ้นไปบนฟ้า

“ชิ ถ้าเธอไม่อยากได้ ก็ให้ฉันสิ!”

หวังซินเอ๋อเอื้อมมือไปจับแขนของมู่เซิ่ง

“ปล่อยพี่ของฉันนะ!”

เมื่อเห็นทั้งสองหัวเราะและเล่นกันอยู่รอบๆตัวเขา มู่เซิ่งอดไม่ได้ที่จะยิ้ม และแววตาก็มีแววอิจฉาเล็กน้อย ชั้นมัธยมปลายปีที่สาม เป็นช่วงชีวิตที่สดใส แต่เขาในเวลานี้ กลับต้านกระสุนในสนามรบ ใช้ชีวิตอย่างไม่มีความหวัง ไม่รู้จะตายวันไหน

ระหว่างทาง มู่เซิ่งนึกเรื่องที่เจียงหว่านวานให้เขาช่วย ดังนั้นเขาจึงโทรหาประธานธนาคาร

หมายเลขโทรศัพท์นี้ ได้มาเพราะหลังจากที่ตระกูลมู่ให้เงินค่าขนมแก่เขา 1 พันล้าน ประธานธนาคารจึงให้เบอร์แก่เขา เขาไม่ได้แนะนำโครงการทางการเงินใดๆ แค่ต้องการเป็นเพื่อน

หลังจากรับสาย ประธานธนาคารกล่าวว่าเขาไม่สามารถแก้ปัญหาเงินกู้จำนวนมากได้เพียงลำพัง และบอกว่าเขาจะให้ประธานสำนักงานใหญ่มาเจรจาด้วย

ในความเป็นจริง หลังจากที่มู่เซิ่งยืนยันว่าเขาต้องการกลับไปที่ตระกูลมู่ ตระกูลก็ได้โอนสินทรัพย์หมุนเวียนเกือบหมดเข้าบัญชีของมู่เซิ่งแล้ว ตอนนี้ เงินในบัญชีของเขามีมากกว่าหนึ่งล้านล้านตั้งนานแล้ว ดังนั้นเอาให้เจียงหว่านหนึ่งพันล้านเป็นเงินทุนก็พอ อย่างไรก็ตาม หากเขาทำเช่นนี้ การอธิบายจะยุ่งยากมาก ดังนั้นหลังจากคิดทบทวนแล้ว เขาก็ใช้วิธีกู้เงินจากธนาคารหนึ่งพันล้าน

ไม่นาน โทรศัพท์ของประธานสำนักงานใหญ่ก็ดังขึ้น

“หนึ่งพันล้าน ตระกูลไหนต้องการเงินกู้”หลี่หยางประธานสำนักงานใหญ่ถาม

"เป็นตระกูลเจียงที่รับผิดชอบโครงการซีไห่"