มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 118

“เบ็ดตกปลากับมีดเอนกประสงค์และอุปกรณ์ต่าง ๆ ผมวางไว้ให้ที่นี่นะ ถ้าเกิดมีปัญหาอะไรหนักหนา ก็โทรศัพท์ให้ผมได้โดยตรงเลยนะครับ ขอให้ทุกคนเที่ยวกันให้สนุกครับ”

พูดจบ หลิ่วผู่คุนก็ขึ้นรถพาเที่ยวคันนี้นจากไป

สำหรับพวกลูกเศรษฐีตระกูลชั้นสองพวกนี้ ถึงแม้เขาจะไม่อยากไปใส่ใจมาก แต่ถ้าเกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้นในพื้นที่ของเขา เรื่องที่ต้องจัดการก็คงยุ่งยากเอาเรื่อง ฉะนั้นจึงสั่งไปในเรื่องที่ควรสั่งให้เรียบร้อยไว้ก่อน

หากยังจะเกิดอุบัติเหตุอะไรอีก นั่นก็เป็นปัญหาของพวกเขาเองแล้ว ถึงแม้ผู้ใหญ่จะต่อว่าเอาความขึ้นมาก็ไม่เกี่ยวกับตัวเขาแล้ว

“กิจกรรมเอาตัวรอดในป่านะ！”

ทุกคนส่งเสียงเฮขึ้นมาทีหนึ่ง ลูกเศรษฐีบางคนคว้าเบ็ดตกปลา มุ่งตรงไปยังริมหาด

และก็มีหลายคนหยิบเอามีดเอนกประสงค์ เตรียมเข้าป่าหาผลไม้ป่ามาแก้กระหาย

ส่วนเหล่าบรรดาสาว ๆ ก็นำเอาเก้าอี้พับ กางนั่ง ๆ นอน ๆ อาบแดด วางมาดแบบมาผ่อนคลายหาความสุขไม่ได้มาหาเรื่องลำบาก

เจียงหว่านคงไม่ได้อยากขี้เกียจอย่างพวกเขา เดินตามหลังมู่เซิ่ง เดินเข้าป่าไป

กิจกรรมเอาตัวรอดในป่าก็จัดเพื่อให้ฝึกฝนตัวเองกัน ฉะนั้นถึงแม้มู่เซิ่งสามารถจัดการแก้ปัญหาการหาของกินของทั้งสองคนได้อย่างง่ายดาย แต่เขาก็ไม่ขวางห้าม พาเจียงหว่านเข้าไปหาผลไม้และของป่าที่กินได้ด้วยกัน

เจียงหว่านไม่ได้เก็บผลไม้อะไรเลย แต่ก็ได้พบเห็นรู้จักไม้ดอกแปลก ๆ ไม่น้อย

มีเรื่องหนึ่งที่ทำให้เจียงหว่านตื่นใจมากคือ ไม่ว่าเธอพบเห็นพรรณไม้แปลก ๆ มู่เซิ่งกลับสามารถพูดชื่อออกมาได้หมด และยังบอกได้ถึงคุณสมบัติเชิงลึก ทำให้เจียงหว่านอัศจรรย์ใจเป็นอย่างยิ่ง

คุณมู่เซิ่งคนนี้เป็นเอ็นไซโครพีเดียหรือไง ทำไมรู้ได้ไปหมดทุกอย่าง？

เธอยังไม่รู้เลยว่า มู่เซิ่งเคยใช้ชีวิตทหารในป่าดิบชื้นในเวลานั้น เขาก็ได้สัมผัสสิ่งต่าง ๆ พวกนี้มาก่อนหน้านั้นหมดแล้ว

เดินอ้อมไปทางป่าละเมาะข้างหน้า ทันทีนั้นก็เห็นกลุ่มของพวกไป๋เสี่ยวเสียนเดินมากันอย่างอึกทึกฮึกเหิม

“นี่มันเจียงหว่านนี่นา？”

มีลูกเศรษฐีคนหนึ่งได้สังเกตเห็นมู่เซิ่งกับเจียงหว่านสองคนในฉับพลัน

ไป๋เสี่ยวเสียนสะบัดเสียงฮึออกจมูก พูดว่า “มู่เซิ่ง แกยังใช่ผู้ชายหรือเปล่า？อยู่ที่บ้านเกาะเจียงหว่านกินก็แล้ว ตอนนี้มาหาทางเอาตัวรอดกันเองในป่า ก็ยังให้เจียงหว่านออกมาช่วยเก็บผลไม้อีก พวกเราที่เป็นผู้ชายมีคนอย่างแกแบบนี้ มันน่าละอายนัก！”

ความเกลียดที่ฝังลึกอยู่ในใจสุด ๆ ไอ้คุณมู่เซิ่งคนนี้ มันเป็นคนที่ทำเอาความเป็นผู้ชายเสียหายสิ้น！

ฮ่า ๆ ๆ ......

บรรดาลูก ๆ ของห้า-หกตระกูล ต่างอดไม่ได้หัวเราะกันออกมา

สุดท้าย สายตาของเขากวาดมองไปที่ตะกร้าในมือมู่เซิ่ง ยิ่งรู้สึกสนุกกันเป็นการใหญ่

“มู่เซิ่ง นี่แกไปเลือกเก็บอะไรมานั่น？แต่ละอันขาด ๆ แหว่ง ๆ น่าเกลียด พวกเห็ดนั่นดูยังกับก้อนหิน กินได้หรือเปล่า？เลือกเป็นหรือเปล่านะ”

พูดจบแล้ว ไป๋เสี่ยวเสียนชูตะกร้าในมือขึ้นมา พูดอย่างเหยียด ๆ ไปว่า “แกไม่รู้จักมาดูของเคียงที่ผมเลือกเก็บมานี่ ทั้งน่าดูและกินอร่อย นี่ถึงจะเป็นของที่พวกเราควรจะกิน”

ในตะกร้าของไป๋เสี่ยวเสียน มีผักผลไม้หลากสี และยังมีเห็ดแทรกอยู่ไม่น้อย มู่เซิ่งมองแล้วก็ดูออก พวกนี้กินไม่ได้สักอย่าง

เจียงหว่านโกรธจนเตรียมจะตอบโต้ มู่เซิ่งกลับชิงพูดตัดหน้าก่อนว่า “กลัวแต่ว่าเห็ดพวกนี้ จะเหมือนกับคนบางประเภท ข้างนอกหุ้มทอง ข้างในมีแต่ของเสีย”

“คุยแม่ง.....” ไป๋เสี่ยวเสียนโกรธจนโพล่งออกมาด้วยใจอยากด่า แต่คิดกลับมาถึงฐานะของตนที่อยู่ต่อหน้าผู้กลุ่มคนพวกนี้ ขืนไปมีปากเสียงกันเศษขยะประเภทนี้รังแต่จะเป็นการด้อยค่าตัวเอง เขาสะบัดเสียงฮึออกจมูก ข่มความโกรธเกรี้ยวในใจไว้ “ไอ้เศษขยะอย่างแก ก็ได้แต่หาเศษหาเลยเอาเปรียบด้วยปากพูด”

มู่เซิ่งก็ขี้เกียจไปยุ่งกับเขา หันหลังกลับพาเจียงหว่านเดินเลี่ยงออกไปอีกทาง

ไป๋เสี่ยวเสียนสะบัดเสียงฮึ พากันตามไปติด ๆ

มู่เซิ่งคิ้วย่นขึ้นมาเองด้วยจิตใต้สำนึก สีหน้ายังแสดงออกไม่แยแส แต่แท้ที่จริงรู้สึกรำคาญกับไอ้หมอนี่แล้วจริง ๆ

เดิมคิดว่าคงแค่พูดเยาะเย้ยสักไม่กี่คำแล้วก็ไปพ้น ๆ ได้ ไม่คิดว่าจะพาพรรคพวกตามติดมาข้างหลัง แล้วอย่างนี้จะให้เขากับเมียอยู่ในโลกสองคนของพวกเขาได้ยังไง？

เดินตามไปได้ประมาณสิบนาที ขณะที่มู่เซิ่งกำลังจะหันไปตะเพิดไล่ไป๋เสี่ยวเสียนให้ไสหัวไปไกล ๆ นั้น นาทีนั้นเอง กลุ่มคนที่อยู่ข้างหลังตัวเขา ส่งเสียงร้องกันอย่างแตกตื่น

“โอ้พระคุณ นั่นอะไรอ่ะ！”

“โอ้พระจ้า！หมี นั่นมันหมีนะ！”

“นี่มันหมีนะ หนีเร็ว！รีบหนีกลับไปที่แค้มป์กันเร็ว！”