มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 246

อย่างไรก็ตาม ในวินาทีถัดมา จู่ๆก็มีบางอย่างเกิดขึ้น!

เมื่อคลื่นพลังงานไหลเข้าสู่กระบี่กระหายเลือด อุณหภูมิในร่างกายของมู่เซิ่งก็เริ่มลดลงอย่างต่อเนื่อง

“แย่แล้ว กระบี่กระหายเลือดนี้ละลายเข้าไปในเนื้อและเลือดของผม ของเหลวเสวียนหลอมกระบี่กระหายเลือด มันจะส่งผลต่อร่างกายของผมด้วย แต่พื้นฐานการฝึกฝนของผมเป็นเพียงนักเสวียนระดับต่ำเท่านั้น หากผมต้องการทนต่ออุณหภูมิของของเหลวเสวียน อย่างน้อยผมก็ต้องเป็นนักเสวียนระดับกลาง!”

ความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัวของมู่เซิ่งทันที เขาควรจะเอากระบี่กระหายเลือดออกมาหลอมก่อน การดูดซับของเหลวเสวียนโดยตรง เขาวู่วามเกินไป

แต่ทันทีหลังจากนั้น เขาไม่มีเวลามาคิด ขณะที่อุณหภูมิลดลง เท้าของเขาเริ่มเป็นตะคริว และเขาเปิดปากของเขาโดยสัญชาตญาณ และกลืนน้ำในทะเลสาบคำใหญ่เข้าไปในปาก ในอุณหภูมิแบบนี้สติของมู่เซิ่งเริ่มพร่ามัว

“ผมเพิ่งเริ่มฝึก ผมจะมาตายที่นี่ได้ยังไง?”

มู่เซิ่งกัดฟันของเขา แล้วตบฝ่ามือไปที่ก้นทะเลสาบอย่างดุเดือด น้ำในทะเลสาบกระเพื่อมตามด้วยคลื่นที่ระเบิดออกมา

ความแข็งแกร่งของมู่เซิ่งนั้นน่าทึ่งอย่างหาที่เปรียบมิได้ ภายใต้แรงมหาศาลนี้ แม้แต่รอยแตกที่เล็กๆก็ปรากฏขึ้นที่ก้นทะเลสาบ ทั้งตัวของเขาก็กระเด็นออกมาจากทะเลสาบด้วยแรงถีบกลับ และร่างของเขากระแทกพื้นเสียงดังตุ้บ

น้ำเย็นกระเซ็นไปทั่วพื้น

“เสียงอะไร?”

รปภ.ที่เฝ้าอยู่ที่ประตูก็ตกใจเมื่อได้ยินเสียงดังในทะเลสาบ มีเคลื่อนไหวใหญ่เช่นนี้ ต้องไม่ใช่เรื่องเล็กๆแน่นอน ดังนั้นเขาจึงเอากระบองในห้องแล้วเดินไป

หลังจากเข้าไปใกล้ทะเลสาบ เขาก็พบมู่เซิ่งซึ่งตัวเปียกโชกทั้งตัว นอนหลับตาอยู่ริมทะเลสาบ

“คุณผู้ชาย คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”

หลังจากตะโกนสองครั้ง เมื่อเห็นว่ามู่เซิ่งไม่ตอบสนอง รปภ.จึงรีบเข้าไปทันที และเห็นว่าร่างกายของมู่เซิ่งเย็นมาก ริมฝีปากของเขาเป็นสีม่วง และทั้งตัวของเขาเหมือนน้ำแข็งก้อนใหญ่

“บุคลากรทางการแพทย์ ที่นี่มีเหตุฉุกเฉิน ลูกค้าจมน้ำ มาทางนี้เร็ว!”

รปภ.ตะโกนใส่เพจเจอร์ทันที

"เกิดอะไรขึ้น?"

เสียงของรปภ.ยังดึงดูดแขกคนอื่นๆอีกหลายคน พวกเขาเปิดไฟในห้องและเดินออกมาทีละคน

“อ๊ะ ทำไมมีคนนอนอยู่ริมทะเลสาบล่ะ?”

“อาจจะจมน้ำหรือเปล่า เช้านี้ผมก็รู้สึกว่ารอบๆทะเลสาบไม่มีการป้องกันเลย ไม่คิดว่าจะมีคนตกลงไปในน้ำจริงๆด้วย”

"ฮ่าฮ่า คนที่อาศัยอยู่ที่นี่ได้คือผู้ที่เข้าร่วมการแข่งขันเท่านั้น แล้วเขาจะตกลงไปในน้ำโดยไม่ตั้งใจ? มันตลกเกินไปแล้ว"

“คาดว่ายังไม่ถึงแดนปรมาจารย์บู๊ด้วยซ้ำ”

“นี่ นี่มันคุณมู่ไม่ใช่เหรอ!”

หลังจากที่เหยาเผิงเห็น หนังศีรษะของเขารู้สึกชา รีบวิ่งขึ้นไปและตะโกนว่า "คุณมู่ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม คุณมู่?"

เขากำลังจะทำการนวดหัวใจผายปอดกู้ชีพ แต่เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์มาหยุดเขาทันที

“คุณผู้ชาย โปรดหลีกทางหน่อย หาที่ว่างสำหรับผู้บาดเจ็บ และให้พวกเรารักษาเถอะ”

"ใช่ เทคนิคทางการแพทย์ของเราดีกว่าคุณ การช่วยชีวิตคนก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเราเถอะ"

เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์สองคนขวางเหยาเผิงไว้ข้างนอกโดยตรง

เหยาเผิงไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากยืนห่างๆและมองดูมู่เซิ่ง เขาประหม่ามาก เขาเป็นคนพามู่เซิ่งมา หากมีอะไรเกิดขึ้นที่นี่ เขาก็ยากที่จะปัดความผิดชอบนี้ไม่ได้เช่นกัน!

ในเวลาเพียง 5 นาที ทีมแพทย์ก็นำอุปกรณ์ทั้งหมดออกมาเพื่อช่วยเหลือ เมื่อทุกคนกำลังตื่นเต้นมาก มู่เซิ่งซึ่งเดิมที่ไม่รู้สึกตัวก็ตื่นขึ้นในที่สุด

เขาอ้าปากกว้างและพ่นน้ำในทะเลสาบออกมาเต็มปาก ทั้งตัวของเขายังคงหนาวสั่นจากความหนาวเย็น

“คุณมู่ ในที่สุดคุณก็ตื่นแล้ว?”เหยาเผิงตะโกนมาจากข้างนอกอย่างตื่นเต้น

“คุณผู้ชาย ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม?ไม่สบายตรงไหนไหม ต้องไปโรงพยาบาลไหม?”เจ้าหน้าที่ฉุกเฉินก็ถามเช่นกัน

หากมู่เซิ่งประสบอุบัติเหตุเนื่องจากโรคร้ายที่ซ่อนอยู่ ที่นี่ของพวกเขาไม่สามารถรักษาได้ ดังนั้นจึงต้องไปโรงพยาบาลเท่านั้น

หลังจากมู่เซิ่งตื่นขึ้น เขาก็ขับความเย็นออกจากร่างกายทีละนิด ซึ่งทำให้ร่างกายของเขาอุ่นขึ้น แต่เขาก็ยังรู้สึกเย็นอยู่เล็กน้อย เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์หาผ้าห่มมาคลุมร่างกายของเขา