มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 120

ทั้งบริเวณเงียบกริบในฉับพลัน

บรรยากาศเหมือนถูกขีดตารางจำกัด ทุกคนยืนเซ่ออยู่กับที่ มองเหตุการณ์ที่เกิดอย่างงง ๆ

มันอะไรกันนี่？

ไป๋เสี่ยวเสียนเคยเรียนศิลปะวิชาเพลงมวยมา พละกำลังก็น่ากลัว สามารถใช้มือเปล่าต่อสู้กับ ‘หมี’ ไม่ใช่หรือ？

แล้วทำไมตอนนี้？

อย่าว่าแต่คนอื่น แม้ในใจของไป๋เสี่ยวเสียนเอง ก็กลัวไปถึงที่สุดแล้ว แรกทีเดียวเขายังคิดว่าหมีตัวนี้เป็นไอ้หมอคนก่อนนั้นไปเปลี่ยนชุดกลับมาใหม่ คิดจะมาให้เขาโชว์เท่อีกที แต่พอดูเข้าจริง ๆ หมีตัวนี้สีขนมันไม่ใช่เลยอ่ะ

บวกกับฝ่ามือที่ฟาดมาตะกี้นี้

แม่งเอ๊ย นี่มันของจริง หมีจริง ๆ เลยอ่ะ！

คงเป็นกลิ่นและรอยเลือดนำพามันมาแน่ ๆ เลย ไอ้ชิบ รู้งี้ตั้งแต่ต้นก็จะไม่เล่นแบบนี้แล้ว

“วิ่งเร็ว รีบวิ่งหนีกันเร็ว！ขืนไม่วิ่งละก็ตายแน่เลย！”

ไป๋เสี่ยวเสียนเหมือนเป็นบ้าขึ้นมาวิ่งไปอย่างไกล！

คนทั้งกลุ่มยืนงงอยู่กับที่ ถึงขนาดหลาย ๆ คนก็ไม่เข้าใจ ถามไปด้วยความอยากรู้ว่า “ไป๋เสี่ยวเสียน ก็ไหนตะกี้นี้คุณก็เพิ่งซัดหมีไปตัวหนึ่งไม่ใช่หรือ？ทำไมต้องกลัวถึงขนาดนี้ด้วย พวกเราร่วมแรงร่วมใจกัน ก็ไล่มันไปได้ไม่ใช่หรือ？”

“ร่วมแรงร่วมใจกับแม่แกสิ ตัวเมื่อกี้นี้มันของปลอม ของปลอมรู้จักมั้ย！ไอ้โง่เอ๊ย กูไม่อยากถูกหมีกินโว้ย！”

ไป๋เสี่ยวเสียนวิ่งออกไปเหมือนคนบ้า แรงของไอ้หมีนั้นสุดจะน่ากลัว ตบลงมาทีหนึ่ง ทำเอาเขารู้สึกเหมือนกระดูกจะหักหมด ถ้าโดนซัดอีกทีหนึ่ง เขามีหวังต้องตายอยู่ที่นี่แน่นอน！

ตอนนี้เขาเห็นมีอยู่วิธีเดียว ก็คือรีบวิ่งกลับไป พื้นที่แคมป์ปิ้งมีคนมาก และยังสามารถหลบเข้าไปในรถได้！

ปลอม ของปลอม？

ทุกคนยังคิดตอบรับไม่ทัน

เขากำลังล้อเล่นหรือ หมีตัวแรก เป็นตัวปลอม？

ทว่าสถานการณ์ตอนนี้ไม่ให้พวกเขาคิดอะไรได้แล้ว ไม่ว่าตัวแรกนั่นตัวจริงหรือตัวปลอม แต่ตัวที่อยู่ข้างหน้านี้ ตัวจริงแน่นอน ถ้าไม่รีบวิ่ง มันคงเอาพวกเขาตายแน่！

เหล่าบรรดาลูกเศรษฐีต่างวิ่งหนีกันเต็มที่

แต่ตอนก่อนหน้านี้ ไป๋เสี่ยวเสียนโดนหมีตบเข้าไปทีหนึ่ง ในตัวจึงมีกลิ่นคาวเลือดติดอยู่ หมีตัวนี้จึงพุ่งตามติดไป๋เสี่ยวเสียน ไปอย่างไม่ลดละ

อย่าดูเพียงว่าหมีมีรูปร่างสูงใหญ่เทอะทะ แต่พละกำลังของมันมีมากมหาศาล ต่อให้ไป๋เสี่ยวเสียนวิ่งไปเร็วยังไง ก็ไม่เร็วได้เหมือนหมี

ระยะห่างของทั้งสอง ถูกดึงใกล้เข้าอย่างรวดเร็ว

“อย่ากินผม อย่ากินผมเลยนะ！”

ไป๋เสี่ยวเสียนในขณะนี้ตกใจกลัวจนฉี่จะแตกออกมาแล้ว เขาอายุยังน้อย เงินก็เหลือมากมายยังไม่ได้ใช้ เขายังไม่อยากตาย

“เนื้อของผมไม่อร่อย แกอย่ามาหาผม แกอยากกิน ก็กิน.....”

ตอนนี้ไป๋เสี่ยวเสียนมองไปเห็นเจียงหว่านเดินอยู่ข้างหน้าเขา เจียงหว่านกำลังงอนมู่เซิ่งอยู่ ไม่ทันได้เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นข้างหลัง ทันใดนั้นไป๋เสี่ยวเสียนยื่นมือออกไป คว้าจับแขนเจียงหว่านไว้แน่น กระชากกลับไปข้างหลัง

“โอ๊ะ！”

เจียงหว่านกรีดร้องออกมา

เธอถูกไป๋เสี่ยวเสียนกระชากล้มลงกับพื้น หันกลับไปดูข้างหลังเธอ ตกใจกลัวในทันที เธอคิดไม่ถึงเลยจริง ๆ ไป๋เสี่ยวเสียนถึงกับใช้ตัวเธอมาเป็นโล่กำบัง！

จวบจนถึงเวลานี้ ไม่มีอะไรต้องอธิบาย เจียงหว่านก็รู้แจ้งเห็นจริงแล้ว หมีตัวก่อนหน้านี้ ไม่ใช่หมีจริง ๆ แน่นอน เป็นหมีปลอมที่ไป๋เสี่ยวเสียนจัดจ้างมาเพื่อให้เขาโชว์ความเป็นพระเอก！แต่หมีตัวที่อยู่ข้างหน้านี้ จึงใช่ของจริง！

จบกัน！

มองดูหมีที่อ้าปากดุจชามอ่างเลือดใส่เธอ เจียงหว่านหลับตาลงอย่างหมดหวัง

เธอยืนอยู่ตรงนั้น เพียงรู้สึกกับตัวเอง ได้ถูกความตายครอบเอาไว้แล้ว

ปึง！

เสียงทุ้มลึกของกำปั้นอัดใส่ก้อนเนื้อ ดังผ่านข้างหูของเธอในทันใด

เธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้นด้วยจิตสำนึก ภาพเหตุการณ์ข้างหน้า ทำให้เธอยืนงงอยู่กับที่

ไม่ใช่มีแต่เธอ เหล่าบรรดาลูกเศรษฐีที่อยู่ในบริเวณ รวมทั้งไป๋เสี่ยวเสียน ต่างถูกสะกดนิ่งอยู่กับที่

ภาพที่เห็นคือมู่เซิ่งเอี้ยวตัวไปทีหนึ่ง ขาเหยียบลงบนกิ่งไม้ ทั้งตัวดีดขึ้นสูงเตะใส่เข้าบริเวณใบหน้าของหมีอย่างแรง！

หมีส่ายตัวไปมา หงายไปข้างหลัง ทรุดโครมลงไปกับพื้น