มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 312

เมื่อสิ้นเสียง นัยน์ตาอู๋หนานฝ่ากับอู๋ซื่อซวินฉายแววโหดเหี้ยม จากนั้นมีเสียงปังดังขึ้น คิดไม่ถึงว่าอู๋หนานฝ่าที่อ้อนวอนให้มู่เซิ่งปล่อยลูกชายเขา กลับเป็นฝ่ายคว้ามีดเอาไว้ก่อน

สีหน้าอู๋ซื่อซวินเปลี่ยนไปทันที

ไอ้แก่นี้โหดเหี้ยมจริงๆ!

เขายังลังเลว่าจะลงมือกับพ่อเขาไหม คิดไม่ถึงว่าไอ้แก่นี่จะเป็นฝ่ายคว้ามีดเอาไว้ เพื่อที่จะลงมือกับเขา

ทว่าวินาทีต่อมา

เมื่อเสียงปังดังขึ้น

อู๋ซื่อซวินที่นิ้วโดนกระแทกจนเลือดกับเนื้อปะปนกันเละเทะ หยิบที่เขี่ยบุหรี่บนโต๊ะขึ้นมาแล้วกระแทกไปทางอู๋หนานฝ่าที่ยืนอยู่ข้างๆ

พลั่ก!

อู๋หนานฝ่าโดนกระแทกจนล้มลงบนพื้น เลือดไหลทะลักออกมาจากหน้าผากเหมือนน้ำพุ

“อู๋ซื่อซวิน แกกล้าทำร้ายฉันเหรอ ฉันเป็นพ่อแกนะ!” อู๋หนานฝ่าล้มลงบนพื้น ส่งเสียงตะโกนออกมาอย่างเจ็บปวด

อู๋ซื่อซวินสีหน้าเคร่งขรึม “พ่อ เดิมทีฉันลังเลอยู่ว่าจะฆ่าพ่อดีไหม แต่ในเมื่อพ่อลงมือแล้ว งั้นพ่ออย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจแล้วกัน!”

“ฉันเป็นพ่อแก แกสมควรตายแทนฉัน!” อู๋หนานฝ่าแผดเสียงออกมา

“พ่อ ก็เพราะพ่อคือพ่อของฉัน พ่อควรให้ฉันรอด พ่อแก่แล้วอยู่ได้อีกไม่กี่ปี แต่ฉันไม่ใช่ ฉันยังมีเวลาอีกเยอะ ยิ่งไปกว่านั้นต่อไปตระกูลอู๋ต้องพึ่งพาให้ฉันสืบทอดต่อไป พ่อรีบตายไปเถอะ ต่อไปฉันจะแวะมาหาพ่อในวันครบรอบวันตายทุกปี ขอโทษนะพ่อ!”

อู๋ซื่อซวินกัดฟันอย่างโหดเหี้ยม จากนั้นเอามีดในมือแทงไปที่อกอู๋หนานฝ่าอย่างแรง

สวบ!

เลือดสาดกระจาย

“แก แก……”

อู๋หนานฝ่าสัมผัสถึงมีดที่เสียบเข้ามาที่อก อีกทั้งพลังชีวิตที่ไหลออกมาไม่หยุด เขาอ้าปากอย่างตกตะลึง ความเจ็บที่แผ่มาจากตรงอกบอกเขาว่าทั้งหมดคือเรื่องจริง

ลูกชายฆ่าเขาด้วยมือตัวเอง!

เลือดไหลออกมาจากตรงอกไม่หยุด ตัวของอู๋หนานฝ่าโงนเงนไปข้างหลังสองสามก้าว จากนั้นเกิดเสียงดังตุ้บ เขาล้มลงไปบนพื้น ดวงตาไร้ชีวิตชีวาแปรเปลี่ยนเป็นขาวดำ ไม่มีลมหายใจอีกแล้ว

อู๋หนานฝ่าเจ้าบ้านตระกูลอู๋ เจ้าพ่อแห่งเกาะสองใจ จบชีวิตลงแล้ว!

อู๋ซื่อซวินโยนมีดในมือลงบนพื้น มือสองข้างสั่นเทา เห็นได้ชัดว่าการฆ่าพ่อตัวเอง ทำให้เขาทำใจยาก แต่เพื่อเอาชีวิตรอดเขาจำเป็นต้องทำเช่นนี้

อู๋ซื่อซวินกัดฟันมองมู่เซิ่งแล้วพูดว่า “คุณชายมู่ ฉันทำตามที่นายบอกแล้ว ต่อไปฉันไม่กล้าหาเรื่องนายอีกแล้ว หวังว่านายจะปล่อยฉันไป”

“ฉันบอกว่านายสองคน มีหนึ่งคนที่ต้องตาย แต่ไม่ได้บอกว่าอีกคนจะรอดนิ” มู่เซิ่งมองมีดบนพื้นแล้วพูดอย่างราบเรียบ

เมื่อสิ้นเสียง ดวงตาทั้งสองข้างของอู๋ซื่อซวินแดงก่ำ ไม่ได้บอกว่าอีกคนจะรอดงั้นเหรอ งั้นก็หมายความว่าต้องตายทั้งสองคนน่ะสิ! งั้นเขาฆ่าพ่อตัวเองตายจะมีประโยชน์อะไรล่ะ

เขากระโจนเข้าไปหามู่เซิ่ง แต่กลับโดนลุงอู๋เตะลงบนพื้น อู๋ซื่อซวินจ้องมู่เซิ่งอย่างเคียดแค้นแล้วพูดว่า “นายหลอกฉันงั้นเหรอ”

“ใช่ นายชอบทรมานคนอื่นไม่ใช่เหรอ” มู่เซิ่งพูดเสียงเย็นชา ท่าทางการพูดเหมือนในวิดีโอคอลไม่มีผิด “ฉันจะบอกนายให้นะ นายต้องตายตั้งแต่นายลงมือกับเจียงหว่านแล้ว การดิ้นรนของนายเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้หรอก”

ลุงอู๋เดินมาหน้าอู๋ซื่อซวินแล้วพูดว่า “ทำตัวดีๆ หน่อย นายคิดว่าอยู่ต่อหน้าฉันจะมีโอกาสลงมืออีกเหรอ”

อู๋ซื่อซวินหน้าซีดเผือด

ตั้งแต่เด็กจนโต เขาเคยเห็นพละกำลังของลุงอู๋ อย่าว่าแต่เขาเลย ถึงทั้งตระกูลอู๋รวมกันก็ไม่มีทางสู้มู่เซิ่งได้

“ปล่อยฉันไปไม่ได้หรือไง” อู๋ซื่อซวินถามอย่างอ้อนวอน

“นายคิดว่าไงล่ะ” มู่เซิ่งย้อนถาม