มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 169

เป็นในตอนที่เจียงมู่หลงนำบริษัทของท่านเจียงสามและตนเองขายประมูลออกไปแล้ว เจียงหว่านจัดเก็บเสื้อผ้าพลางบอกมู่เซิ่งเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ว่าสองสามวันนี้เธอวางแผนที่จะกลับไปผ่อนคลายใจที่บ้านเก่า ทั้งจะเข้าร่วมงานวันเกิดของคุณตาของเธอด้วย

มู่เซิ่งพยักหน้าขึ้นลงแสดงออกว่าทราบแล้ว

แต่ตอนนี้เขายังต้องไปจัดการเรื่องราวของตระกูลเจียง ปลีกตัวไม่ได้ ดังนั้นจึงบอกกับพวกเธอไปว่าตอนนี้ตนไม่มีเวลา รออีกสองสามวันจะตามไป

เจียงหว่านทราบเรื่องที่นักพัฒนาต้องการขึ้นราคาแล้วเช่นเดียวกัน สร้างความวุ่นวายอย่างใหญ่หลวงให้กับบริษัทเป็นอย่างมาก ดังนั้นจึงทำให้มู่เซิ่งไม่ได้พักผ่อน ต่อให้ไม่ยอมเซ็นสัญญาข้อตกลง ทั้งก็ไม่สามารถทำให้ตนเองไม่ได้รับความเป็นธรรมได้เช่นเดียวกัน

มู่เซิ่งย่อมไม่มีปัญหาอยู่แล้ว

“คุณแม่คะ พวกเราไปกันก่อนเถอะค่ะ” เจียงหว่านกล่าว

จ้าวหลินไม่มีความเห็น หากเปลี่ยนเป็นในยามปกติ เธอจะไม่ยอมให้มู่เซิ่งมาที่บ้านเกิดหรอก ในทุกครั้งที่เขามาล้วนถูกคนเย้ยหยันเสมอ ทว่าสถานการณ์ ณ ตอนนี้กลับไม่เหมือนกัน เธอกระจ่างแจ้งแล้วว่าเดิมทีมู่เซิ่งก็ไม่ใช่ไอ้ขยะอะไรเลย ดังนั้นจ้าวหลินจึงหวังว่ามู่เซิ่งจะสามารถมาที่บ้านญาติฝ่ายแม่ให้เร็วขึ้นเสียหน่อย เพื่อช่วยให้เธอมีหน้ามีหนาต่อเครือญาติเหล่านั้น!

ทว่าตอนนี้มู่เซิ่งแสดงออกมาแล้วว่ามีธุระ จ้าวหลินเองก็ไม่กล้าถามมากเช่นเดียวกัน

ทั้งสองคนเก็บข้าวของแล้ว ตกบ่ายวันนั้นก็ไปถึงอำเภอซานเซี่ยงแล้ว

อำเภอซานเซี่ยงเป็นอำเภอที่เล็กมาก ๆ อำเภอหนึ่ง สถานที่กว้างเพียงแค่หนึ่งในสี่ของเจียงหนานเท่านั้น เศรษฐกิจเองก็ค่อนข้างล้าหลังเช่นกัน คนหนุ่มสาวจำนวนมากล้วนออกไปทำงานขายแรงที่ต่างเมือง แต่ก็มีคนไม่น้อยที่อยู่ที่นี่ด้วยเช่นเดียวกัน สรุปแล้ว เงินเดือนเฉลี่ยของคนในอำเภอไม่ถือว่าสูงนัก ทว่าระดับชีวิตที่นี่กลับมีจังหวะจะโคนที่เชื่องช้าเป็นอย่างมาก เหมาะแก่การพักรักษาตัว

“พี่คะ ไอ้ขยะคนนั้นของบ้านพี่ละคะ?” เมื่อเดินเข้าประตูมา จ้าวเหมยเหมยก็เอ่ยถามอย่างอดใจรอไม่ไหว

วันฉลองงานวันเกิดของคุณตาเองก็แจ้งออกไปล่วงหน้าตั้งนานแล้ว ดังนั้น จ้าวเหมยเหมยเองก็ทราบว่าจ้าวหลินจะมาในวันนี้ด้วยเช่นเดียวกัน จึงมารออยู่ในบ้านเป็นการเฉพาะ ทว่ารอเจียงหว่านกับจ้าวหลินทั้งสองคนมาถึงแล้ว ทว่ากลับไม่เห็นมู่เซิ่ง

นี่จึงทำให้ในใจเธอรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

ลูกเขยของบ้านเธอมีชื่อว่าเฉินเสวียลี่ เป็นผู้จัดการใหญ่ของบริษัทเข้าตลาดแห่งหนึ่งในอำเภอซานเซี่ยง แม้จะเทียบกับคนที่มีพรสวรรค์ของเจียงหนานไม่ได้ ทว่าหากมาเทียบกับมู่เซิ่งไอ้ขยะพรรค์นี้แล้ว มันก็เพียงพอเหลือเฟือ

นึกถึงปีนั้น จ้าวหลินแต่งเข้าตระกูลร่ำรวยแห่งเจียงหนาน ในตอนนั้นลำพองใจอย่างถึงที่สุด มาโอ้อวดที่บ้านเก่าเป็นว่าเล่น เย้ยหยัน จ้าวเหมยเหมยกับสามีของเธอถงมู่ในตอนนั้น จ้าวเหมยเหมยล้วนจดจำความแค้นเอาไว้ในใจมาโดยตลอด ตอนนี้จ้าวหลินมีลูกเขยที่เป็นไอ้ขยะคนหนึ่งแล้ว แน่นอนว่าจะต้องเย้ยหยันถากถางกลับให้ถึงที่สุด

“เขามีธุระ อีกสองสามวันถึงจะกลับมา” จ้าวหลินกล่าวอย่างราบเรียบ

“อีกสองสามวัน?”

จ้าวเหมยเหมยพลันชะงักนิ่งไปทันที บนใบหน้าเผยรอยยิ้มเย้ยหยัน

เหอะ ๆ ในใจเธอ มู่เซิ่งจะต้องมาแน่ งานวันเกิดของคุณตา เธอไม่ถึงกับว่าไม่ให้มู่เซิ่งมา ทว่าเวลาในการมานั้น อย่างมากคือวันสุดท้าย เป็นเพราะว่ารังเกียจที่เขาน่าอับอายขายหน้าคน ดังนั้นจึงให้เขามาช้าเสียหน่อย

จ้าวเหมยเหมยเผยรอยยิ้มออกมา ราวกับมองคำลวงของจ้าวหลินออกได้เลยก็ไม่ปาน หัวร่อพลางกล่าว “จ้าวหลิน ฉันดูแล้วว่าพี่กังวลว่ามู่เซิ่งจะทำให้ขายหน้า ดังนั้นจึงให้เขามาช้าเสียหน่อยกระมัง? วางใจเถอะค่ะ พวกเราล้วนเป็นครอบครัวเดียวกันทั้งนั้น ถึงแม้ว่ามู่เซิ่งจะเป็นไอ้ขยะเกาะผู้หญิงกินก็ตาม เดิมก็เทียบกับเฉินเสวียลี่ของครอบครัวเราไม่ได้ แต่พวกเราก็จะไม่หัวเราะเยาะเขาหรอกนะคะ”

ในคำพูดล้วนมีความหมายของการดูแคลนมู่เซิ่งอยู่ทั้งหมด

“จ้าวเหมยเหมยใครคือไอ้ขยะ?” จ้าวหลินขมวดคิ้วแน่นทันที กล่าวอย่างไม่สบอารมณ์

จ้าวเหมยเหมยประหลาดใจเล็กน้อย นี่จ้าวหลินกลับช่วยลูกเขยของเธอพูดเลยเชียวหรือ? แต่เธอก็ชมชอบท่าทีไม่ยอมอ่อนของจ้าวหลินเช่นนี้ ดังนั้นจึงหัวเราะพลางกล่าวว่า “ไม่มีงาน ไม่มีรายได้ กินดื่มล้วนอาศัยภรรยา หากนี่ไม่ใช่ไอ้ขยะ เช่นนั้นมันคืออะไรละคะ?”

พูดไป เธอก็สมทบขึ้นมาอีกหนึ่งประโยคแล้ว “พี่คะ ฉันคนนี้เป็นคนพูดตรงคนหนึ่ง พี่อย่าเอาไปใส่ใจเลยนะคะ”

“เป็นไอ้ขยะหรือไม่ เขามาพวกเธอก็จะรู้แล้ว” จ้าวหลินส่งเสียงหึเย็นชาหนึ่งเสียง คร้านจะมากความกับน้องสาวคนนี้ของเธอ

“ฮ่า ๆ ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็จะตั้งตารอเลยละค่ะ”

จ้าวเหมยเหมยป้องปากพลางหัวร่อ

ราวกับว่าเธอมองเห็นภาพมู่เซิ่งปรากฏออกมาเลยก็ไม่ปาน หลังจากนั้นก็เป็นภาพที่ถูกลูกเขยของเขาชกแรง ๆ บนใบหน้า

“ทานผลไม้เถอะครับ ข้าวเที่ยวใกล้จะเสร็จแล้ว”

ในตอนนั้น ถงมู่ยกผลไม้ถาดหนึ่งที่ปลอกเป็นอย่างดีทั้งหมดพลางเดินเข้ามากล่าว