มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 181

“เจียงหว่าน ตอนนี้พอเธอได้งานโครงการเขตซีไห่แล้ว กลายเป็นวางอำนาจบาตรใหญ่ ไม่เห็นใครอยู่ในสายตา ข่มเหงได้กระทั่งกับญาติตัวเองเลยหรือไง？”

กลับมาถึงบ้าน จ้าวเหมยเหมยเหวี่ยงกระเป๋าที่ใส่เสื้อผ้าไว้เต็มลงกับพื้นอย่างแรง พูดด้วยสีหน้าเคียดแค้นในอารมณ์

“ใช่สินะ พอมีเงินก็คิดว่าแน่มากแล้วหรือไง？เธอเพราะอาศัยได้โครงการใหญ่อันนี้มาจากมู่ซื่อ กรุ๊ปไม่ใช่หรือ ถึงได้มีวันนี้？แม่ฉันก็แค่พูดไปไม่กี่คำ ไอ้ขยะนั่นถึงขนาดกล้าลงมือตีท่าน มันจะมากไปหน่อยมั้ง！” ถงเสว่เหมยพูดด้วยอารมณ์โกรธเต็มที่

แม่ลูกสองคนนี้ช่างเหมือนกับแกะออกมาจากพิมพ์เดียวกันจริง ๆ เห็นแก่ตัวไปถึงสุดขั้ว ไม่ได้คิดถึงเลยว่าตัวเองทำอะไรที่มันเกินไปมากในห้างสรรพสินค้าศูนย์การค้าสากลป๋ายต้า ลงท้ายด้วยผลกรรมที่ทำด้วยตัวเอง ในสายตาของพวกเขา กลับเป็นว่ามู่เซิ่งจงใจทำให้พวกเขาเสียหน้า

“คุณน้าหญิง เป็นเพราะน้าเองจงใจดึงกระดุมขาด แล้วโยนความผิดให้มู่เซิ่ง ทำไมในความเห็นของน้า ยังจะมาหาว่าฉันตั้งใจทำให้น้าเสียหน้าหรือ？” เจียงหว่านพูดเสียงเย็นชา

“เฮอะ ๆ มู่เซิ่งเขานะหรือเอาเงินออกมาได้มากขนาดนั้น？ถ้าไม่ใช่เพราะเธอบงการ เขากล้ารูดเงินในธนาคารของเธอหรือ？” จ้าวเหมยเหมยหัวเราะเสียงเหยียด

ในสายตาของเธอ ไอ้ขยะอย่างมู่เซิ่ง ไม่มีทางที่จะมีเงินขนาดนั้น ฉะนั้น บัตรเครดิตธนาคารใบนั้น ต้องเป็นของเจียงหว่านให้เขาแน่นอน

พอคิดถึงว่าเจียงหว่านมีเงิน ไม่ยอมซื้อของขวัญให้เขา กลับหาเรื่องทำให้เธอต้องอับอาย” จ้าวเหมยเหมยยิ่งโกรธจนคันปาก

“เธอมีเงินซะขนาดนี้ ทำไมไม่ซื้อห้างสรรพสินค้าศูนย์การค้าสากลป๋ายต้าเอาไว้เองเลย？เอาแต่มาข่มพวกฉัน บังคับพวกฉันซื้อเสื้อผ้าที่ชำรุด？” จ้าวเหมยเหมยพูด

“คุณน้า หรืออย่างที่น้าคิด ให้สามีหนูซื้อสินค้าที่คุณน้าทำเสียหาย นั่นไม่ใช่เรื่องน่าอายหรือ？” ในส่วนที่เป็นปัญหากับมู่เซิ่งแล้ว เจียงหว่านไม่มีทางจะยอมถอย ว่ากันตรง ๆ ด้วยเหตุผล

จ้าวเหมยเหมยจ้องเจียงหว่านด้วยสายตาที่ขึ้งเคียด ยัยนี่ ถึงขนาดกล้าขึ้นเสียงกับเธอแล้วหรือ？

“มู่เซิ่งมันก็แค่ไอ้ขยะเท่านั้น ถึงจะเสียหน้า แล้วจะเป็นอะไรกัน？เขาทำอะไรก็ขายหน้าประจำอยู่แล้วไม่ใช่หรือ？” จ้าวเหมยเหมยพูดอย่างเหยียดหยาม

ได้ยินที่พูด เจียงหว่านโมโหจนหัวเราะออกมา

ถ้าเป็นคุณจ้าวเหมยเหมยไม่ได้หน้า นั่นเรียกว่าเสียหน้า เธอรับไม่ได้ แต่ถ้าเป็นมู่เซิ่งเสียหน้า นั่นก็เป็นเรื่องที่ปกติมาก ๆ？หน้าของคุณเธอนั้นทำจากทองคำมั้ง ถึงได้มีค่าสูงเหนือคนอื่นเขา？

“จ้าวเหมยเหมย ฉันเคยบอกเธอตั้งแต่แรกแล้ว ลูกเขยบ้านฉันนั่นเลอเลิศกว่าของเธอมากมาย ถึงเวลานั่นอย่าตกใจจนช็อกหละ สุดท้ายเธอก็ไม่เชื่อ ตอนนี้เป็นไง จะย้ายก้อนหินดันกลับหล่นกระแทกตีนตัวเองแล้วสิ โทษพวกฉันไม่ได้นะ” จ้าวหลินพูดสนับสนุนอยู่ข้าง ๆ

จ้าวเหมยเหมยพูดอย่างเกรี้ยวกราดว่า “ของเธอนั่นมันพวกเกาะผู้หญิงกิน จะมาเทียบอะไรกับลูกเขยฉัน？เงินพวกนี้ก็เอามาจากบัตรเครดิตของเจียงหว่านนั่นแหละ น่ากลัวตอนที่กำลังรูดบัตร ใจเธอคงเลือดออกซิบ ๆ อยู่ด้วยละมั้ง”

“เลือดออกซิบ ๆ ในใจ？เธอคงคิดว่ามู่เซิ่งจะเหมือนเธอละมั้ง ปี ๆ หนึ่งจะทำเงินได้เพียงแค่นี้？คฤหาสน์ที่พวกเราอยู่ที่เขตุซีไห่นั่น ล้วนเป็นเงินของลูกเขยฉันควักออกไปซื้อมาเอง！” จ้าวหลินพูดออกไป เต็มปากเต็มคำอย่างไม่มีต้องละอาย

ถึงแม้เธอไม่รู้ว่ามู่เซิ่งมีเงินจริงแค่ไหน แต่ทว่า ต่อหน้าจ้าวเหมยเหมย เธอจะแพ้ทางไม่ได้เด็ดขาด

มู่เซิ่งยิ้มออกมาอย่างเสียไม่ได้ กับการคุยอวดของจ้าวหลิน ก็ไม่ได้คิดไปปราม

“ปี ๆ หนึ่งทำเงินได้เพียงแค่นี้？แล้วเธอรู้ไหมว่าเสวียลี่ได้รู้จักคนสังคมชั้นสูงเท่าไหร่！” จ้าวเหมยเหมยพูด

“ไอ้เศษขยะในบ้านเธอนั่น ก็มีแต่เธอที่เห็นเป็นของมีค่า！” จ้าวหลินพูดอย่างไม่เกรงใจ

“แก....”

จ้าวเหมยเหมยโกรธแทบบ้า มือไม้สั่นไปหมด แต่สภาพในวันนี้ เป็นเพราะพวกเธอเองที่ทำเสียหน้าในที่สาธารณะ เธอขบฟันกรอด แล้วพูดว่า “ในเมื่อลูกเขยเธอแน่มาก ก็ไม่ต้องมาอยู่บ้านฉันสิ？ที่นี่พื้นที่เล็กคับแคบ ไม่สามารถจัดวางพระประธานรูปใหญ่โตอย่างเธอนี้ได้ เชิญไสหัวออกไปได้เดี๋ยวนี้เลย！”

พูดจบ จ้าวเหมยเหมยกับถงเสว่เหมยทั้งสองคนก็ได้กลับเข้าไปในห้องของเจียงหว่าน ช่วยกันจัดการของต่าง ๆ ในห้อง จับโยนออกนอกห้องทีละชิ้นทีละชิ้น

จ้าวหลินถึงกับอึ้ง เธอไม่คิดเลย คนบ้านนี้จะไร้น้ำใจแบบนี้ มีปากเสียงกันแค่นี้ถึงขนาดไล่พวกเธอออกจากบ้านได้

มองดูสัมภาระของตัวเองถูกโยนทิ้งออกมาเหมือนขยะ ไม่ได้ใส่ใจว่าจะเสียหายหรือไม่ เธอรีบพูดสวนไปทันที “อย่าแตะต้องของของฉัน ฉันจัดการเอง！”

“ของขยะพวกนี้ ฉัน....” จ้าวเหมยเหมยกำลังจะพูด สังเกตไปเห็นแววตาที่หนาวเยือกของมู่เซิ่ง แก้มที่โดนตบเมื่อวานนี้เริ่มออกอาการเจ็บขึ้นมา เธอสะบัดเสียงฮึออกจมูกพูดว่า “งั้นพวกแกรีบจัดการให้เร็วด้วย！”

“ก็รีบจัดการซะ แล้วไสหัวกันออกไป ยังมี เอาค่าอาหารและค่าที่พักเมื่อคืนนี้จ่ายมาด้วย ในเมื่อพวกเธอมีเงินกันเยอะ แค่นี้คงไม่เบี้ยวกันมั้ง？”