มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 267

เมื่อท่านหลงเห็นมู่เซิ่งยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน รอบตัวรายล้อมไปด้วยผู้ชมกลุ่มใหญ่ หัวใจของเขาเต้นแรง ต้องมีคนที่มีตาแต่ไม่มีแววบางคนทำคุณมู่ขุ่นเคืองใจ

เขาเดินไปหามู่เซิ่งทันที โค้งคำนับด้วยความเคารพและพูดว่า “คุณมู่ ผมมาสาย โปรดยกโทษให้ด้วย……”

เตาจั๋วเห็นเข้า ตัวสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว และรีบพูดว่า “นายท่าน ขอโทษด้วย ที่ผมมาสาย”

“นี่……”

เมื่อเห็นร่างของคนทั้งสองโค้งคำนับให้กับมู่เซิ่ง ทุกคนก็ตกตะลึง เกิดอะไรขึ้น?

ในชั่วพริบตา เสียงที่ดังอยู่ในบาร์ ก็เงียบลงทันที

สายตาของผู้คนจำนวนนับไม่ถ้วนที่อยู่ในบาร์จับจ้องไปที่เตาจั๋วกับท่านหลง และเฝ้าดูพวกเขาสองคนอย่างเงียบๆ กับท่าทางที่โค้งคำนับให้กับมู่เซิ่ง

จากนั้นพวกเขาก็พูด และเสียงของทุกคน ก็ชัดเจนมาก

ในสถานที่นี้มีเพียงไม่กี่คนที่เคยเห็นท่านหลง แต่สำหรับชื่อเสียงของท่านหลงกับเตาจั๋วนั้น มันโด่งดังมาก ดังนั้นเมื่อพวกเขาเห็นท่านหลงขอโทษมู่เซิ่ง รู้สึกประหลาดใจและตกใจจนลืมหายใจ

“อืม”

มู่เซิ่งพยักหน้าเบาๆ ตะคอกอย่างเย็นชา จากนั้นหันหัวกลับมา มองไปทางคุณชายจู และถามเบาๆ “นายบอกว่าทั่วเจียงหนาน ถ้ามีใครที่ไม่ให้เกียรติ คนนั้นก็ต้องนอนรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลแล้ว แล้วเขาล่ะ?”

“เขา?”

คุณชายจูเห็นท่านหลงจ้องมองตัวเองด้วยความโกรธ ขาเริ่มอ่อนแรง ฟันกระทบกันอย่างควบคุมไม่ได้ เขาเดินโซเซไปข้างหน้าสองสามก้าว และคุกเข่าลงต่อหน้าท่านหลง “ขอคารวะท่านหลง คารวะท่านหลง”

“นายบอกว่าทั่วทั้งเจียงหนาน จะต้องให้เกียรตินาย?”

จางเสวียนหลงพูดซ้ำคำพูดของมู่เซิ่ง

ดวงตาทั้งคู่ของเขาแดงก่ำ เห็นได้ชัดว่า โกรธสุดๆ!

เดิมทีมู่เซิ่งออกจากเจียงหนานเป็นเวลาหนึ่งเดือน เขาได้ปรับแก้ไขอิทธิพลมืดทั้งหมด และกำลังจะอวดต่อหน้ามู่เซิ่ง เห็นว่าตระกูลกู่ได้รับความช่วยเหลือจากมู่เซิ่ง จนได้ออกจากเจียงหนานเพื่อมาอยู่ที่ยานจิง จางเสวียนหลงก็รู้สึกอิจฉา

โลกของเจียงหนาน ไม่สามารถผูกมัดเขาได้ต่อไป และเขาอยากไปการฝ่าฟันอุปสรรคกับมู่เซิ่งที่ยานจิงมากกว่า

ท้ายที่สุด ในถิ่นของเขาถึงกับมีคนที่มีตาแต่ไม่มีแววกล้าที่จะรุกรานมู่เซิ่ง ซึ่งทำให้การทำงานหนักเกือบหนึ่งเดือนของเขาสูญเปล่า ถ้าไม่ใช่มีมูเซิ่งอยู่ด้วย ท่านหลงคงจะสับเจ้าโง่คนนี้ ไปแล้ว!

“ไม่มี ผมจะกล้าได้ยังไง ต่อหน้าท่านหลง ผมจะมีเกียรติอะไร ผมแค่พูดเรื่อยเปื่อย ผมมันคนต่ำต้อยไม่มีค่า” เสียงของคุณชายจูสั่น

ท่านหลงถามอย่างเย็นชา “นายเป็นใคร ถึงมาโอ้อวดหลอกลวงในถิ่นของฉัน?”

“ผม ผมเป็นลูกชายของจูปู่หง พ่อของผมเป็นลูกน้องของลุงชิงท่านหลง ผมขอโทษ ผมสำนึกผิดแล้ว ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะ” คุณชายจูคุกเข่าลงบนพื้น และเริ่มคำนับกับพื้น เขาเจ็บปวดใจ และหวาดกลัวสุดขีด

พ่อของเขาอยู่ต่อหน้าลุงชิง ไม่มีค่าอะไร! ต่อหน้าท่านหลงยิ่งไม่ต้องพูดถึง ถ้าพ่อของเขารู้เรื่องนี้ จะต้องถลอกหนังเขาออกแน่นอน

อย่างไรก็ตาม ท่านหลงยังคงพูดต่อไป “มานี่ ไปเรียกจูปู่หงกับติงชิงมาหาฉันเดี๋ยวนี้”

ติงชิงเป็นชื่อเต็มของลุงชิง นอกจากเฮยเจียวแล้วก็เป็นลูกน้องอีกคนหนึ่งที่แข็งแกร่งของท่านหลง

เมื่อทุกคนได้ยินสิ่งนี้ พวกเขาตกใจ ท่านหลงถึงกับเรียกลุงชิงมา เพราะไม่ต้องการให้เรื่องจบลงอย่างสงบเหรอ

สายตาที่พวกเขามองไปยังมู่เซิ่ง เต็มไปด้วยความสยดสยองอย่างหาที่เปรียบมิได้

ไอ้หนุ่มคนนี้คือใครกันแน่ มีสิทธิ์อะไรถึงทำให้ท่านหลงปฏิบัติกับเขาอย่างจริงจังเช่นนี้?