มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 139

และเมื่ออู๋หยู่เหวินได้ยินคำพูดของมู่เซิ่ง หัวของเขาก็ชาจนแทบแตก ไอ้ลูกอกตัญญูคนนี้ หรือว่าไปล่วงเกินผิดใจอะไรกับมู่เซิ่ง？

ถึงจะเป็นอู๋หยู่เหวินคนอย่างเขา ก็เป็นได้แค่สุนัขรับใช้ตัวหนึ่งของมู่เซิ่งเท่านั้น อู๋เยว่คนนี้ ทำไมถึงกล้าไปล่วงเกินมู่เซิ่ง？

“คุณมู่ครับ เพราะผมสั่งสอนลูกไม่ดีเอง คุณจะให้เขาตายหรือรอด แล้วแต่คุณเลยครับ！”อู๋หยู่เหวินกล่าวแล้วทรุดตัวนั่งคุกเข่ากับพื้นดังตุ๊บทันที แล้วพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

คนที่อยู่บริเวณโดยรอบต่างพากันกลั้นหายใจ

ไป๋หงกวงที่คุกเข่าเห็นฉากนี้ ถึงกับตัวสั่นเทาไม่กล้าพูดอะไร ในขณะเดียวกันก็รู้สึกโชคดี แม้แต่อู๋หยู่เหวินที่เป็นถึงคนใหญ่คนโตแบบนั้นยังต้องคุกเข่าสยบให้กับมู่เซิ่ง ดูท่าตนเองจะเดาไม่ผิด ภูมิหลังของชายหนุ่มผู้นี้ใหญ่คับฟ้า จะต้องเป็นคนที่เขาไม่อาจล่วงเกินได้อย่างแน่นอน！

“ยังไม่รีบคุกเข่าอีก！”

ในเวลานี้เอง ไม่ต้องให้ไป๋หงกวงพูดอะไร สองเข่าของไป๋เสี่ยวเสียนก็หมดแรง คุกเข่าลงกับพื้นเรียบร้อยแล้ว

เมื่อได้ยินพ่อเอ่ยปาก หน้าผากของอู๋เยว่ ก็มีเม็ดเหงื่อผุดออกมา

ตัวเขารนหาที่ตายอย่างงั้นหรอ？

ก่อนหน้าที่จะพบกับมู่เซิ่ง คำว่า‘ตาย’ มันห่างไกลจากเขามาก ถึงเขาจะเป็นลูกชายคนเล็กที่ตระกูลอู๋ไม่ให้ความสำคัญ แต่เขาก็ได้รับเงินเดือนจากตระกูลชั้นหนึ่ง คำว่าตาย มันมักเป็นการที่เขาพูดกับคนอื่นเสมอ คิดไม่ถึงว่าวันนี้ จะเป็นตาเขาที่ถูกคนอื่นพูดใส่

“คุณชายมู่ โปรดให้โอกาสผมสักครั้ง ขอแค่คุณไว้ชีวิตผม คุณจะให้ผมทำอะไรผมยอมทุกอย่างเลยครับ！”อู๋เยว่เอาหัวโขกกับพื้นดังปึ้งปังไม่หยุด เลือดและเหงื่อเย็นไหลหยดออกมา เขายังใช้ชีวิตได้ไม่หนำใจเลย เขายังไม่อยากตาย

“ช่วงนี้ พ่อของคุณทำงานได้ไม่เลว พยายามทำงานอย่างเต็มที่ ดังนั้นผมจะให้อภัยคุณสักครั้งแล้วกัน แต่ถ้าหักหลังผมขึ้นมาล่ะก็ ผมยังไม่ได้เรียนรู้การให้อภัยเลยนะ”มู่เซิ่งพูดขึ้นมาอย่างเรียบเฉย

เสิ่นหยิงเซี่ยกับจางฮุยที่ยืนอยู่ข้างหลังสะดุ้ง หักหลัง เขาพูดถึงพวกเธออยู่ไม่ใช่หรอ？

“ลงมือเองเถอะ หวังว่าคุณจะให้คำตอบที่น่าพอใจกับผมนะ ผมสามารถทำให้ตระกูลอู๋ก้าวไปสู่ความร่ำรวยได้ ก็สามารถทำให้คุณ หมดสิ้นทุกอย่างได้เหมือนกัน”

มู่เซิ่งพูดจบ ก็เดินออกจากงานทันที

“คุณมู่เดินทางดีๆนะครับ”

“คุณมู่เดินทางดีๆนะครับ”

อู๋เยว่กับอู๋หยู่เหวินทั้งสองที่กำลังคุกเข่าอยู่ที่พื้น ด้วยแววตานอบน้อม ไม่กล้ามองตรงๆ ในใจของพวกเขารู้ดี คำพูดของมู่เซิ่ง ไม่ได้กำลังล้อเล่น

หากก้าวผิดพลาดเพียงก้าวเดียว ตระกูลอู๋ของพวกเขา ก็จะไม่สามารถฟื้นฟูกลับมาได้อีก！หากสามารถติดสอยห้อยตามมู่เซิ่งไปได้ตลอด คงจะมีรายชื่อของพวกเขา อยู่ในตระกูลที่ร่ำรวยในเยียนจิง

ได้ให้โอกาสถึงสองครั้งแล้ว จะไม่มีโอกาสครั้งที่สามอีกเป็นอันขาด！

“ทั้งสองท่านครับ กลับตระกูลอู๋กับผมเถอะ”

อู๋หยู่เหวินที่คุกเข่าอยู่นาน

จนกระทั่งทุกคนจากไป เขาค่อยๆลุกขึ้น และฟื้นคืนอำนาจของผู้นำแห่งตระกูลอู๋ เขาหันหลัง พูดกับเสิ่นหยิงเซี่ยกับจางฮุยด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“พวกเขา พวกเขาไม่ไป”เสิ่นหยิงเซี่ยก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว ด้วยความตกใจ

รัศมีของมู่เซิ่งเมื่อสักครู่ เธอยังคงตราตรึงใจ ตอนนี้จะให้เธอกลับตระกูลอู๋ด้วย นอกจากตาย เธอนึกจุดจบอื่นไม่ออกจริงๆ

เวลานี้เอง จู่ๆอู๋เยว่ก็เดินเข้ามา เขารู้ว่าตัวเองได้ล่วงเกินคนที่ไม่สมควรจะล่วงเกิน แต่เหตุผลของการล่วงเกิน ล้วนมาจากเสิ่นหยิงเซี่ย หากเธอไม่ยุยงปลุกปั่นเขา เมื่อวานเขาคงไม่มีวันล่วงเกินมู่เซิ่งด้วยซ้ำ และไม่มีทางมีจุดจบอย่างวันนี้

เขาสาวเท้าใหญ่ก้าวไปที่ข้างหน้าของเสิ่นหยิงเซี่ย แล้วคว้าไปที่หัวของเธอ“แม่งเอ้ย ยัยขี้เม้าท์เอ้ย แกอยากตายก็อย่าลากกูไปตายด้วยสิวะ！”

“คุณชายอู๋ ฉันสามารถช่วยขโมยสูตรจากสปาหรงเหมยได้นะคะ ปล่อยฉันไปเถอะ！”เสิ่นหยิงเซี่ยดิ้นทุรนทุรายในมือของอู๋เยว่

“ขโมยแม่มึงสิ！”

อู๋เยว่สีหน้าน่าเกลียดน่ากลัว“ของของคุณมู่ มีแค่เศษสวะอย่างแกเท่านั้นแหละที่อยากได้ในสิ่งที่ไม่สมควรได้รับ？”

ปึ้ง！

เขากดหัวของเสิ่นหยิงเซี่ยลง แล้วกระแทกไปที่พื้นอย่างจัง ราวกับปีศาจเข้าสิง เขากระแทกไปด้วยและคำรามไปด้วย“ฉันบอกให้แกล่วงเกินคุณมู่หรอ แกคู่ควรล่วงเกินเขาหรอกห้ะ？”

กระแทกดังไปหลายสิบครั้ง จนหนังหัวถลอกหลุดออกมาแผ่นใหญ่ อู๋เยว่จึงเก็บมือ และพูดกับคนข้างๆว่า“พากลับตระกูลอู๋！”