มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 216

ถ้าหากเป็นเช่นนี้จริงๆ เกรงว่าชื่อของคนพิการ แม้แต่ท่านมู่ ก็สัมผัสถึงความจำทรงที่ลึกซึ้งสินะ？

คิดมาถึงตรงนี้ สีหน้าของทุกคน ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะ

มู่เซิ่งพยักหน้า สีหน้านิ่งสงบ “พ่อบ้านสวี สิ่งที่คุณพูดเป็นเรื่องจริง ฉันอยู่ในตระกูลอันดับสองของเจียงหนานก็จริง เป็นลูกเขยที่แต่งงานเข้ามาในบ้านฝ่ายหญิง เพียงแต่ว่า……”

พูดมาถึงตรงนี้ น้ำเสียงของมู่เซิ่ง กลับเบาลงทันที

“แต่ว่าอะไร？”

พ่อบ้านสวีตกตะลึง ไม่ได้ยินคำพูดต่อไปชัดเจน

“คุณมาหน่อย ฉันจะบอกคุณให้ฟัง”

มู่เซิ่งกวักมือแล้ว

พ่อบ้านสวีขมวดคิ้ว แต่ว่ายังคงขยับเข้าไป ใบหน้าดูถูก “มู่เซิ่ง คุณมีอะไรก็พูดมาตรงๆเลย ใช่ว่าฉันจะไม่เคยได้ยินมาก่อน ในฐานะที่เป็นลูกเขยที่แต่งงานเข้าบ้านฝ่ายหญิง หรือว่าคุณมีเรื่องในใจที่พูดยากอะไรเหรอ”

พ่อบ้านสวีเอ่ยปากพูด เพิ่งจะพูดคำสุดท้ายออกมา มู่เซิ่งก็ลงมืออย่างไม่มีลางสังหรณ์เลยสักนิด ต่อยอย่างหนักหน่วง ตกลงบนหน้าอกของพ่อบ้านสวีแล้ว

พละกำลังของมู่เซิ่งทะลวง เข้าสู่นักเสวียนตั้งนานแล้ว แม้ว่าเขาไม่เปิดเผยพละกำลังที่แท้จริง หมัดๆ นี้ก็เพียงพอที่จะทำให้พ่อบ้านสวีไม่ทันตั้งตัวได้อย่างฉับพลัน มือทั้งสองข้างจับที่หน้าอก ล้มลงกับพื้น

ตามมาด้วย มู่เซิ่งตบเข้าไปอีกฉาดหนึ่ง ลงบนหน้าของพ่อบ้านสวี

เปรี๊ยะ！เปรี๊ยะ！

ตบซ้าย ตบขวา！

สีหน้าบนใบหน้าของมู่เซิ่ง ตบฉาดแล้วฉาดเล่า ทำให้หน้าของพ่อบ้านสวีเต็มไปด้วยเลือดสด เตะช่องท้องของเขา ร่างกายของพ่อบ้านสวีโค้งงอราวกับกุ้ง จับที่ศีรษะ กรีดร้องอย่างไม่รู้ตัว

ผู้คนเผยรอยยิ้มที่มุมปาก แต่ลักษณะท่าทาง เฉื่อยชาอยู่กับที่แล้ว！

ตอนนี้ยังเป็นการประชุมตระกูล！

ท่านมู่คนนี้ ยังอยู่นะ！

ทุกคนต่างก็คิดไม่ถึง มู่เซิ่งกล้าลงมือต่อยคนในเวลานี้ อย่างรวดเร็ว ทำให้คนคาดไม่ถึง รอผู้คนตอบสนองกลับมา ถึงได้พบว่าพ่อบ้านสวีล้มลงกับพื้น หายใจแผ่วๆ

ป้าสะใภ้ใหญ่มองดูท่าทางที่สงบของมู่เซิ่ง ค่อยๆเช็ดเลือดสดๆบนมือของเขา ทำสงครามเย็นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

สีหน้านิ่งสงบ ไม่แยแส

ราวกับคนๆนั้นที่ลงมือเมื่อสักครู่ ไม่ใช่มู่เซิ่ง แต่เป็นคนอื่นเลย！

มู่เซิ่งกวาดสายตามอง วิธีการที่ดุร้าย ก็ราวกับว่าถูกหมาในและจิ้งจอกจับจ้องยังไงอย่างนั้น นี่ทำให้จิตใจของทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ เกิดความรู้สึกที่ไม่สบายใจอย่างมาก

เศษสวะที่สมควรตาย กลายมาเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน？

แม้แต่มู่เฉินเทียนก็มองมู่เซิ่งดูสีหน้าที่ตกใจ เดิมทีขายังคิดว่าจะช่วยลูกชายอย่างไร แต่มองดูตอนนี้แล้ว ไม่จำเป็นต้องให้เขาลงมือจัดการเลย

มู่จงหยุนตกตะลึงชั่วขณะ เผยสีหน้าที่ดุร้ายขึ้นมาทันที พูดอย่างโมโหว่า : “มู่เซิ่ง คุณจะทำอะไรกันแน่？จู่ๆกล้ามาตีคนต่อหน้าท่านมู่ ไม่สนใจกฎเช่นนี้ ถ้าหากมอบตำแหน่งผู้นำตระกูลให้คุณ งั้นแม้แต่ท่านมู่ คุณก็กล้าที่จะไม่มองในสายตาแล้วนะสิ？”

หลังจากที่มู่เซิ่งเดินเข้ามา มู่จงหยุนไม่เคยมองเขาตรงๆเลยสักครั้ง วันนี้เป็นครั้งแรก มู่เซิ่งกลับว่าลงไม้ลงมือจัดการคน ท่าทีที่แข็งแกร่งเช่นนี้ แม้แต่มู่จงหยุนก็คิดไม่ถึง

“ท่านมู่”

มู่เซิ่งมองมู่จงหยุนอย่างดูถูก หันหลังพูดว่า “ท่านมู่ เป็นเพราะฉันควบคุมไม่ได้ใยทันที แต่ว่าตอนนี้ตระกูลมู่ ถึงคราวที่พ่อบ้านจะพูดแทรกได้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ？งั้นต่อไปตระกูลมู่มีการตัดสินใจใดๆก็ตาม จะต้องถามพ่อบ้านสักกี่คำถึงจะได้ใช่ไหม？”

มู่เซิ่งเหลือบมองพ่อบ้านสวีที่ล้มลงบนพื้นแวบหนึ่ง “ฉันว่าคนที่หยิ่งยโสไม่ใช่ฉัน แต่เป็นพ่อบ้านสวี！ฝั่งฉันถึงได้ลงมือจัดการ เพื่อที่จะสั่งสอนใครบางคนเกี่ยวกับกฎระเบียบเล็กๆน้อยๆเท่านั้น！”

ชายชราขมวดคิ้วแน่น