มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 192

ปัง！

หนึ่งในชายฉกรรจ์ออกหมัดอย่างแรง อัดลงใส่ท้องซียวผิงอย่างหนักหน่วง

เซียวผิงสะท้านไปทั้งตัว ความเจ็บปวดชนิดเสียดแทงใจแผ่ไปทั้งตัว หมัดนี้แรงหนักมหาศาล ทำเอาเขาคิดว่าซี่โครงเขาต้องหักไปหลายซี่แล้วเป็นแน่

พวกนักมวยใต้ดินเหล่านี้ พวกเขาทุกคนต่างอยู่กันบนเส้นขอบของความเป็นความตาย ตลอดเวลานั้นอยู่กับการต่อสู้ ไม่ว่ากับใครแม้เป็นคนธรรมดา ก็ไม่มีการออมมือ ใครจะไปรู้ว่าเอ็งจะมีไม้ตายอะไรหรือเปล่า โดยเฉพาะ พี่เฮยเจียวที่ยืนอยู่ข้างบน ยังเจาะจงให้ว่าต้องเอาใจใส่ผู้ชายคนนี้ให้ดี ๆ

พวกเขาจึงได้ใช้ไม้เด็ดเท่าที่มีในทันที ถล่มใส่ให้กับเซียวผิงทั้งหมด

“เสือดำควักหัวใจ！”

ชายฉกรรจ์อีกคนคำรามเสียงลั่น กำปั้นเหมือนดั่งพายุ อัดลงไปอย่างแรง

เซียวผิงที่เพิ่งคลานลุกยืนขึ้นได้ กระอักเลือดสด ๆ ออกมา ล้มลงไปกับพื้น หมัดนี้มีน้ำหนักมากขึ้นไปอีก เจ็บปวดจนหน้าตาบูดเบี้ยวไปอย่างน่าเกลียดน่ากลัว ม้วนตัวขดอยู่กับพื้น ตัวสั่นชักกระตุกไม่ได้หยุด

“เอามันให้ตาย！”

“เอามันให้ตาย！”

“เอามันให้ตาย！”

พวกคนดูอยู่เห็นภาพนี้เข้า ต่างก็ตื่นใจกันสุด ๆ ขึ้นมาทันที

พวกเขามากันที่นี่ ก็เพื่อมาหาความเร้าใจ ภาพที่เห็นข้างหน้า จึงสร้างความสะใจกับพวกเขาอย่างถึงที่สุด

“พี่เฮยเจียว ช่วยผมด้วย ผมไม่อยากตายอยู่ที่นี่”

เซียวผิงคุกเข่าอยู่กับพื้น ร้องไห้ฟูมฟาย

เขารู้ตัว ถ้ายังไม่ออกมา เขาก็จะต้องตายอยู่ตรงนี้แน่ ๆ！

มู่เซิ่งก้มหน้าลง มองจากที่สูงดูเหตุการณ์ที่สังเวียนข้างล่าง แววตาเรียบเฉย นิ่งเหมือนน้ำในบ่อเก่า

ในใจเขาเข้าใจแจ่มชัด ถ้าตัวเขาเองไม่มีอะไรหนุนหลัง น่ากลัวว่าที่ถูกโยนลงไปที่สังเวียนนั่น โดนรุมสกรับจนตายคนนั้นคงต้องเป็นตัวเขาเอง เขาไม่เชื่อเป็นแน่ว่า เซียวผิงจะให้พวกนักมวยออมมือให้

มู่เซิ่งมีความเชื่ออันหนึ่งตลอดมาว่า การให้ความเมตตากับศัตรูนั้น นั่นก็คือการใช้ความทารุณโหดร้ายใส่ตัวเอง

“เหลือลมหายใจไว้ก็แล้วกัน” มู่เซิ่งทิ้งประโยคชืด ๆ นี้ไว้ หันหลังจากไป

“นับว่าแกยังโชคดี พี่มู่ถึงยังไม่อยากเอาชีวิตหมา ๆ ของแก！” เฮยเจียวพูดอยู่ข้าง ๆ “แต่ว่า นี่ก็แค่เพียงโอกาสสุดท้ายของแกเท่านั้นนะ ถ้าแกขืนไปกระทบกระทั่งพี่มู่อีกละก้อ ตระกูลเซียวทั้งตระกูล ก็จะต้องเป็นเครื่องสังเวยพร้อมไปกับศพแก！”

ในจังหวะนั้น เขาก็ได้พูดกับนักมวยข้างล่างสองคนนั้นว่า “สิบนาที ให้พวกแกสิบนาที แล้วค่อยโยนออกไป”

เซียวผิงได้ยินกับที่พูด ปิดตาลงอย่างหมดหวัง

ถึงแม้ว่าเขา ไม่ต้องถึงตายอยู่ที่นี่ แต่เวลาสิบนาทีต่อไปนี้ เป็นการให้เขาต้องอยู่ในนรก น่ากลัวทั้งชาติของเขาต่อไปนี้ นี่เป็นเวลาที่ไม่มีวันลืมได้

แต่ทว่า จนถูกอัดถึงเกือบสลบหมดสติแล้ว เซียวผิงก็ยังคิดไม่ตก ทำไมเฮยเจียวถึงได้ออกอาการเคารพนอบน้อมต่อไอ้ขยะคนนั้น ถึงขนาดยังพูดยังกับเรื่องตลกว่าตระกูลเซียวทั้งหมดจะต้องไปเป็นเครื่องสังเวยพร้อมกับศพเขา

“เกิดอะไรขึ้นกับเตาจั๋ว？”

เข้ามาในห้องพิเศษแล้ว มู่เซิ่งถือวิสาสะนั่งลง เอ่ยปากถาม

“คุณชายมู่ ในระยะหลัง ๆ นี้มาผมก็ทำตามคำสั่งท่านให้ฝึกฝนเตาจั๋ว โดยให้เขาแวะไปตามสนามมวยใต้ดินต่าง ๆ เพื่อฝึกพลังฝีมือตัวเอง แต่ทั่วทั้งเจียงหนานนั้น นอกจากสนามมวยของผมแล้ว ยังมีสนามมวยไป๋เมี่ยนเซียว” จางเสวียนหลงเอ่ยปากพูดขึ้น

ทั่วทั้งเจียงหนาน มีลูกพี่ระดับหัวมังกรอยู่สองคน นอกจากจางเสวียนหลงแล้ว อีกคนหนึ่ง ก็คือที่มีฉายาว่าไป๋เมี่ยนเซียวโจวเซียว

“เริ่มแรกมา เตาจั๋วก็ไล่ซ้อมมืออยู่กับนักมวยพื้นที่ในสังกัดของเรา เมื่อไล่ประลองฝีมือกับนักมวยในสังกัดของเราหมดแล้ว ก็จึงได้ไปท้าประลองที่สนามมวยใต้ดินของไป๋เมี่ยนเซียว นักมวยแต่ละคนของสนามมวย ก็ไม่มีใครรับมือเขาได้แม้แค่เพียงหมัดเดียว จนมาถึงในรายการสุดท้าย เขากลับต้องแพ้ อีกทั้งยังต้องรับบาดเจ็บมาอย่างสาหัส” จางเสวียนหลงนำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด ค่อย ๆ เล่าออกมา

“อื๋อ แพ้？”

สีหน้าราบเรียบของมู่เซิ่ง ออกอาการประหลาดใจเล็กน้อย

ไม่เคยคิดเลยว่าในเมืองเจียงหนานที่ไม่ได้ใหญ่มากนี้ ยังจะมีคนที่ทำให้เตาจั๋วยอมรับความพ่ายแพ้ได้

“ฝีมือเขาเป็นยังไง？” มู่เซิ่งถาม

“ฝีมือฝ่ายตรงข้าก็จัดว่าเก่งอยู่ แต่ยังไงก็สู้เตาจั๋วไม่ได้” จางเสวียนหลงส่ายหน้า พูดว่า “คุณมู่ เรื่องรายละเอียดในการประลองฝีมือ คุณไปคุยกับเตาจั๋วด้วยตัวเองเลยดีกว่า”

มู่เซิ่งยิ้มเรียบ ๆ พูดว่า “ได้ คุณพาผมไปเดี๋ยวนี้เลย”

จางเสวียนหลงก็สั่งให้คนเตรียมรถทันที แล้วพากันตรงไปที่โรงพยาบาลที่ดีที่สุดของเจียงหนาน

ภายในห้องคนไข้ที่ชั้นห้า เมื่อเห็นสภาพเตาจั๋วที่นอนอยู่บนเตียงคนป่วย แววตาของเขาฉายแววเครียดที่หนาวเยือก

เพราะทั้งตัวของเตาจั๋ว ถูกห่อมัดด้วยผ้าก๊อซ ลักษณะกระดูกแขนขาแตกหักหมด ยิ่งกว่านั้นคือ ถูกทำลายไปหมดทั้งตัว！

“พี่มู่ พี่มาแล้ว？” เตาจั๋วที่นอนอยู่บนเตียง ยิ้มออกมาอย่างใสซื่อ

“คุณรู้สึกเป็นยังไงบ้าง？” ถามไป