มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 268

“เพื่อนผม? ผมจะมีคุณสมบัติอะไร ที่จะเป็นเพื่อนของคุณมู่?”

คำพูดของท่านหลง เหมือนสายฟ้าฟาด ดังก้องอยู่ในหูของทุกคน

“ผมจะมีคุณสมบัติอะไร ที่จะเป็นเพื่อนของคุณมู่?”

ทุกคนตะลึง

บนใบหน้าของพวกเขา คิดไม่ออกว่าจะแสดงสีหน้าอย่างไรเพื่อตอบสนอง

ทุกคนในบาร์มองดูมูเซิ่งอย่างเงียบๆ และมองท่านหลงอย่างเงียบๆ ราวกับว่าเหตุการณ์ตรงหน้า เหมือนความฝัน ซึ่งเหลือเชื่อมาก

ท่านหลงไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นเพื่อนของเขาเหรอ?

ผู้ชายคนนี้ มีสถานะอะไร และภูมิหลังอะไร?

จูปู่หงคุกเข่าลงบนพื้น ในขณะนี้ เขาพูดไม่ออก

“คุณมู่” จางเสวียนหลงหันหัวกลับมา และพูดกับมู่เซิ่งด้วยความเคารพ

ในเมื่อจูลี่เซ่อคนนี้ทำให้มู่เซิ่งขุ่นเคือง จัดการยังไง มีเพียงมู่เซิ่งเท่านั้นที่มีสิทธิ์พูด

“ในเมื่อนายชอบนอนกับผู้หญิงมาก ก็ให้ทั้งชีวิตของนาย ไม่อาจแตะต้องผู้หญิงได้อีกต่อไป แล้วไสหัวออกไปจากบาร์นี้ซะ ตลอดทั้งชีวิตห้ามปรากฏตัวในเจียงหนาน”

มู่เซิ่งยิ้มอย่างเย้ยหยันเย็นชา แม่งไอ้คุณชายจูคนนี้กล้าคิดไม่ดีกับฉู่อีอี หากเธอไม่ยอมก็จะใช้กำลังบังคับ ถ้าวันนี้เขาไม่กลับมา หรือไม่มาที่บาร์นี้ แล้วจะมีจุดจบยังไง

เขาเป็นเทพเจ้าแห่งสงครามที่สง่างาม แต่ไม่ใช่คนมีคุณธรรมเมตตา แน่นอนเป็นไปไม่ได้ที่จะปล่อยจูลี่เซ่อ

เมื่อได้ยินเช่นนี้ จูลี่เซ่อก็ตกใจ นี่คือการให้ตัวเองเป็นขันที เขาอยากร้องขอความเมตตา แต่ก่อนที่จะทันได้ตอบโต้ ท่านหลงได้ก้าวไปข้างหน้าแล้ว โดยไม่ยั้งมือได้ถีบไปที่หว่างขาของจูลี่เซ่อ

“อ๊ะ” จูลี่เซ่อกุมร่างกายส่วนล่างของเขาด้วยความเจ็บปวด กลิ้งไปทั่วพื้น

“ท่านหลง ผม……” จูปู่หงต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ในวินาทีต่อมา เขาก็ถูกเตะเช่นกัน กอดตัวเป็นเกลียวไว้ และไขมันบนใบหน้าของเขาก็แทบจะบีบออกมา

“สิ่งที่คุณมู่พูด นายได้ยินหรือเปล่า?” ท่านหลงตะโกนอย่างเย็นชา

“ได้ยินแล้ว ได้ยินแล้วครับ จากนี้ไปเราพ่อลูกตระกูลจู จะไม่ก้าวเข้ามาเหยียบในเจียงหนานแม้แต่ก้าวเดียว พวกเราจะไสหัวไปเดี๋ยวนี้ ไปเดี๋ยวนี้” ใบหน้าอ้วนของจูปู่หงกระตุก สั่นสะท้านไปทั้งตัว เขากัดฟันพูดประโยคนี้

เสียงที่น่าสยดสยอง ดังก้องอยู่ในบาร์ และทุกคนถึงกับหนีบต้นขาไว้แน่นโดยไม่รู้ตัว รู้สึกว่าระหว่างขานั้นเย็นเฉียบ

แต่ยิ่งไปกว่านั้นคือ ความกลัวที่อยู่ในใจของพวกเขา

เป็นถึงคุณชายจูผู้สง่างาม สองพ่อลูกของตระกูลจูอยู่ในเจียงหนานมีอำนาจยิ่งใหญ่ และตอนนี้ก็กลายเป็นขันทีไปซะแล้ว

จู่ๆมู่เซิ่งก็หันหัว มองผู้จัดการอู่ ทำตาเหล่อย่างไม่พอใจ และทำให้ผู้จัดการอู่ตกใจจนเดินถอยหลังไปเรื่อยๆ จนชนกำแพง

“จางเสวียนหลง” มู่เซิ่งพูด

จางเสวียนหลงซึ่งยืนอยู่ข้างๆรีบเดินเข้ามา ถามด้วยความเคารพ “คุณมู่ ท่านมีอะไรจะสั่งครับ”

“บาร์ชิงชีนั่น เป็นของใคร? ฉันอยากซื้อไว้” มู่เซิ่งถามเบาๆ

อะไรนะ?

ทุกคนคิดว่าได้ยินผิด

บาร์นี้เถ้าแก่หลี่เป็นคนเปิด อย่างน้อยหลายสิบล้าน ซื้อไว้ทันทีเลยเหรอ?

ท่านหลงไม่คิดทบทวนเลยสักนิด โทรออกทันที หลังจากนั้นไม่นาน ท่านหลงก็วางสาย และพูดด้วยความเคารพ “คุณมู่ เถ้าแก่หลี่บอกว่า ถ้าคุณชอบบาร์ของเขา ก็มอบให้คุณเลยก็ได้”

หลังจากพูดจบ เขาก็เงยหน้าขึ้น มองบริกรที่ยืนอยู่รอบๆ แล้วพูดว่า “ฟังให้ดีนะ บาร์แห่งนี้นับจากวันนี้เป็นต้นไป ก็จะเป็นบาร์ของคุณมู่แล้ว”

“ว้าว!”

“นี่ซื้อไว้เลยเหรอ?”

“คุณมู่? ดูเหมือนว่าชายผู้นี้จะเป็นเศรษฐีที่ร่ำรวยมาก”

“เพียงแต่ไม่รู้ว่าหลังจากเปลี่ยนเจ้าของแล้ว เงินเดือนของพวกเราจะขึ้นหรือเปล่า”

เมื่อบริกรและบาร์เทนเดอร์หลายคนได้ยินสิ่งนี้ อุทานออกมาอย่างตกใจ

แค่โบกมือก็ซื้อบาร์ไว้แล้ว คนประเภทนี้ต้องเป็นเจ้าสัวท้องถิ่นที่ร่ำรวยที่สุดอย่างแน่นอน

“เขา เขาคือเถ้าแก่คนใหม่ของบาร์ชิงชีเหรอ?” เมื่อหวังลี่เห็นฉากนี้ ชั่วขณะก็ตกตะลึง นี่เป็นไปได้ยังไง เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นนักเรียนยากจน และแม้กระทั่งจานผลไม้ก็ยังเอาของฟรีจากแขก

หลังจากนั้น ใบหน้าของหวังลี่ ก็เปลี่ยนเป็นสีขาวซีดเหมือนกระดาษอีกครั้ง

คุณรู้ไหม เมื่อกี้นี้เธอล้อเลียนมู่เซิ่งตลอด และตอนนี้มู่เซิ่งกลายเป็นเจ้าของบาร์นี้แล้ว คงจะไม่ไล่เธอออกใช่ไหม?

หวังว่าผู้สูงส่งจะลืมเรื่องต่างๆได้ง่าย และลืมเรื่องของตัวเอง

เรื่องนี้ นอกจากหวังลี่แล้ว ผู้จัดการอู่ก็คิดถึงเรื่องนี้เช่นกัน ดูเหมือนว่าเขาจะเห็นเรื่องที่น่ากลัวมาก มองไปที่มู่เซิ่ง และถามเสียงสั่น “คุณ คุณเป็นเถ้าแก่ของบาร์นี้แล้วเหรอ?”

มู่เซิ่งชำเลืองมองผู้จัดการอู่ คำตอบมีเพียงคำเดียว “ไสหัวไปให้พ้น!”

การดุด่าที่เสียงดัง ทำให้ผู้จัดการอู่เหงื่อท่วมตัว เขาไม่เคยคิดว่านักเรียนยากจนที่เขาดูถูกจะกลายเป็นเถ้าแก่ของเขาทันที นิ้วของเขาสั่น และชี้ไปที่มู่เซิ่ง พูดอะไรไม่ออกสักคำ

จะทำอะไรได้อีกล่ะ?

ท้ายที่สุด เขาก็เป็นแค่คนรับค่าจ้างที่ทำงานให้คนอื่น แม้แต่เถ้าแก่หลี่ก็ยังมอบบาร์ให้กับมู่เซิ่ง เขาจะพูดอะไรได้อีกล่ะ?

“เอาล่ะ นับว่านายร้ายกาจ!”

ผู้จัดการอู่ชี้ไปที่มู่เซิ่งอย่างโกรธจัด เขาถูกทุบตีสองครั้งติดต่อกัน จนไม่มีหน้าอยู่ที่นี่ต่อไปได้ ตอนนี้เขาไม่ได้เป็นผู้จัดการ นอกจากออกไปแล้ว หรือจะทนอับอายอยู่ที่นี่ต่อไปหรือ?

จากนั้น ผู้จัดการอู่ก้าวเดินไปสองก้าว ก็ถูกร่างหนึ่งขวางไว้โดยตรง เขาเงยหน้าขึ้น และเห็นว่าเป็นเตาจั๋วที่ยืนอยู่ข้างหลังมู่เซิ่งมาตลอด

“ให้นายไปได้แล้วเหรอ?” เตาจั๋วถามอย่างเย็นชา

“คุณ เถ้าแก่ของคุณบอกให้ฉันไสหัวไปให้พ้นจากนี่ คุณต้องการอะไรอีก?” ผู้จัดการอู่ถามด้วยเสียงสั่นเครือ

เตาจั๋วยิ้มอย่างเย็นชา “นายก็รู้ คุณมู่บอกให้นายไสหัวไปให้พ้น แต่ไม่ได้บอกให้นายเดินออกไป นายนี่เรียนวิชาภาษาไม่เก่งใช่ไหม และไม่รู้ความหมายของคำว่าไสหัวไปกับคำว่าเดินเหรอ”

“คุณ”

ผู้จัดการอู่โมโหจนใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำราวกับตับหมู เขาทำงานอยู่ที่นี่มานานแล้ว และหลายคนที่มาในวันนี้ก็เป็นเพื่อนของเขา และถ้าให้เขากลิ้งออกไป เกรงว่าในอนาคตไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

ในขณะที่ผู้จัดการอู่กำลังโกรธ เตาจั๋วก็จับใบหน้าของผู้จัดการอู่ทันที ตบเขาจากซ้ายไปขวา

เพี๊ยะๆๆ!

ภายในบาร์มีเสียงตบดังติดต่อกันขึ้น

“อย่าตบเลย อย่าตบเลย ผมจะกลิ้งออกไปเดี๋ยวนี้” ผู้จัดการอู่ ครวญครางด้วยความเจ็บปวด ทันทีที่เตาจั๋วปล่อยมือขวา เขาก็คุกเข่าลงกับพื้น ขดตัวอยู่กับที่ และกลิ้งออกไปที่ประตูบาร์

ยิ่งไปกว่านั้นบาร์นั้นสูงสามชั้น ผู้จัดการอู่ไม่กล้าลุกขึ้น เขาจึงได้แต่กัดฟันกลิ้งลงบันไดทีละขั้น ใบหน้าของเขากระแทกจนช้ำบวม และเต็มไปด้วยฝุ่น

มู่เซิ่งชำเลืองมองนิดหนึ่ง เขาไปจากเจียงหนานเพียงเดือนเดียว ก็มีคนมากมายที่ไม่รู้จักเขา และถึงขนาดกล้าคิดร้ายกับน้องสาวของเขา ถึงเวลาแล้วที่เขาต้องกลับมาที่เจียงหนาน เพื่อที่จะให้ทั่วเจียงหนานจดจำชื่อของเขาอีกครั้ง

แต่ว่า ผู้จัดการอู่เพิ่งกลิ้งออกจากบาร์ ตบฝุ่นบนตัว และยืนขึ้น ก็เห็นพวกอันธพาลจำนวนมากขวางอยู่ที่ประตู กลุ่มอันธพาลแต่ละคนเหมือนจ้องจะเขมือบเหยื่อ และล้อมรอบผู้จัดการอู่ไว้ในมุมหนึ่ง

“พวกนายเป็นใคร? ฉันไม่รู้จักพวกนาย” ผู้จัดการอู่ตื่นตระหนก

“ไอ้แก่นี่ กล้าทำร้ายลุงชิงของพวกเรา พี่น้อง ตีมันให้ตาย!”

คนกลุ่มนี้เต็มไปด้วยความโกรธ และพวกเขาไม่ยอมให้ผู้จัดการอู่อธิบายเลย พวกเขาพกไม้แล้วเดินหน้า

พวกเขาโจมตีอย่างไร้ความปราณี และบรรดาผู้ชมที่ยังคงยืนอยู่ในบาร์ สามารถได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดของผู้จัดการอู่