มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 185

“ใช่ ๆ ๆ รีบเปิดกระดาษจดข้อความนั่นดู”

เหล่าบรรดาญาติต่างรีบชิงพูด

พวกเขาก็สงสัยกันอยู่มาก ในกระดาษจดข้อความนั้น จะเขียนอะไรไว้มั่ง

จ้าวลิ่วป๋อเรียกสติคืนมาได้ หยิบเอากระดาษจดข้อความนั้นขึ้นมาดู ข้างในเขียนไว้ว่า “สุขสันต์วันเกิดครับคุณปู่ ของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่พอจะแสดงถึงความเคารพ ส่งมาแทนลูกเขยของท่าน”

“ของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ？” จ้าวลิ่วป๋ออ่านตัวหนังสือ เล่นเอาใจสะดุ้ง

นี่มันอำพันทะเลราคาแปดพันล้านนะ ถ้าหากว่าของขวัญระดับนี้ ยังจัดว่าเป็นของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ แล้วคนที่ส่งของขวัญนี้มา จะเป็นใครมีที่มาขนาดไหน？

เขาคงไม่มีทางรู้ได้ว่า เดิมทีของขวัญที่กู่ชิงเสวียนเตรียมจะให้กับจ้าวลิ่วป๋อนั้น ยิ่งจะเป็นที่ฮือฮากันทั้งงาน และราคาสูงล้ำกว่านี้อีกมาก เพียงแต่ว่าเมื่อวานเจอมู่เซิ่งเข้า โดนอบรมตำหนิเรื่องการใช้จ่ายที่เอิกเกริกฟุ่มเฟือยกันเกินไป กลับไปถึงได้ให้คุณปู่ของเธอเปลี่ยนส่งเป็นอำพันทะเลตัวนี้ แต่ตัวเองก็ไม่กล้ามาที่นี่เอง

ผ่านเหตุการณ์เมื่อวานนี้แล้ว ตอนนี้ตัวเธอเอง ยังคิดไม่ตกเลยว่าจะวางสีหน้าท่าทีรับหน้ามู่เซิ่งท่าไหน

“เพื่อนสนิทของหลานลูกเขย？ท่านปู่จ้าว จะเป็นลูกเขยของหลานสาวของท่านส่งมาให้งั้นหรือ？”

“ฉันก็ไม่รู้สิ ข้างบนเขาเขียนไว้อย่างนี้ ฉันก็ไม่รู้ว่าจริงหรือเท็จ” จ้าวลิ่วป๋อก็พูดด้วยความรู้สึกมืดมน

สายตาของทุกคนมองไปที่มู่เซิ่งอย่างเอะใจ คิดจะค้นหาความจริง เผื่อจะรู้เรื่องจากการแสดงออกบนใบหน้าของเขา

แต่ทว่าบนใบหน้ามู่เซิ่งคงมีแต่ความเฉยเมย สำหรับของขวัญชิ้นนี้ ดูเหมือนจะรู้อยู่แก่ใจแล้ว

เหล่าบรรดาญาตินั้นต่างรู้สึกอัศจรรย์ใจขึ้นมาในพลัน พูดกันออกมาอย่างไม่คิดจะเชื่อว่า “นี่ จะเป็นไปได้ยังไง？อำพันทะเลราคาตั้งแปดสิบกว่าล้าน จะใช่มู่เซิ่งมอบให้จริงหรือ？”

“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้？” จ้าวหลินพูดอย่างหน้าชื่นตาบาน

ในสายตาของเธอ เชื่อแน่นอนว่ามู่เซิ่งต้องการให้เธอได้หน้า จึงตั้งใจส่งของขวัญชิ้นนี้มา

อีกอย่าง ระดับอย่างมู่เซิ่ง ต้องอยู่ในฐานะที่จัดให้ได้แน่นอน

จ้าวเหมยเหมยมีปฏิกิริยาโต้ตอบทันที ปฏิเสธการกล่าวอ้างของจ้าวหลินอย่างสิ้นเชิง “เฮอะ ๆ ไอ้ลูกเขยขยะบ้านเธอคนนั้นรึ ตัวเองยังต้องขออาศัยกินอยู่ที่บ้านเลย จะไปเอาปัญญาที่ไหนมาส่งของขวัญล้ำค่าขนาดนี้？ เธออย่ามัวฝันกลางวันอยู่เลย”

“ใช่แล้ว มู่เซิ่งเคยบอกไว้ก่อนหน้านี้แล้ว เขาไม่มีงานทำ มันก็คือพวกเศษขยะเกาะชายกระโปรงหากิน คนแบบนี้ไม่มาขอเงินที่บ้านเราก็ว่าดีแล้ว แล้วจะมีเงินที่ไหนไปซื้อของขวัญอีก？”

เจียงหว่านขมวดคิ้วย่น

เธอไม่ใช่ว่าจะไม่เชื่อมู่เซิ่งจะซื้ออำพันทะเลนี้ได้ แต่เป็นเพราะมู่เซิ่งได้ซื้อของขวัญให้มาแล้ว ถึงแม้ถ้าเขาคิดจะให้เพิ่มอีกสักชิ้น ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องทำลับ ๆ ล่อ ๆ และไม่คิดปรึกษากับตัวเองมัง？

“ไอ้ขยะ แกไม่คิดจะพูดอะไรเองมั่งเลยหรือ？” จ้าวเหมยเหมยพูดอย่างเหยียด ๆ

ในใจของเธอนั้น มั่นใจอยู่แต่แรกแล้ว งานนี้ไม่ได้ไปเกี่ยวอะไรกับมู่เซิ่ง

ทุกคนได้ยินเช่นนี้ ก็ต่างเงียบเสียงลงทันที พวกเขาก็อยากรอดู มู่เซิ่งจะว่ายังไง

“ท่านปู่จ้าว นี่เป็นของที่เพื่อนของผมส่งแทนผมมาให้จริง ๆ ท่านรับไว้เถอะ” มู่เซิ่งผงกหัว แล้วพูด

“ซืด！”

เสียงพูดจบ

ทั่วทั้งห้องพิเศษนี้ แว่วยินแต่เสียงเฮือกที่เย็นหนาวจากการสูดหายใจ

อะไรแม่งนี่！

เป็นมู่เซิ่งส่งให้จริง ๆ ด้วย？

“ไอ้เศษขยะ แกนี่หน้าด้านจริง ๆ ของระดับนี้ เป็นของบ้านแกส่งให้ได้ยังไง！” จ้าวเหมยเหมยยิ้มเยาะเย้ยไม่หยุด เอ่ยปากพูดประชดอีกว่า “บ้านแกมีฐานะยังไง ตัวเองยังไม่รู้รึไง？”

“เหอ ๆ หรือไม่ใช่ของลูกเขยบ้านฉันส่งให้ แต่เป็นของลูกเขยบ้านเธอส่งหรือไง？” จ้าวหลินย้อนว่าเข้าให้

“แล้วทำไมจะไม่ได้？ฉันจะบอกเธอให้นะ จริง ๆ ก็บ้านฉันนี่แหละให้มา！”

“เริ่มแรก ฉันก็ไม่อยากพูดหรอกนะ แต่ว่า ไม่คิดว่าเธอจะน่าด้านขนาดนี้ เอาของที่ลูกเขยข้าให้มา อ้างไปเป็นของตัวเองให้ จ้าวหลิน ฉันไม่คิดเลยนะว่าเธอจะเป็นแบบนี้ไปได้”

จ้าวเหมยเหมยดึงเฉินเสวียลี่เข้ามาพูดว่า “เสวียลี่บ้านฉันนี่นะ เขารู้จักกับเจ้าของโรงแรมไป๋ต้านี่นะ ของขวัญชิ้นนี้ น่าจะต้องเป็นของเขาให้มา”

ของขวัญมูลค่าแปดสิบกว่าล้าน ทำเอาใจของเฉินเสวียลี่ยังสะท้าน แต่มาตอนนี้ที่อยู่ต่อหน้าคนมากมาย ถูกจ้าวเหมยเหมยเชิดขึ้นมาจนหาทางลงไม่ได้ จึงได้แต่แกล้งทำเป็นผงกหัวพูดไปอย่างมั่นใจว่า “ใช่ครับ ผมรู้จักกับเจ้าของโรงแรมไป๋ต้านี้จริง ๆ”

“ได้ยินหรือยัง เฉินเสวียลี่รู้จักแต่คนใหญ่คนโต อย่างแกไอ้ขยะนี่ รู้จักมั้ย？” จ้าวเหมยเหมยพูดอย่างหน้าชื่นหน้าบาน