มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 266

“เอาล่ะ อย่ามาอืดอาดยืดยาดกับกู แม่งนายจะควักเงิน หรือต้องการทิ้งชีวิตไว้ตรงนี้”

ผู้จัดการอู่ มองไปที่มู่เซิ่ง เยาะเย้ยหลายครั้ง “จริงสิ ฉันขอเตือนนาย แม้ว่านายจะควักเงิน ก็ไสหัวออกไปได้แค่คนเดียว เพราะคุณชายจูถูกชะตากับผู้หญิงที่อยู่ข้างๆนายแล้ว”

“พี่เหลียน ช่วยฉันด้วย”

ฉู่อีอีรีบวิ่งไปที่ด้านข้างของพี่เหลียนและพูด

ใบหน้าของพี่เหลียนเย็นชา

ผู้จัดการอู่ทำเรื่องแบบนี้ อันที่จริงเธอก็รู้ดี แต่เธอเห็นว่าฉู่อีอีแตกต่างจากผู้หญิงที่ไม่มีความสามารถที่อยู่ข้างนอกเหล่านั้น ดังนั้นพี่เหลียนจึงรู้สึกเห็นอกเห็นใจและสงสาร ทนไม่ได้ที่เห็นผู้หญิงอย่างนี้ แปดเปื้อนจากสังคม ดังนั้นทุกครั้งจะต้องแอบช่วยเหลือฉู่อีอีอย่างเงียบๆ

“ผู้จัดการอู่ เห็นแก่หน้าฉัน ครั้งนี้ก็ช่างมันเถอะ?” ท่าทีที่แน่วแน่ของพี่เหลียน หันกลับมาและพูดกับผู้จัดการอู่

“เห็นแก่หน้าเธอเหรอ? จางเหลียนเธอเป็นแค่บาร์เทนเดอร์ที่มีทักษะหน่อย เธอคิดว่าตัวเองมีความสำคัญมากเลยเหรอ?” ผู้จัดการอู่หัวเราะเยาะ “เธอรู้ไหมว่าคนที่ต้องการเขาคือใคร? คือ คุณชายจู เธอกล้าจะรุกรานคุณชายจูไหม?”

มู่เซิ่งที่อยู่ข้างๆพูดแทรกขึ้นมาอย่างน่าสนใจ และพูดว่า “โอ้ คุณชายจูคือใคร? ฉันก็บังเอิญตามหาเขาเหมือนกัน?”

“แม้แต่คุณชายจูนายก็ไม่รู้จักเหรอ? นายเป็นคนเจียงหนานหรือเปล่า?” ผู้จัดการอู่มองดูมู่เซิ่งด้วยความดูถูก

ผู้ชายคนนี้ คงไม่ใช่แรงงานที่กลับมาจากที่อื่นมั้ง?

ในขณะที่ผู้จัดการอู่กำลังจะเหน็บแนมต่อ จู่ๆก็มีเสียงเย็นชาดังมาจากในห้องวีไอพี “ผู้จัดการอู่ทำไมช้าจัง กูรอไม่ไหวแล้วนะ ยังไม่ส่งตัวเข้ามา”

ในน้ำเสียงมีความรู้สึกเบื่อหน่าย ซึ่งทำให้ผู้จัดการอู่สั่นไปทั้งตัว และรีบคว้าตัวฉู่อีอีและกำลังจะเดินเข้าไปในห้องวีไอพี

“เร็วเข้า ทำให้คุณชายจูขุ่นเคืองใจ จะตายยังไงยังไม่รู้เลย!”

จากนั้น ขณะที่เขาเอื้อมมือกำลังจะคว้าตัวฉู่อีอี มู่เซิ่งพลิกฝ่ามือกลับแล้วก็ตบออกไป ทำให้ฟันของผู้จัดการอู่ที่ยังเหลืออยู่หลุดร่วงลงบนพื้น และล้มลงอย่างแรง

ในบาร์ มีเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดอีกครั้งราวกับการเชือดหมู

มู่เซิ่งเช็ดเลือดสดๆบนฝ่ามือ น้ำเสียงที่ไม่แยแส พูดว่า “ถ้าไม่อยากตาย ก็อย่าคิดไม่ดีกับเธออีก”

“ไอ้หนุ่ม แกเป็นใครมาจากไหน กล้ามายุ่งเรื่องของฉัน?” คุณชายจูที่อยู่ในห้องวีไอพีได้ยินการเคลื่อนไหว โดยรู้ว่าเรื่องดีๆถูกคนอื่นทำลาย จึงพูดด้วยเสียงเย็นชา และเดินออกมา

ประตูห้องวีไอพีถูกถีบออกทันที และเห็นเพียงชายหนุ่มผมสีเขียวที่เป็นเจ้าบ้าน ตามด้วยชายหนุ่มหลายสิบคนเดินออกมา ขวางทางเดินไว้จนเต็ม

เมื่อทุกคนเห็นคุณชายจูออกมา ชั่วขณะก็ก้าวถอยหลังทันที เพียงแค่มองจากระยะไกลเท่านั้น

“คนที่มีผมสีเขียวคนนั้นก็คือคุณชายจูเหรอ?”

“ไร้สาระ คุณไม่รู้หรือว่าสัญลักษณ์ของคุณชายจูก็คือผมสีเขียว?” แม้แต่เขาคุณยังไม่รู้จัก ตาบอดหรือเปล่า?”

“เฮ้อ ฉันรู้แค่ว่าพ่อของคุณชายจูทำงานกับลุงชิง ตอนนี้ลุงชิงเป็นลูกน้องคนสำคัญที่เก่งกาจของท่านหลง ถ้าอยู่ในเจียงหนานได้รุกรานเขา ก็ไม่ต่างอะไรจากการหาที่ตาย”

“ไม่แปลกใจเลยที่ผู้จัดการอู่จะหยิ่งยโสขนาดนี้ ที่แท้ก็ทำงานให้กับคุณชายจูดูเหมือนว่าคืนนี้ไอ้หนุ่มคนนี้จะต้องตายแน่ๆ”

ทุกคนรอบข้างสนทนากันเสียงดัง

สายตาของพวกเขามีความเห็นอกเห็นใจ มองไปที่มู่เซิ่ง ราวกับว่าได้เห็นฉากของมู่เซิ่งที่นอนจมกองเลือดอย่างน่าสมเพช

“ไอ้หนุ่มเป็นนายเองหรือ?” หลังจากที่คุณชายจูเดินออกมาแล้ว เมื่อเห็นมู่เซิ่งก็ผงะ

เขาคิดไม่ถึง คนที่กล้ามาก่อเรื่องที่นี่จะเป็นชายหนุ่มที่ไร้มันสมองคนหนึ่ง

มู่เซิ่งมองไปที่คุณชายจูอย่างไม่แยแส และถามด้วยเสียงเคร่งขรึม “นายถึงกับกล้าคิดไม่ดีกับน้องสาวฉัน นายกำลังคิดอะไรอยู่?”

คุณชายจูยิ้มอย่างชั่วร้าย “เหอเหอ ความคิด แน่นอนฉันมีความคิดอยู่แล้ว น้องสาวของนายสวยขนาดนั้น และอายุยังน้อย ให้เธอติดตามฉัน จากนี้ไปนายก็จะเป็นพี่เขยของฉัน ติดตามฉันยังสามารถหาเลี้ยงปากท้องตัวเองได้ด้วย”

“ฮ่าๆๆ”

เพื่อนที่ยืนอยู่ข้างคุณชายจู หัวเราะออกมาดังๆ และขยิบตาให้มู่เซิ่ง

“โอ้ นายเก่งกาจมากเลยเหรอ?” แววตามู่เซิ่งมีความสงสัย ถามอย่างไม่แยแส

“มันก็ไม่ได้เก่งกาจขนาดนั้น แต่ทั่วเจียงหนาน ใครก็ตามที่เห็นฉัน ไม่มากก็น้อยก็ต้องเห็นแก่หน้าฉันบ้าง” คุณชายจูยิ้มและโบกมือ แต่ความเย่อหยิ่งในคำพูดของเขาไม่สามารถปกปิดได้เลย

“และพวกที่ไม่เห็นแก่หน้าฉัน ไม่ก็ต้องตาย หรือไม่ก็พิการ”

“นายจะเอาแบบไหน?”

ผู้จัดการอู่อยู่ข้างๆยังคงเย้ยหยัน “แต่ก่อนที่จะพิการ นายก็ควรจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้กูก่อน ห้าล้าน ขาดไม่ได้แม้แต่บาทเดียว!”

คราวนี้ สายตาของทุกคนหันไปมองมู่เซิ่ง อยากจะดูว่ามู่เซิ่งจะแก้ปัญหาที่อยู่ตรงหน้าอย่างไร

มู่เซิ่งมีสีหน้าไร้ความรู้สึก และพูดอย่างไม่แยแส “ทั่วเจียงหนาน ทุกคนต้องให้เกียรตินาย แล้วท่านหลงล่ะ?”

“ท่านหลง?”

เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนี้ หัวใจก็สั่นสะท้าน

หลังจากฆ่าไป๋เมี่ยนเซียวแล้ว ท่านหลง เป็นหัวหน้าใหญ่ทั่วเจียงหนาน เหนือกว่าตระกูลระดับสูงในเจียงหนาน ให้ท่านหลงไว้หน้า บ้าไปแล้วมั้ง!”

“แม่งเอ้ย แม่งกล้าเอาท่านหลงมาข่มขู่ฉัน ไม่ใช่ว่ากูจะไม่เคยเห็นหน่าท่านหลง” คุณชายจูพูดอย่างไม่ใส่ใจ

เขาเคยท่านหลงจริงๆ

ในเวลานั้นพ่อของเขาพึ่งบารมีของลุงชิง ได้เข้าร่วมงานเลี้ยง คุณชายจูมีเกียรติได้พบกับท่านหลงหนึ่งครั้ง ในเวลานั้นท่านหลงพูดยกย่องเขาไปหนึ่งคำ แต่มันทำให้เขาตื่นเต้นเป็นเวลานาน จนถึงตอนนี้ ทุกครั้งที่เอ่ยถึงท่านหลง เขาจะนำเรื่องนี้ออกมาคุยโว

มู่เซิ่งพยักหน้า และในขณะที่เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น และก็เป็นจางเสวียนหลงที่โทรมา “คุณมู่ ผมมาถึงชั้นล่างของบาร์ชิงชีแล้ว ขอเรียนถามคุณอยู่ห้องไหน ตอนนี้ผมจะมาหาคุณ”

“ถึงแล้วเหรอ? คุณขึ้นมาได้เลย ผมอยู่ในห้องโถง” มู่เซิ่งอมยิ้ม และพูด

“โอ้ ยังโทรเรียกคนมาหาเหรอ? ฉันขอบอก วันนี้ถ้ามีกูอยู่ที่นี่ นายจะเรียกใครมา ผลลัพธ์ก็เหมือนเดิม!” คุณชายจูไม่แยแส

หลังจากนั้นไม่นาน

ที่บันไดเกิดความโกลาหลท่ามกลางฝูงชน และทันใดนั้นรปภ.คนหนึ่งเจ้าก็ตะโกนว่า “หลง ท่านหลง ท่านมาแล้วเหรอ!”

“ท่านหลงมาแล้ว!”

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น? ทำไมท่านหลงถึงมาที่นี่กะทันหัน”

ฝูงชนต่างตกตะลึงกับชื่อนี้ ชั่วขณะต่างมีสีหน้าตกใจ

บุคคลในตำนานแห่งเจียงหนานคนนี้ ในวันนี้มาที่นี่จริงหรือ?

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่การแสดงสีหน้าของฝูงชนจะเริ่มตั้งสติได้ ก็เห็นในฝูงชน มีชายร่างกำยำเดินมา ข้างกายมีเตาจั๋วติดตามมาด้วย ซึ่งอาการบาดเจ็บเดิมหายดีแล้ว กำปั้นพันด้วยผ้าก๊อซรอบๆ เวลาเดิน องอาจสง่าผ่าเผย

“เตาจั๋ว แม้แต่เตาจั๋วก็มา!”

มีเสียงตะโกนไม่ขาดสายในฝูงชน

เตาจั๋ว อยู่ในสนามมวยเถื่อนเป็นคนที่เก่งที่สุด ด้วยการต่อสู้นับร้อยครั้ง และไม่เคยเจอคู่ต่อสู้ที่เหนือกว่าเขามาก่อน! 　　

ไม่มีคุณธรรมและความอดทน วันนี้มีโอกาสได้เห็นบุคคลผู้มีอิทธิพลสูงสุดในเจียงหนาน

“หลง ท่านหลง”

คุณชายจูสั่นสะท้านไปทั้งตัว และตัวแข็งทันที

ท่าทางที่เย่อหยิ่งเดิมหายไปนานแล้ว และตอนนี้เขาเหมือนหนูเห็นแมว ตกใจ หวาดกลัว และเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

ไม่คาดคิดว่าวันนี้เขาจะยังมีโอกาสได้เห็นท่านหลง

เขาต้องทำอย่างไรถึงจะสามารถสร้างความประทับใจที่ดีให้กับท่านหลง?

อย่างไรก็ตาม ขณะที่คุณชายจู กำลังจะเข้าใกล้เพื่อตีสนิท จางเสวียนหลงก็ได้เดินผ่านฝูงชนมา แล้วเดินมาตรงหน้ามู่เซิ่ง โค้งคำนับด้วยความเคารพ “คุณมู่ ผมมาสายแล้ว โปรดยกโทษให้ผมด้วย……”