มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 311

เมื่อลุงอู๋ได้ยินคำพูดนี้ก็ยิ่งหวาดกลัวเพิ่มขึ้นอย่างรุนแรง

ให้ตายเถอะ

ไม่ต้องกลัวงั้นเหรอ ตอนนี้เขากลัวจนแทบบ้าแล้ว ยังมาบอกว่าแค่ฉันจับเขาได้ อำนาจที่อยู่เบื้องหลังเขาจะไม่กล้าทำอะไรฉัน จะบ้าเหรอ นายจะให้ฉันไปจับนักเสวียนเนี่ยนะ

นายกลัวฉันจะไม่ตายเร็วใช่ไหม

ทว่าชั่วพริบตาเดียว วินาทีที่อู๋ซื่อซวินพูดออกมา ลุงอู๋ก็เคลื่อนตัวมาอยู่ตรงหน้าอู๋ซื่อซวินแล้ว จากนั้นสะบัดมือตบหน้าอู๋ซื่อซวินอย่างแรง

อู๋ซื่อซวินโดนตบจนล้มคว่ำลงบนพื้น นัยน์ตาเต็มไปด้วยความตกใจกลัวเหมือนเห็นผีอย่างไรอย่างนั้น

ตอนนี้ในใจเขาก็เหมือนเห็นผี ตกใจจนพูดอะไรไม่ออก

พ่อตบเขายังไม่เท่าไร ทำไมแม้แต่ลุงอู๋ก็ยังตบเขาด้วย มู่เซิ่งเป็นใครกันแน่ มีเบื้องหลังใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอ

“คุณมู่ ก่อนหน้านี้ฉันไม่รู้ว่าเจียงหว่านเป็นภรรยาคุณ ถึงได้ช่วยเหลือคนผิดทำเรื่องผิดๆ ตอนนี้คุณช่วยให้โอกาสฉันได้ทำความดีชดเชยความผิดสักครั้งสักครั้งเถอะนะ” ลุงอู๋คุกเข่าลงบนพื้น พูดอ้อนวอนไม่หยุด

“ทำความดีชดเชยความผิดงั้นเหรอ” มู่เซิ่งนั่งลงบนโซฟา แล้วบีบนิ้วมือเบาๆ จากนั้นพูดว่า “นายจะชดเชยความผิดยังไง”

“คุณมู่ ฉันต้องทำให้คุณพอใจแน่นอน” ลุงอู๋รีบพูดทันที

พูดจบ ลุงอู๋เดินเข้าไปหาอู๋ซื่อซวิน อู๋ซื่อซวินตะโกนอย่างตกใจจนทำอะไรไม่ถูก จะให้คนขวางลุงอู๋เอาไว้ แต่พวกลูกน้องตระกูลอู๋มีใครกล้าเข้าไปบ้างล่ะ ทำได้เพียงปล่อยให้ลุงอู๋จับตัวอู๋ซื่อซวิน

“อู๋ซื่อซวิน นายอวดดีจนเคยตัวแล้ว คิดไม่ถึงว่าครั้งนี้จะกล้าล่วงเกินคุณมู่ ไม่รู้ที่เป็นที่ตายจริงๆ วันนี้ฉันจะใช้วิธีโหดเหี้ยมที่นายเคยใช้กับนาย ให้นายได้รู้ว่ามันรู้สึกยังไง”ลุงอู๋พูดอย่างเย็นชา

“ไม่ ไม่……ลุงอู๋ ลุงเป็นคนตระกูลอู๋ ทำไมลุงทำกับฉันแบบนี้ล่ะ” อู๋ซื่อซวินตะโกนด้วยความตกใจกลัว

ลุงอู๋ติดตามข้างกายเขามานานแล้ว

ดังนั้นลุงอู๋จึงรู้วิธีการทรมานคนอื่น ถ้าให้ลุงอู๋ลงมือ จุดจบของอู๋ซื่อซวินต้องทรมานกว่าการตายแน่นอน

“ตอนนั้นที่นายล่วงเกินคุณมู่ นายควรคิดได้ว่าจะมีจุดจบแบบนี้” ลุงอู๋แสยะยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น

“มู่เซิ่ง ไม่สิ คุณมู่ ฉันสำนึกผิดแล้ว ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันสำนึกผิดแล้วจริงๆ ฉันยอมขอโทษ ฉันยอมชดใช้ด้วยเงิน” อู๋ซื่อซวินตื่นตระหนกมาก เขาหันไปคำนับขอโทษมู่เซิ่งไม่หยุด

เขาหวังแค่ว่ามู่เซิ่งจะปล่อยเขาไปสักครั้ง

ทว่ามู่เซิ่งส่ายหน้าอย่างเฉยเมย ไม่พูดอะไรสักคำ

อู๋ซื่อซวินหน้าซีดเหมือนกระดาษ

“ตัวเองคิดวิธีทรมานคนอื่นมากมายขนาดนั้น ถ้าไม่ลองสัมผัสสักหน่อย ก็ดูไม่ค่อยสมเหตุสมผลน่ะสิ” ลุงอู๋เอ่ยขึ้น เขาใช้มือจับหัวอู๋ซื่อซวินแล้วกดลงบนโต๊ะ

จากนั้นเขายกคีมเหล็กขึ้นมา ดึงเล็บนิ้วของอู๋ซื่อซวินออกมาทีละเล็บ

เล็บออกมาพร้อมเลือดและเนื้อสาดกระจาย บนโต๊ะไม้เต็มไปด้วยเนื้อและเลือดปะปนกันเต็มไปหมด

เสียงร้องโอดครวญอย่างเจ็บปวดของอู๋ซื่อซวินก้องไปทั่วคฤหาสน์ อู๋หนานฝ่าได้ยินแล้วขนลุก แต่เขาไม่สามารถขัดขวางสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าได้ เขาทำอะไรไม่ได้นอกจากมองอู๋ซื่อซวินโดนทำให้พิการ

“พ่อช่วยฉันด้วย ช่วยฉันด้วย ฉันเป็นลูกชายพ่อนะ” อู๋ซื่อซวินตะโกนเรียกแทบขาดใจ ความเจ็บสุดชีวิตแผ่จากนิ้วมือไปทั่วร่างกาย แต่มือของลุงอู๋กดเขาไว้เหมือนคีมเหล็ก ทำให้เขาไม่สามารถขยับได้เลย

“ล่วงเกินคุณมู่ ถึงนายตายก็สมควรแล้ว!” อู๋หนานฝ่าละสายตาไปทางอื่น

ตอนนี้เขาทำได้เพียงใจแข็งยอมให้ลูกชายโดนทรมาน หวังว่าหลังจากลูกชายของตัวเอง มู่เซิ่งจะปล่อยตระกูลอู๋ไป