มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 106

“ไล่ออกไม่ได้?ผมเป็นครูใหญ่ ทำไมถึงไล่เธอออกไม่ได้?”

ครูใหญ่ผงะ ขมวดคิ้ว และพูดอย่างไม่พอใจ"เสี่ยวหลิว คุณเริ่มบงการสิ่งที่ผมทำตั้งแต่เมื่อไหร่?"

“ใช่ๆ คุณคิดว่าเขาเป็นใครเหรอ? หัวหน้าหลิว หรือไอ้หมอนี่ก็ได้ลงทุนให้โรงเรียนเหมือนผมงั้นเหรอ?” เก่อซินพูดอย่างดูถูกเหยียดหยาม

"นี่..." หัวหน้าหลิวผงะ ส่ายหัวแล้วพูดว่า"ไม่ๆ"

"งั้นก็เกินไปละ!อย่าบอกนะว่าครูใหญ่ของเราเป็นผู้บริหารโรงเรียน ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะไล่นักเรียนที่ทุบตีคนอื่นออก?ครูใหญ่แบบนี้ น่าเกลียดเกินไปไหม!"

เก่อซินส่งเสียงอย่างเย็นชา มีการเตือนในน้ำเสียง

"แต่เขา..."

ก่อนที่อีกฝ่ายจะพูด ครูใหญ่ก็ขัดจังหวะ และท่าทีแข็งกร้าว“พอแล้ว! หัวหน้าหลิว ถ้าคุณยังต้องการที่จะเป็นหัวหน้าต่อไป ก็อย่ามายุ่งกับการตัดสินใจของผม มิฉะนั้น ผมจะไล่คุณออกด้วย!"

“หัวหน้าหลิว เชิญคุณออกไปก่อน!”

เก่อซินชี้ไปที่ประตูแล้วตะโกน!

หัวหน้าหลิวลังเลที่จะพูดแต่ก็หยุดพูดไป เมื่อเผชิญกับข้อกล่าวหาซ้ำๆจากทั้งสอง เขาอ้าปากเล็กน้อย สุดท้ายก็ถอนหายใจ และเดินออกจากสำนักงาน

ตอนนี้เขาไม่สามารถห้ามพวกเขาได้ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงโทรให้คนใหญ่คนโตคนนั้นเท่านั้น

"เหอะๆ ไอ้บ้านนอก คิดไม่ถึงว่าคุณจะรู้จักคนอื่นอยู่บ้าง แม้แต่หัวหน้าหลิวก็พูดแทนคุณ" หลังจากขับไล่หัวหน้าหลิวออกไป เก่อซินก็ไม่สามารถซ่อนอารมณ์ได้ใจของเขาได้อีกต่อไป และพูดประชดประชันว่า"น่าเสียดายที่ วันนี้แม้ว่าหัวหน้าหลิวมา ก็ช่วยอะไรคุณไม่ได้!"

"นักเรียนฉู่ ตอนนี้คุณถูกไล่ออกแล้ว ไปที่ห้องวิชาการกับผมหน่อย!"

ครูใหญ่ยืนอยู่ตรงหน้าฉู่อีอี และพูดอย่างชอบธรรม

“คุณแน่ใจหรือ?” เมื่อเผชิญกับการคุกคาม มู่เซิ่งถามกลับด้วยรอยยิ้ม

"แน่ใจ กูพูดคำไหนคำนั้น!" ครูใหญ่กล่าว

“โอเค หวังว่าเดี๋ยวคุณจะไม่เสียใจกับการกระทำในตอนนี้นะ”มู่เซิ่งพยักหน้าอย่างสบายๆ

“ฮ่าฮ่าฮ่า เสียใจ?ขยะ มึงกำลังพูดเรื่องตลกกับกูหรือเปล่า?”

ครูใหญ่หงุดหงิดมาก เขาชี้ไปที่มู่เซิ่งและพูดว่า"ถ้าผมเสียใจ ผมจะคุกเข่าลงและเลียรองเท้าของคุณให้สะอาด!"

ถึงตอนนี้แล้ว ไอ้เวรนี่ยังเสแสร้งอวดดีอีก!

มู่เซิ่งยิ้มโดยไม่พูดอะไร และแตะที่หลังศีรษะของฉู่อีอีเบาๆ ส่งสัญญาณว่ามีเขาอยู่ที่นี่ ดังนั้นไม่ต้องกังวล

ฉู่อีอีกำแขนเสื้อของมู่เซิ่งแน่นด้วยมือทั้งสองข้าง แม้ว่าเธอจะยังกลัวอยู่เล็กน้อย แต่เมื่อเห็นมู่เซิ่งปลอบเธอ เธอก็ไม่กลัวอีกต่อไป

เธอเชื่อในสิ่งที่มู่เซิ่งพูด

พวกเขาเดินออกจากสำนักงาน และเดินไปที่ห้องวิชาการ ดูอลังการ และได้ดึงดูดผู้คนมากมายบนท้องถนนให้มาดู

หวังซินเอ๋อวิ่งออกมาจากฝูงชน ขวางต่อหน้าทุกคนและตะโกนว่า ฉู่อีอีถูกใส่ร้าย เธอเห็นกับตาว่าเก่อซานสือแอบซ่อนโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋าของเธอ ไม่ใช่ฉู่อีอีขโมยมัน

ใบหน้าของเก่อซินมืดมน มองหวังซินเอ๋ออย่างแรง และเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

ในไม่ช้า ทุกคนก็หันไปทางห้องวิชาการ

"เซ็นชื่อซะ!"

ครูใหญ่ออกหนังสือแจ้งการออกจากโรงเรียนอย่างรวดเร็ว เมื่อมู่เซิ่งเซ็นชื่อ ก็หมายความว่าฉู่อีอีถูกไล่ออกจากโรงเรียนโดยสิ้นเชิง และเป็นเพราะขโมยของจึงถูกไล่ออกจากโรงเรียน การถูกไล่ออกจากโรงเรียนเพราะเหตุผลแบบนี้ เพราะพฤติกรรมมีปัญหา เมื่อเธอออกจากโรงเรียน ก็ไม่มีโรงเรียนไหนต้องการเธออีก!

“ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าหนู เก่งนักไม่ใช่เหรอ?”

เก่อซินดูได้ใจและพูดว่า"ตอนนี้ ผมอารมณ์ดีมาก ถ้าคุณยอมคุกเข่าขอร้องผม บางที ผมอาจจะอภัยให้และยอมให้น้องสาวของคุณเรียนหนังสือต่อไป" “คุณคู่ควรหรือ?”มู่เซิ่งกวาดมาองเก่อซิน

"คุณ!" เก่อซินแทบหายใจไม่ออก และเขายังคงเย้ยหยัน"ผมจะคอยดูว่าคุณจะอวดดีได้นานแค่ไหน!"

“คุณผู้ชายท่านนี้ กรุณาเซ็นชื่อเดี๋ยวนี้!”

ครูใหญ่วางหนังสือแจ้งการไล่ออกไว้ตรงหน้ามู่เซิ่ง และพูดอย่างจริงจัง"นักเรียนอย่างฉู่อีอี และผู้ปกครองอย่างคุณ ไม่คู่ควรที่จะเรียนในโรงเรียนของเรา!"

ในขณะนี้เอง

ในขณะนี้ ประตูถูกกระแทกเปิดออก และชายร่างกำยำคนหนึ่งวิ่งเข้ามาพร้อมตะโกนด้วยเสียงอันดังสนั่น