มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 217

นักเสวียน แข็งแกร่งไหม？

มู่เซิ่งเห็นเศษไม้บนพื้น ยิ้มอย่างไม่ยินดียินร้อน

ในเมื่อคืนก่อน บางทีเขาอาจจะเคารพมู่จงหยุนสามนาที แต่ตอนนี้ เขาไม่มีทางทำเลยด้วยซ้ำ！

เพียงแค่ตอนนี้เขาไม่ได้เผยพละกำลังของนักเสวียนออกมา เป็นเพราะว่าเขายังวางเค้าโครงที่เยียนจิงในตอนนี้ ไม่ลึกซึ้งพอ ไม่สามารถต่อสู้กับมู่จงหยุนซึ่งๆหน้าได้ และยังมีสิ่งสำคัญอยู่อย่างหนึ่ง ก็คืออาการป่วยของพ่อเขา ยังไม่หายเป็นปกติ

“ลูกชาย งั้นลูกหมายความว่า……”

มู่เฉินเทียนตัวสั่นคลอน รู้สึกเหลือเชื่อ

หรือว่า ตอนนี้มู่เซิ่ง ก็มีพละกำลังของนักเสวียนงั้นเหรอ？

นี่……จะเป็นไปได้ยังไง！

เขาเพิ่งจะ 22 ปีเองนะ！

นักเสวียนที่อายุ22ปี ในประวัติของทั้งเยียนจิง ก็เคยปรากฏขึ้นมาหนึ่งคน เมื่อมู่เซิ่งเผยพละกำลังของเขา ตำแหน่งของผู้นำตระกูลนี้ ตกเป็นของมู่เซิ่งโดยที่ไม่ต้องมีข้อพิพาท！

มู่เซิ่งไม่ได้ตอบพ่อ แต่พยักหน้าให้กับเขาแล้ว

เห็นภาพฉากนี้ มู่เฉินเทียนถึงขั้นอดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นยืนอย่างตกใจ

“ลูกของฉัน กลายเป็นนักเสวียนแล้ว？”

แต่ว่าไม่นาน เขาก็บังคับให้ตัวเองใจเย็น มู่เซิ่งไม่ได้บอกพ่อ จะต้องเป็นเพราะว่าเขาแน่นอน เพราะงั้นเขาก็ระงับความตื่นเต้นในใจ ไม่ได้พูดถามต่อไป

“วางใจเถอะพ่อ อาการป่วยของพ่อ ไม่นานก็รักษาหายโดยสิ้นเชิง”

หลังจากที่ได้ยินมู่เซิ่งรับรอง มู่เฉินเทียนหยักหน้าแล้ว สำหรับคำพูดของลูกชายของเขา เขาเชื่ออย่างไม่มีเงื่อนไข：

“ลูกชาย ฉันลุกขึ้นยืนได้ ก็พึงพอใจแล้ว มู่จงหยุนภายนอกดูเป็นคนดี แต่ภายในคิดไม่ดี ลูกจะต้องระวังตัวให้ดี”

ฉินหลินรอมู่เฉินเทียนอยู่นอกประตู หลังจากที่เห็นมู่เซิ่งเข็นพ่อของเขา เดินเข้าไปทันที

เงาหลังของพ่อ หายไปในสายตาที่แคบและยาวของเขาในท้ายที่สุด

มู่เซิ่งนึกถึงภาพที่ตระกูลมู่อย่างถอนใจ ตอนที่จากไปในปีนั้น เขาผ่านความเป็นความตายมานับไม่ถ้วน กลับว่าเป็นคนรัก ที่กลายเป็นปมในใจของเขา ไม่เช่นนั้นต่อให้ตระกูลมู่ใหญ่แค่ไหน เขาก็ไม่กลับมา

“มู่จงหยุน ถ้าหากคุณไม่ได้มีจิตใจที่คิดร้ายต่อพ่อฉัน บางทีฉันก็ให้อภัยคุณได้”

มู่เซิ่งส่ายหน้าแล้ว นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเศร้า

“คุณคิดว่าฉันและคุณ ต่างกันราวฟ้ากับเหว แต่ว่าคุณเคยคิดบ้างไหมว่า นัยน์ตาของฉัน แม้แต่โคลนคุณก็เทียบไม่ได้”

“โลกของฉัน คุณไม่เข้าใจด้วยซ้ำ”

มู่เซิ่งส่ายหน้าเบาๆ ฝ่ามือตกลงบนเก้าอี้ไม้ข้างตัว ออกแรงที่ฝ่ามือ กดลงเบาๆ

ฉ้วบ——

เก้าอี้ตัวนั้นแกว่ง เหมือนว่าถูกลบด้วยความว่างเปล่ายังไงอย่างนั้น หายไปในห้องโถงแห่งนี้อย่างสบายๆ ราวกับว่าฝนตกปรอยๆ ไม้กลายเป็นเศษผง ตกลงมาจากกลางอากาศ

เก้าอี้ทั้งตัว คิดไม่ถึงว่าละเอียดกลายเป็นเศษไม้แล้ว！

มู่เซิ่งยิ้มอย่างนิ่งๆ เดินก้าวยาวๆออกไปจากห้องพิพากษาของตระกูลมู่แล้ว

……

เวลาต่อจากนี้ มู่เซิ่งอยู่ในห้องของตัวเอง อ่านตำราคร่าวๆ หลับตาพักผ่อน เงียบสงบมาก รอเวลานัดหมาย เข้าร่วมงานเลี้ยง

“นี่ คุณมู่ ขอโทษด้วยจริงๆนะ เพราะว่ามีบุคคลสำคัญมากที่จะมาเข้าร่วมงานเลี้ยง เพราะงั้นเลทออกไปหลายชั่วโมงแล้ว กระทั่งตอนนี้ถึงได้อนุญาตให้เข้าร่วมงาน คุณไม่โกรธใช่ไหม？”ทางปลายสายโทรศัพท์แผ่ซ่านน้ำเสียงที่เคารพของคุณเดวี่เข้ามา

มู่เซิ่งไม่โกรธแน่นอน เขายังมีเรื่องที่จะขอเจ้าภาพงานเลี้ยงนะ