มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 309

“พ่อ ตบผมทำไมครับพ่อ?”

อู๋ซื่อซวินตกตะลึงกับการตบครั้งนี้

"ไอ้ลูกเลว ตอนนั้นกูน่าจะปล่อยน้ำอสุจิอย่างมึงตายที่กำแพงแต่แรกเลย ไอ้ลูกเลว!"

อู๋หนานฝ่ารู้สึกว่าตบครั้งเดียวไม่เพียงพอ ดังนั้นเขาจึงใช้สุดแรงในการตบไปอีกครั้ง เขาตัวสั่นด้วยความกลัว หากเจียงหว่านถูกเขาทำลาย เกรงว่าใช้ทั้งตระกูลอู๋ก็ไม่พอที่จะเติมเต็มช่องโหว่นี้

ทั้งตระกูลอู๋ ไม่มีใครสามารถอยู่รอดได้

มีเพียงอู๋หนานฝ่าเท่านั้นที่รู้ว่าตัวเขามีความกลัวในใจมากแค่ไหน

เขาผูกขาดการค้าทั้งหมดบนเกาะสองใจแต่นอกเกาะ บริษัททั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับตระกูลอู๋ของเขา ล้วนปฏิเสธที่จะร่วมมือกับเขาต่อไป และผู้ที่ร่วมมืออยู่แล้วก็ผิดสัญญาทันที โดยบอกว่าพวกเขาจะไม่ดำเนินการต่อ ตอนนี้ตระกูลอู๋สูญเสียแหล่งรายได้ทั้งหมด

ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาออกจากเกาะไม่ได้ด้วยซ้ำ

ตระกูลอู๋ กำลังจะจบลงอย่างสมบูรณ์

เขาหวังว่านี่เป็นเพียงความฝัน เมื่อเขาตื่นขึ้น ทั้งหมดนี้เป็นเพียงเรื่องปลอม ลูกชายของเขาจะยังเป็นทายาทมหาเศรษฐีที่ชอบเที่ยวเสเพล ส่วนเขา ยังคงเป็นผู้ที่ปกครองเกาะสองใจ

“พาผมไปหาเจียงหว่านเดี๋ยวนี้” ในเวลานี้ มู่เซิ่งออกคำสั่ง

เมื่อได้ยินน้ำเสียงเช่นนี้ นิสัยคุณชายของอู๋ซื่อซวินก็ปรากฏขึ้นทันที มองไปที่มู่เซิ่งอย่างเย็นชาและพูดว่า"แม่งเอ้ย ต้องการคุกเข่าและขอโทษอีกครั้งเหรอ? ไอ้ขยะ กล้าดียังไงมาออกคำสั่งกับกู?"

คำพูดเหล่านี้ทำให้อู๋หนานฝ่าตัวสั่นเหมือนแกลบ อู๋ซื่อซวินพูดกับมู่เซิ่งด้วยน้ำเสียงแบบนั้น หาที่ตายชัดๆ！

"หุบปาก หุบปากซะ ขอโทษคุณมู่ และนำเจียงหว่านออกมาเดี๋ยวนี้!" อู๋หนานฝ่าตบหน้าอู๋ซื่อซวินอีกครั้ง ทำให้เลือดไหลออกจากมุมตาของอู๋ซื่อซวิน

“พ่อครับ คุณกินยาผิดหรือเปล่า ทำไมคุณถึงต้องให้ผมเคารพไอ้กระจอกนี้ด้วย?” อู๋ซื่อซวินถามด้วยความสับสน ความตกใจในใจของเขาได้บดบังความกลัวไปแล้ว

อู๋หนานฝ่าหายใจเข้าลึกๆ และพูดกับอู๋ซื่อซวินว่า"ไอ้สารเลว คุณมู่คนนี้ที่อยู่ตรงหน้าคุณ สามารถตัดสินชีวิตและความเป็นความตายของตระกูลอู๋ได้ด้วยคำเดียว!"

"ประโยคเดียวสามารถกำหนดความเป็นและความตายของตระกูลอู๋ได้หรือ?ท่านพ่อ ท่านอย่าทำให้ผมตกใจสิ"อู๋ซื่อซวินไม่เชื่อเลย

ปกติเขาอยากทำอะไรก็ทำบนเกาะสองใจจนชิน เคยผิดใจกับลูกหลานของตระกูลใหญ่เหล่านั้น แม้ไม่ถึงร้อย อย่างน้อยก็ห้าสิบ ใครจะกล้ารุกรานตระกูลอู๋ของพวกเขาล่ะ?ดังนั้นเขาจึงไม่เชื่อคำพูดของพ่อเลย และตอนนี้รู้สึกว่าพ่อกำลังล้อเล่นกับเขา

จางเสวียนหลงที่อยู่ข้างหลัง ในสายตาเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย ลูกชายของอู๋หนานฝ่าช่างไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำจริงๆ กล้าบอกว่าไม่มีใครสามารถแตะต้องตระกูลอู๋ ตลกจริงๆ?ลูกชายที่มีนิสัยเช่นนี้ แม้จะไม่ทำให้มู่เซิ่งขุ่นเคือง ต่อไปเมื่อเขาออกไปที่อื่น ก็อาจทำให้ลูกหลานของตระกูลที่ร่ำรวยอีกสามตระกูลขุ่นเคืองอย่างแน่นอน

คนแบบนี้ อายุไม่ยืนยาวแน่นอน

“ล้อเล่นหรือเปล่า กูล้อเล่นกับมึงเหรอ? กุญแจอยู่ไหน? กูจะไปนำคนมาเอง!”

อู๋หนานฝ่าตบอู๋ซื่อซวินสองสามครั้ง อู๋ซื่อซวินจึงดึงสติกลับมาได้ เขามองไปที่มู่เซิ่งด้วยความกลัวเล็กน้อย และมองไปที่พ่อของเขา ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ล้อเล่นจริงๆ หรือว่า มู่เซิ่งมีภูมิหลังที่ใหญ่ขนาดนั้นจริงๆ?

แล้วจะเกิดอะไรขึ้นถ้าคุณทำให้มู่เซิ่งขุ่นเคือง?

ความคิดที่น่ากลัวหลายอย่างแวบเข้ามาในหัวของอู๋ซื่อซวิน และเขาก็รีบไปหยิบกุญแจห้องใต้ดินออกมาอย่างรวดเร็ว

อู๋หนานฝ่าคว้ากุญแจและรีบไปที่ชั้นใต้ดิน

ในห้องใต้ดิน หลังจากที่เห็นอู๋หนานฝ่ากับอู๋ซื่อซวินวิ่งเข้ามาด้วยกัน เจียงหว่านก็รีบพูดว่า"อย่าโจมตีมู่เซิ่ง ฉันยอมทำทุกอย่าง"

เมื่อเผชิญกับการร้องขอความเมตตาของเจียงหว่านอู๋ซื่อซวินไม่มีความเย่อหยิ่งเหมือนก่อนหน้านี้อีกต่อไป บนใบหน้าของเขามีเพียงความเคร่งขรึมเท่านั้น เขานึกถึงคำพูดที่พ่อของเขาพูดเมื่อกี้นี้ คำพูดคำเดียวของมู่เซิ่ง สามารถตัดสินชีวิตและความเป็นความตายของตระกูลอู๋ ยิ่งเขาคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็ยิ่งรู้สึกหนาวสั่น

อู๋หนานฝ่าถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นสภาพของเจียงหว่าน เพราะโชคดีที่อู๋ซื่อซวินไม่ได้แตะต้องเจียงหว่าน แต่เมื่อเขาเห็นบาดแผลที่มือของเจียงหว่าน เขาก็กังวลอีกครั้ง

"พ่อ ตระกูลอู๋ของเราจะอยู่รอดในครั้งนี้ได้ไหม?" อู๋ซื่อซวินอดไม่ได้ที่จะถามด้วยเสียงต่ำ

แม้ว่าเขาจะทำอะไรตามใจ แต่เขาก็รู้อยู่ในใจว่า ตระกูลอู๋ เป็นรากฐานของทุกสิ่งที่เขามี

หากไม่สามารถรักษาตระกูลอู๋ไว้ได้ ในอนาคต เขาก็จะต้องจบอย่างสมบูรณ์

"มันเป็นเรื่องยาก"

อู๋หนานฝ่าส่ายหัวด้วยใบหน้าที่สิ้นหวัง

เขายังไม่ได้พูดอะไรสักคำ นั่นก็คือ ครั้งนี้อู๋ซื่อซวินจะตายอย่างแน่นอน

แต่แล้วไงล่ะ เขามีลูกนอกสมรสเยอะแยะ ถ้าเขารอดมาได้ อย่างมากก็แค่เปลี่ยนลูกชายอีกคน

หลังจากที่อู๋หนานฝ่านำเจียงหว่านออกจากห้องใต้ดิน มู่เซิ่งมองไปที่เจียงหว่านที่มอมแมม ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง และเขารู้สึกราวกับว่ามีใครบางคนกำลังถือมีดและกรีดแผลเป็นบนหัวใจของเขา

“เจียงหว่าน คุณเป็นยังไงบ้าง ไม่เป็นไรใช่ไหม?”มู่เซิ่งอดไม่ได้ที่จะกอดเจียงหว่านและกระซิบเบาๆ

เจียงหว่านมองไปที่มู่เซิ่ง โดยไม่รู้ว่ามู่เซิ่งมาช่วยเธอแล้ว ด้วยรอยยิ้มที่ดื้อรั้นบนใบหน้าของเธอ เธอปลอบโยนและพูดว่า"ไม่เป็นไร มันเป็นแค่รอยขีดข่วนเล็กน้อย"

หลายจุดบนร่างกายของเธอมีเลือดออก เป็นไปได้ยังไงที่จะเป็นแค่รอยขีดข่วน มู่เซิ่งรู้ว่าเจียงหว่านพูดแบบนี้เพราะไม่อยากให้มู่เซิ่งเป็นห่วง

ไม่ว่าเมื่อไหร่หรือที่ไหน ผู้หญิงคนนี้ก็อ่อนโยนต่อเขามาก

“ขอโทษนะ ผมปกป้องคุณได้ไม่ดีเอง”มู่เซิ่งกล่าวอย่างรู้สึกผิด

เจียงหว่านเอาแต่ส่ายหัว และพูดอย่างรวดเร็ว"สามี ไม่ใช่เพราะคุณ แต่เป็นฉันเอง ถ้าฉันไม่มาที่เกาะนี้ เรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น ฉันจะโทษคุณได้อย่างไร สามี มันเป็นความผิดของฉันเอง ฉันสมควรได้รับมัน"

“ผมไม่อนุญาตให้คุณกับตัวเองแบบนั้น”มู่เซิ่งคว้าข้อมือของเจียงหว่านและพูดอย่างจริงจังว่า“วันนี้ ผมจะแก้แค้นให้คุณอย่างแน่นอน”

"แต่……"

เจียงหว่านหันกลับไปและมองไปรอบๆ

เธอก็รู้จักแค่ท่านหลงเท่านั้น หรือว่า มู่เซิ่งเชิญท่านหลงมาช่วยเธอ?แต่ไม่ว่าท่านหลงจะเก่งแค่ไหน ก็ทำได้เพียงพาเธอออกไปจากที่นี่เท่านั้น การแก้แค้นให้เธอ ซึ่งเป็นสิ่งที่แม้แต่ท่านหลงก็ไม่สามารถทำได้

ในเวลานี้ เหยาเผิงรีบวิ่งเข้ามาจากประตู"คุณมู่ ผมได้ทำทุกอย่างที่คุณสั่งให้ผมทำแล้ว"

“ใช่”มู่เซิ่งพยักหน้า“ทำได้ดีมาก”

เหยาเผิงเป็นเหมือนเด็กที่ได้รับคำชม สีหน้าเผยความดีอกดีใจ จากนั้นเขาก็ยืนอยู่ข้างท่านหลง

เมื่อเห็นฉากนี้ ใบหน้าของสองพ่อลูกอู๋หนานฝ่าและอู๋ซื่อซวินก็ซีดลงกว่าเดิม คิดไม่ถึงว่าเหยาเผิงจะเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของมู่เซิ่ง?ดูเหมือนว่าความแข็งแกร่งและอำนาจของมู่เซิ่งจะน่ากลัวมาก และตอนนี้เขาได้ทำให้มู่เซิ่งขุ่นเคืองอย่างมาก มู่เซิ่งจะจัดการกับพวกเขาอย่างไร?

เมื่อนึกถึงตรงนี้ อู๋ซื่อซวินก็กัดฟันอย่างหนัก เมื่อนึกถึงพฤติกรรมของหยางเหนิงทันใดนั้นเขาก็หยิบมีดขนาดเล็กออกมา พุ่งเข้าหาเจียงหว่านและคำรามว่า "อย่าเข้ามานะ มิฉะนั้น กูจะฆ่ามัน!"

หลังจากพูดจบ เขาก็แทงไปที่เจียงหว่านด้วยมีดที่เปล่งประกายด้วยแสง! อู๋หนานฝ่าตกตะลึง ขนบนหลังของเขาลุกซู่ และตะโกนเสียงดังว่า"ไอ้ลูกเลว หยุดซะไอ้ลูกเลว"

"ท่านพ่อ ท่านคิดดูสิ ผมทำให้เขาขุ่นเคืองขนาดนี้แล้ว เขาจะปล่อยผมไปเหรอ?ผมว่าโจมตีก่อนดีกว่า!" อู๋ซื่อซวินยังคงเคลื่อนไหวต่อไป และรีบพุ่งไป...