มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 160

“มู่เซิ่ง แกอยู่ไหนกันแน่ ยังไม่รีบไสหัวกลับมาอีก？”

มู่เซิ่งพึ่งลงจากเครื่องบินมา ก็ได้รับสายจากจ้าวหลินทันที

ปลายสาว จ้าวหลินเผด็จการมากๆ ในสายตาของเธอ หากมู่เซิ่งไม่ใช่เศษสวะ จะถูกเจียงเทาฉินรังแกถึงบ้านได้อย่างไร พวกเธอไม่กล้าตอกกลับด้วยซ้ำ？

มู่เวิ่งขมวดคิ้ว จ้าวหลินจองหองขนาดนี้ หรือว่าลืมการตบสั่งสอนครั้งก่อนไปแล้วหรอ？ถึงกล้าไม่เห็นว่าเขาเป็นคน？แต่ไม่นาน เขาก็ได้ยินเสียงตบทันที รวมถึงเสียงสบถด่าหลังจากเจียงหว่านถูกตบ

เจียงหว่านถูกตบ！

เมื่อได้ยินเสียงนี้ มู่เซิ่งสายตาเย็นชา เขาไม่รู้ว่าทางนั้นเกิดอะไรขึ้น แต่ว่าเรื่องนี้ มันเกินกว่าที่เขาจะสามารถทนได้！

มู่เซิ่งตัดสายทิ้ง เหยียบคันเร่งจนมิด มุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์ในเขตซีไห่ อย่างรวดเร็ว

ระหว่างทาง เขาเบรกไม่กี่ครั้ง เดิมทีต้องใช้ระยะเวลายี่สิบนาทีถึงจะถึง เขากลับมาถึงหน้าประตูของคฤหาสน์ เพียงห้านาทีเท่านั้น

เมื่อกลับมาถึงบ้าน เขาก็เห็นเจียงหว่านถูกเจียงเทาฉินกดไว้ที่พื้น อู๋ชิวอี๋กวัดแกว่งกรรไกรในมือไปมา ในขณะที่กำลังจะสร้างแผลเป็นบนใบหน้าของเจียงหว่านนั้น สายตาของเขาก็เกิดประกายไฟลุกโชน ไม่สามารถปิดบังได้อีก

“ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้นะ！”

มู่เซิ่งกระแทกประตูเสียงดัง ประตูไม้เนื้อแข็งที่หนาหลายเซนติเมตร แยกออกเป็นสองชิ้น ภายในฝ่ามือเดียว บนร่องรอยของฝ่ามือ ยังมีเศษขี้เลื่อยติดอยู่เป็นวงใหญ่

เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ สีหน้าของมู่เซิ่งมืดมนเหมือนทะเลสาบ เขาเดินไปที่ตรงหน้าของเจียงหว่าน

เขากล้าตบเจียงหว่านอย่างงั้นหรอ？

แรงอำมหิตในใจของมู่เซิ่ง ไม่เคยพลุงพล่านดุเดือดขนาดนี้มาก่อน！

เจียงเทาฉินตกใจกับท่าทีของมู่เซิ่งจนสะดุ้ง แต่ไม่นานก็ยิ้มอย่างเย้ยหยัน แล้วเผยรอยยิ้มดูถูกเหยียดหยาม แล้วพูดกับมู่เซิ่งว่า“ไอ้เศษสวะ แกมาได้แล้วนะสิ？ฉันจะเตือนแกไว้นะ เรื่องของตระกูลเจียง แกไม่มีสิทธิ์แทรงแซง！”

“ฉันไม่มีสิทธิ์แทรกแซง？”

มู่เซิ่งหันกลับมา ยิ้มอย่างเย็นชา

วินาทีต่อมา

แคร้ก！

เขาบีบไปที่ข้อมือของเจียงเทาฉิน จากนั้นก็มีเสียงกระดูกแตกหักจนทำให้คนที่ได้ยินขนลุกซู่ ข้อมือของเจียงเทาฉิน ถูกบีบจนหักเป็นสองท่อนทันที

“อ้าก！มือของฉัน！มือของฉัน！”

ความเจ็บปวดทำให้เจียงเทาฉินคุกเข่าลงกับพื้น น้ำตาและน้ำลายไหลมารวมกัน

ข้อมือถูกบีบจนหัก ความเจ็บปวดแบบนี้ ทุกคนที่ได้เห็น ยังรู้สึกสั่นสะท้าน！

แต่แล้ว มู่เซิ่งไม่แม้แต่จะมองเจียงเทาฉินด้วยซ้ำ เขาพยุงเจียงหว่านลุกขึ้นมา มองไปที่แก้มที่แดงก่ำของเจียงหว่าน สายตาอำมหิตของมู่เซิ่ง ราวกับแก่นความแค้น เต็มไปทั่วทั้งคฤหาสน์！

“เมียจ๋า ขอโทษนะ ทำให้คุณต้องบาดเจ็บ”มู่เซิ่งกล่าวอย่างรู้สึกผิด เขาเกลียดตัวเอง ทำไมไม่กลับมาให้เร็วกว่านี้

“ไม่เป็นไร บาดแผลพวกนี้ไม่หนักหนาอะไรหรอก”

เจียงหว่านส่ายหัวไปมา แล้วซบตรงอกของมู่เซิ่ง“ฉันเป็นแบบนี้ ไม่ได้ทำให้นายขายหน้าใช่ไหม？”

“เป็นไปได้ไง เธอเป็นความภาคภูมิใจของฉันนะ”

มู่เซิ่งพูดอย่างอ่อนโยน“เมียจ๋า ลำบากเธอแล้ว เรื่องต่อจากนี้ ให้เป็นหน้าที่ฉันเถอะ……ฉันจะทำให้ทั้งตระกูลเจียง ต้องคุกเข่าต่อหน้าของเธอให้หมด”

“ฮ่าๆๆๆๆ”เจียงเทาฉินหัวเราะเสียงดัง สายตาของเขาเผยให้เห็นรอยยิ้มถากถาง เขาปิดตรงข้อมือเอาไว้“ไอ้เขยกระจอกแต่งเข้าบ้านผู้หญิงน่าสงสารจริงๆ ตอนนี้ถูกไล่ออกจากตระกูลเจียงแล้ว ยังจะมีหน้าลากคนในตระกูลเจียงมาขอโทษแกอีกงั้นหรอ？ทำไมแกไม่ฝันกลางวันไปเลยล่ะ？”

“น่าสงสารหรอ？”

มู่เซิ่งพูดเองเออเอง แล้วก้มหน้า“ฉันเคยใช้ชีวิต เหมือนหนอนน่าสงสารตัวหนึ่ง ไม่มีใครเห็นฉันอยู่ในสายตา แต่ตอนนี้……”

จู่ๆเขาก็เงยหน้าขึ้นมา แววตาเผาไหม้ น้ำเสียงแข็งกร้าว“แต่หากผมจะแปลงร่างเป็นมังกร อย่าว่าแต่ตระกูลเจียงเลย ทั่วทั้งเจียงหนาน ก็ไม่มีทางขังผมได้หรอกนะ！”

“ฮ่าๆๆ จะแปลงร่างเป็นมังกร ไอ้เศษสวะอย่างแก มีพลังต่อต้านงั้นหรอ？รอฉันเอาเรื่องนี้ไปบอกผู้นำก่อนเถอะ แม้แต่เมียของแกก็จะถูกเตะออกจากตระกูลเจียงด้วย แกจะทำอะไรได้？”

เจียงเทาฉินหัวเราะอย่างเย้ยหยัน แล้วโบกมือซ้าย“แกคิดว่าที่เรามาวันนี้ จะไม่ได้เตรียมอะไรมางั้นหรอ？”

ระหว่างที่เขาพูดอยู่นั้น บอดี้การ์ดที่นั่งอยู่ในรถหลายคน ก็เดินลงมาจากรถ หนึ่งในนั้นก้าวขึ้นมาพยุงเขาลุกขึ้น แล้วล้อมมู่เซิ่งเอาไว้