มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 305

“อยากซ่อน พวกคุณจะไปซ่อนที่ไหนได้อีก?”

อู๋ซื่อซวินมองไปที่หยางเหนิงและเจียงหว่านที่กำลังจะหลบหนี และหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

ฮ่าฮ่าฮ่า มู่เซิ่ง ไม่ว่ามึงจะแข็งแกร่งแค่ไหน กูก็จับผู้หญิงของมึงได้แล้ว ตอนนั้นที่อยู่ในห้องเหมา มึงหยิ่งนักไม่ใช่เหรอ ตอนนี้ ก็ให้กูได้ลองลิ้มรสของเขาสักหน่อย!

ลุงอู๋ที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาก็ดูน่ากลัวเช่นกัน กวาดมองใบหน้าเจียงหว่านและหยางเหนิงซ้ำๆ

เดิมที เขาคิดว่าเป็นการเสียเวลาที่คุณชายพาเขามาที่นี่ และผู้ใต้บังคับบัญชาของตระกูลอู๋ก็เพียงพอที่จะจัดการกับมันได้แล้ว แต่สิ่งที่เขาไม่คาดคิดก็คือในโรงแรมเล็กๆนี้ จะมียอดฝีมือสองคนปกป้องเจียงหว่านอยู่!

โดยเฉพาะเตาจั๋ว หมัดของเขาดุร้ายและพลังมหาศาล เขาสามารถล้มอันธพาลหลายสิบคนด้วยตัวคนเดียว แม้ว่าเขาจะลงมือเอง แต่ก็ต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการจัดการกับเตาจั๋ว

ถึงกระนั้น เขาก็ถูกเตาจั๋วต่อยหลายครั้งบนร่างกายของเขา และเขาก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นกัน

ต้องรู้ว่า ปรมาจารย์บู๊ ไม่เหมือนนักเสวียนที่สามารถปกป้องร่างกายของพวกเขาด้วยชี่ ดังนั้นหมัดเหล่านี้จึงทิ้งบาดแผลที่ซ่อนอยู่บนร่างกายของลุงอู๋ ซึ่งทำให้เขาปวดหัวมาก

หยางเหนิงเดินไปหาเจียงหว่านอย่างกล้าหาญ แสร้งทำเป็นสงบ และตะโกนด้วยความโกรธ"อู๋ซื่อซวิน เป็นผู้ชายก็ต้องมีจิตใจอันเด็ดเดี่ยวแน่วแน่ คุณมีอะไรก็มาลงที่ผมซะ อย่าทำอะไรคุณเจียงเลย”

“ลงที่คุณ?แม่ง มึงคิดว่ามึงเป็นใคร?”

อู๋ซื่อซวินมองดูหยางเหนิงและเยาะเย้ย

ตระกูลอู๋มีชื่อเสียงมากบนเกาะสองใจหลังจากได้ยินชื่อของเขา มือของหยางเหนิงก็อ่อนโดยไม่รู้ตัว เขาเป็นแค่คนธรรมดา เวลาเผชิญหน้ากับอู๋ซื่อซวินจะไม่กลัวได้อย่างไร?

อย่างไรก็ตาม หยางเหนิงกัดฟัน ยังคงยืนต่อหน้า อู๋ซื่อซวินและพูดอย่างเย็นชา"หรือคุณจะทำร้ายผู้หญิงเหรอ อู๋ซื่อซวิน ผม..."

“ผมแม่มึงสิผม!”

ขณะที่หยางเหนิงเพิ่งเอ่ยปากพูด อู๋ซื่อซวินก็ต่อยหยางเหนิงอย่างหนัก หยางเหนิงหน้ามืดตามัวไปหมด ขาของอ่อน ล้มลงและคุกเข่าบนพื้น

จากนั้น อู๋ซื่อซวินก็เตะอีกครั้ง และร่างของหยางเหนิงก็โค้งงอ และเสียงคร่ำครวญก็ดังขึ้นจากปากของเขา

ไม่ว่าเขาอู๋ซื่อซวินจะไม่ได้เรื่องยังไง อย่างน้อยเขาก็เป็นลูกชายของตระกูลชั้นนำ เคยเรียนบู๊มาหลายปี ในแง่ของทักษะ หยางเหนิงเทียบไม่ได้อย่างแน่นอน

“ลีลาจริงๆ ขี้ขลาดจริงๆ ยืนดีๆก็ไม่ได้ ดูสิจะล้มไม่ล้ม?ไอ้คนไม่ได้เรื่องอย่างคุณ ยังอยากเป็นฮีโร่เพื่อกอบกู้สาวงาม?คุณคู่ควรหรือ?” อู๋ซื่อซวินเห็นหยางเหนิงที่นอนอยู่บนพื้น ก็เย้ยหยัน อ้าปากและถุยน้ำลายใส่หน้า

นี่แหละคือการเปิดฉากปกติ

ขอแค่เป็นคนบนเกาะสองใจมีใครบ้างที่ไม่กลัวอู๋ซื่อซวิน?

เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่สั่นเทาของหยางเหนิงดูเหมือนอู๋ซื่อซวินจะฟื้นคืนความมั่นใจในตัวเอง และก้าวขึ้นไปที่เจียงหว่าน ขณะที่เขากำลังจะไป ข้างหลังเขา คิดไม่ถึงว่าหยางเหนิงซึ่งนอนอยู่บนพื้นก็ลุกขึ้นอย่างตัวสั่นอีกครั้ง

“โอ้ ไอ้กระจอกยืนขึ้นอีกแล้วเหรอ?แต่ดูสภาพที่อ่อนแอของคุณ รีบไสหัวออกไปให้พ้นจะดีกว่า กำปั้นของกูไม่มีตานะ” อู๋ซื่อซวินหัวเราะอย่างเย็นชา หากเขาต้องการฆ่าหยางเหนิง มันง่ายกว่าการขยี้มดเสียอีก

“แม่ง กูไม่ใช่ไอ้กระจอก!” หยางเหนิงคำรามอย่างดุเดือด และพุ่งไปหาอู๋ซื่อซวิน

บูม!

อู๋ซื่อซวินเยาะเย้ย และยกเท้าขึ้นอีกครั้ง เหยียบหยางเหนิงในอากาศไปที่พื้น

เขาเหยียบศีรษะของหยางเหนิงด้วยฝ่าเท้าของเขา และพูดว่า"ไอ้กระจอกก็คือไอ้กระจอก แม้ว่าจะทำยังไง ก็ยังเป็นแค่ไอ้กระจอก กูยืนอยู่ตรงนี้ มึงจะทำอะไรกับกูได้ล่ะ?"

ขณะที่พูด เขากดเท้าอย่างแรง ทำให้หน้าของหยางเหนิงแนบชิดกับพื้น

"กูจะสู้กับมึงให้ถึงที่สุด!" หยางเหนิงคว้าฝ่าเท้าของอู๋ซื่อซวินด้วยมือทั้งสองข้าง ยกขึ้นทันทีและลุกขึ้นจากพื้น ถือมีดสั้นแวววาวไว้ในมือ และแทงไปที่ อู๋ซื่อซวิน!

ดวงตาของเขาเป็นสีแดง และไม่สามารถปกปิดเจตนาฆ่าของเขาได้อีกต่อไป!

นี่คือมีดที่เขาแอบซ่อนไว้ตั้งแต่เขาออกจากโรงประมูล เพื่อใช้ในกรณีฉุกเฉิน และตอนนี้มันก็ได้ใช้พอดี

“กูจะฆ่ามึง!” หยางเหนิงคำราม

ในขณะนั้น ทุกคนต่างตกตะลึง

ความเย่อหยิ่งบนใบหน้าของ　　อู๋ซื่อซวินก็ได้หายไปหมดแล้ว ในรูม่านตาของเขามีมีดที่ขยายใหญ่ขึ้น และหลังของเขาก็เย็นวาบ เขาคิดไม่ถึงว่าหยางเหนิงจะซ่อนมีดไว้ในแขนเสื้อของเขา!

พวกอันธพาลที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ไม่สามารถตอบสนองต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกะทันหันเช่นนี้ได้ และทำได้เพียงมองดูหยางเหนิงแทงไปที่อู๋ซื่อซวินอย่างแรง

มันจบแล้ว!

นี่คือความคิดที่ผุดขึ้นในใจของอันธพาลทั้งหลาย

เมื่ออู๋ซื่อซวินถูกแทงจนตาย ภายใต้ความโกรธของอู๋หนานฝ่า พวกอันธพาลเหล่านั้นจะตายทั้งเป็นแน่ พวกเขายังหวังว่ามีดนี้จะแทงลงบนร่างกายของพวกเขาเอง หากเป็นเช่นนั้น อย่างน้อยพวกเขาก็สามารถตายได้ง่ายขึ้นหน่อย

อย่างไรก็ตาม วินาทีต่อมา

ทันใดนั้น เงาดำก็ปรากฏขึ้น

"ลุงอู๋!" เมื่อมองไปที่ใบหน้าในเงามืด อู๋ซื่อซวินตะโกนอย่างตื่นเต้น

“ลุงอู๋?” ใบหน้าของหยางเหนิงเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ราวกับว่าเขาได้ยินบางสิ่งที่น่ากลัวอย่างยิ่ง เขาเพิ่มความแข็งแกร่งในมือของเขา พยายามที่จะแทงหน้าอกของอู๋ซื่อซวินให้เร็วขึ้น

อย่างไรก็ตาม เมื่อมีดของเขาอยู่ห่างจากอกของเขาเพียงหนึ่งนิ้ว มันก็หยุดกลางอากาศ

ต่อจากนั้น หยางเหนิงก็ก้าวไปข้างหน้าไม่ได้แม้แต่น้อย

เนื่องจากฝ่ามือของเขาถูกลุงอู๋จับไว้ พละกำลังนั้นแข็งแกร่งราวกับถูกกักขังด้วยคอนกรีตเสริมเหล็ก จากนั้น ลุงอู๋ก็ยกเท้าขึ้นและหยางเหนิงก็บินคว่ำออกไป

คราวนี้ เขาไม่สามารถลุกขึ้นได้อีก นอนอยู่บนมุมกำแพงขดตัวด้วยความเจ็บปวด แรงเตะนั้นหักกระดูกของเขา

“ไอ้เหี้ย ไอ้กระจอก อยากฆ่ากูเหรอ?” อู๋ซื่อซวินฟื้นตัวจากความตื่นตระหนก วิ่งไปที่มุมห้อง และเตะที่ใบหน้าและท้องของหยางเหนิงซ้ำๆ

"ลุงอู๋ ครั้งนี้ต้องขอบคุณท่านมากเลยนะ" อู๋ซื่อซวินยังคงมีความกลัวในดวงตาของเขา

มีดที่สู้สุดชีวิตในเมื่อกี้นี้ของหยางเหนิงนั้น น่ากลัวมาก

เขามีลางสังหรณ์ว่า ถ้าลุงอู๋ไม่มาช่วย วันนี้เขาอาจจะตายที่นี่จริงๆ

เมื่อคิดว่าเขาเกือบจะถูกฆ่าโดยคนธรรมดาที่ไร้นาม อู๋ซื่อซวินก็เต็มไปด้วยความโกรธ หลังจากเตะเท้าของเขาจนชา เขาก็โบกมือและพูดกับลูกน้องที่อยู่ข้างๆว่า"ในเมื่อมึงอยากตาย กูจะช่วยมึงเอง"

พวกอันธพาลที่ยืนอยู่ข้างหลังก็เข้าใจ แต่ละคนลูบกำปั้นและเดินไปทางหยางเหนิง

ใบหน้าของหยางเหนิงซีดลง ตั้งแต่เขาเรียนจบ ก็เพราะเป็นคนขี้กลัว ดังนั้นเขาจึงติดตามท่านหลง และไม่ได้ประสบความสำเร็จอะไรเลย เขาได้รับมอบหมายให้ไปยังสถานที่ห่างไกล ผู้ใต้บังคับบัญชาของอู๋ซื่อซวินนั้นแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับพวกอันธพาลที่เขาพบเจอ พวกเขาจะไม่ยั้งมือเลย

“ไอ้ขยะอย่างมึง กล้าดียังไงไปโจมตีคุุณชายอู๋ ก่อนตาย ต้องการพูดอะไรอีก”อันธพาลหลายคนล้อมหยางเหนิงและพูด

เมื่อกี้ ตอนที่หยางเหนิงกำลังจะลงมือ มันทำให้พวกเขาตกใจมาก

โชคดีที่ลุงอู๋อยู่ที่นั่น มิฉะนั้นพวกเขาซวยแน่

"กู...แม่งเอ้ย!" หยางเหนิงอ้าปาก พ่นเลือดออกมาเต็มปาก และหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

“แม่ง!” หัวหน้าอันธพาลโกรธทันที