มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 270

บาร์นี้ จุดประสงค์หลักของเขาในการซื้อบาร์นี้คือสามารถไล่ผู้จัดการอู่ได้โดยตรง ตอนนี้บรรลุวัตถุประสงค์แล้ว บาร์นี้สำหรับเขาแล้ว เป็นสิ่งที่มีก็ได้ไม่มีก็ และมู่เซิ่งก็ไม่มีอารมณ์ที่จะบริหารบาร์

สำหรับการมอบให้จางเหลียนเป็นเพราะมู่เซิ่งถูกชะตากับเธอมากกว่า เมื่อสักครู่ขณะที่ทุกคนพุ่งเป้าให้ร้ายฉู่อีอี มีเพียงจางเหลียนเท่านั้นที่ออกหน้า และช่วยเหลือฉู่อีอี

อย่างไรก็ตาม ประโยคนี้สำหรับจางเหลียนแล้ว มันเหมือนระเบิด

บาร์ร้านนี้ มอบให้ตัวเองแล้วเหรอ?

นี่คือบาร์มูลค่านับสิบล้าน มอบให้ตัวเองอย่างง่ายดายเช่นนี้เหรอ?

โอ้พระเจ้า นี่มันเกิดอะไรขึ้น เป็นไปได้ไหมว่าชายหนุ่มคนนี้เป็นมหาเศรษฐีที่ซ่อนตัวไว้ แต่เขารวยขนาดนี้ ทำไมถึงให้บาร์กับฉันโดยไม่มีเหตุผล เป็นไปได้ไหมว่า เขาชอบฉันเข้าแล้วเหรอ?

เมื่อนึกถึงเหตุผลนี้ แก้มของจางเหลียนก็แดงระเรื่อ

ไอ้หยา ทำเช่นนี้ไม่ได้ เธอพึ่งจบมหาลัย ยังไม่เคยมีแฟน และดูจากท่าทางของเขา ดูเหมือนยังเรียนอยู่ หากมีความรักแล้ว จะไม่กระทบต่อการเรียนของเขาหรือ? เขายังเป็นนักศึกษาหรือ?

แต่ว่า ถ้ามีความรักกับเขาจริงๆ ฉันจะไม่ทำให้กระทบต่อผลการเรียนของเขาแน่นอน ฉันจะดูแลสอดส่องเขา อีกอย่าง ถ้าเขามีอคติกับผู้หญิงที่อยู่ในบาร์ล่ะควรทำอย่างไร และถ้าเขาแค่เล่นล่ะ? นี่เป็นครั้งแรกของฉัน ฉันไม่อยากมอบให้ใครอย่างง่ายๆเช่นนั้น

เขา เขามองมาแล้ว ควรทำอย่างไร ฉันตื่นเต้นมาก ตื่นเต้นจริงๆ

ถ้าเขากอดฉันและจะจูบฉัน ฉันควรดิ้นดีไหม ถ้าฉันไม่ดิ้น เขาจะคิดว่าฉันง่ายเกินไปไหม ถ้าดิ้น แล้วเขาจะโกรธไหม ฉันควรทำอย่างไร

อย่างมากที่สุด ให้เขากอดหนึ่งครั้ง

ส่วนเรื่องจูบ ต้องรอจนกว่าจะไม่มีคนอื่นอยู่ด้วย

ไอ้หยาจางเหลียน ในสมองคุณกำลังคิดอะไรอยู่?

“ทำไมเหรอ คุณไม่เต็มใจเหรอ?” มู่เซิ่งขมวดคิ้วแล้วถาม มองไปที่จางเหลียนด้วยสายตาที่แปลกประหลาด”

ทำไมจู่ๆแก้มของคนนี้จึงเปลี่ยนเป็นสีแดง อีกทั้งแววตาเบลอๆว่างเปล่า คอเริ่มแดง เป็นไปได้ไหมว่าเธอมีไข้? หากเป็นเช่นนี้ ควรไปโรงพยาบาลโดยเร็วที่สุด

“เต็มใจ ฉันเต็มใจแน่นอน” จางเหลียนรีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

ในเวลาเดียวกัน เธอมองไปที่มู่เซิ่งอย่างเขินอาย

“ในเมื่อคุณเต็มใจ ต่อจากนี้ไปก็บริหารบาร์นี้ให้ดีๆนะ” มู่เซิ่งอมยิ้ม แล้ววางกุญแจที่อยู่ในมือลงบนโต๊ะ ดื่มไวน์ที่จางเหลียนเพิ่งผสมเสร็จ หันหลังและจากไป

จางเหลียนพยักหน้าอย่างงุนงง และหยิบกุญแจบนโต๊ะ ที่แท้ เมื่อกี้ที่เขาถามว่าเต็มใจไหมมันหมายถึงบาร์เหรอ?

ไม่รู้เพราะเหตุผลใด จางเหลียนรู้สึกหัวใจว่างเปล่า ราวกับว่าเธอได้สูญเสียบางสิ่งไป

หลังจากออกจากบาร์แล้ว มู่เซิ่งก็วนอยู่บริเวณใกล้เคียงหนึ่งรอบ และเห็นฉู่อีอีและคนอื่นๆที่ซื้อของกินมากมาย พวกเขาถืออาหารคันโตทุกประเภท ยืนอยู่ข้างถนนเพื่อรอมู่เซิ่ง ในขณะที่เตาจั๋วยืนอยู่ที่เดิม หลังจากที่เห็นมู่เซิ่งมาถึง เขาก็พยักหน้า และไปจากที่นี่เพื่อให้ละสายตา

“พี่มู่ พี่มาแล้วเหรอ!”

เป็นหวังซินเอ๋อที่มาทักทายทันที

“พี่มู่ พี่เก่งกาจมาก สามารถทำให้ผู้จัดการอู่คุกเข่าให้พี่ได้ พี่เป็นใครกันแน่?” หวังซินเอ๋อกระพริบตาแล้วมองไปที่มู่เซิ่งแล้วถาม

“ฉันเป็นใครมันไม่สำคัญ สิ่งที่คุณควรรู้คือผมเป็นพี่ชายของฉู่อีอีก็พอแล้ว” มู่เซิ่งพูดด้วยรอยยิ้ม