มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 316

เมื่อประตูเปิดออก แสงสีต่างๆ ส่องลงมาบนหน้ามู่เซิ่งทันที

แท่นประมูลขนาดเท่าโต๊ะสนุกเกอร์วางอยู่บนโต๊ะ เป็นระเบียบและพร้อมใช้งาน ด้านบนหัวมีโคมระย้าแกว่งไปมา แสงงดงามไม่น้อยไปกว่าแสงไฟในบาร์ บนพื้นมีพรมแดงปูเป็นทาง เมื่อเหยียบลงไปให้ความรู้สึกอุ่นสบาย

มีคนล้อมอยู่รอบแท่นประมูลไม่น้อย มีทั้งคนที่ยืนดูและมีคนยืนถือดูอย่างประเมิน แล้วพูดต่อรองราคากับเจ้าของ

“ลูกพี่ ที่นี่แหละ” เหยาเผิงโบกมือแล้วเอ่ยขึ้น

มู่เซิ่งพยักหน้า

เขากวาดตามองรอบๆ พบว่าบนแท่นประมูล นอกจากของแปลกต่างๆ แล้ว ยังมีของสะสมแปลกๆ ในอ่างกระจกขนาดใหญ่เลี้ยงแมงกะพรุนและปลาทะเลที่งดงามอยู่

“ที่นี่มีปลาทะเลขายด้วยเหรอ” มู่เซิ่งรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“มีอยู่แล้ว แม้จางฉี่เลิกยุ่งกับอาชีพโจรสลัดแล้ว แต่ก่อนหน้านี้เขาเป็นชาวประมง มีฝีมือการตกปลา โดยทั่วไปพ่อค้าจะซื้อปลาพวกนี้ไปทำอาหารกินเป็นลาภปาก หรือถ้ารู้สึกว่าสวยก็เลี้ยงมันไว้” เหยาเผิงพูดแนะนำ

จากนั้นเขาฉีกยิ้ม “ลูกพี่ซื้อสักสองตัวไหม”

“ไม่เอา ฉันไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้” มู่เซิ่งส่ายหน้า

ในทางตรงกันข้าม มู่เซิ่งไม่เพียงแค่ไม่สนใจเรื่องพวกนี้ เขายังรู้สึกขยะแขยงคนที่กินสิ่งเหล่านี้ อันที่จริงในใจเขารู้สึกไม่เข้าใจ ทำไมถึงมีคนซื้อของแปลกๆ แบบนี้มากิน ของอร่อยตั้งเยอะแยะยังไม่พอให้กินหรือไง

มู่เซิ่งเดินวนในร้านสองรอบ ถูกใจจี้ที่ดูไม่เลวสองสามชิ้นจึงซื้อมา

“นี่มัน……”

จู่ๆ มู่เซิ่งหยุดลงตรงหน้าแผงขายของแห่งหนึ่ง

แผงขายของแห่งนี้มีรูปปั้นทองแดงที่มีคราบสีเขียวเกาะอยู่บนผิวทองแดง ด้านบนมีคราบสีเขียวต่างๆ เกาะอยู่เต็มไปหมด ดูเหมือนจมอยู่ในทะเลเป็นเวลานานกว่าจะถูกเอาขึ้นมา ดูเก่าแก่เป็นอย่างมาก แต่เพราะผ่านกาลเวลามานาน ทำให้มองไม่เห็นสีหน้าของรูปปั้นทองแดงแล้ว

แต่รูปปั้นทองแดงทนทานมาก ลองใช้มือชั่งน้ำหนักดูประมาณห้าสิบกิโลกรัม ดูเหมือนเป็นรูปปั้นทองแดงที่ทำด้วยทองแดงบริสุทธิ์

“ลูกพี่ชอบรูปปั้นทองแดงเหรอ” เหยาเผิงสังเกตเห็นสายตาของมู่เซิ่ง ก็รีบเดินมาที่แผงขายของแล้วถามขึ้น “เจ้าของร้าน รูปปั้นทองแดงนี้ขายเท่าไร”

เจ้าของร้านที่กำลังสัปหงก เมื่อได้ยินว่ามีคนมาซื้อของก็รีบเข้ามาทันที เขายิ้มแล้วพูดว่า “สองท่านนี้สายตาดีจริงๆ รูปปั้นทองแดงนี้เป็นของล้ำค่าที่เราเพิ่งเอาขึ้นมาได้เมื่อวาน ดูสิยังไม่ทันเช็ดคราบสีเขียวที่เกาะอยู่ข้างบนออกเลย รูปปั้นทองแดงนี้มีค่ามาก นายลองชั่งน้ำหนักดูสิ นี่มันของแท้ชัดๆ”

เมื่อได้ยินเจ้าของร้านพูดโม้ยกใหญ่ มู่เซิ่งยิ้มบางๆ แล้วส่ายหน้าพูดว่า “เจ้าของร้าน พูดมาเถอะว่ารูปปั้นทองแดงนี่ขายเท่าไร”

“กล้าหาญเด็ดเดี่ยว ฉันดูก็รู้ว่าไม่ใช่คนลำบากเรื่องเงิน สบายใจกว่าพวกชอบจับผิดที่เดินผ่านไปผ่านมาเยอะ!” เจ้าของร้านยกมือขึ้นตบขาอย่างไม่รู้สึกเคอะเขิน จากนั้นพูดต่อไม่หยุด “รูปปั้นทองแดงนี้เราเพิ่งเอาขึ้นมา เตรียมจะขายในราคาสองล้าน แต่ดูเหมือนมีโชคชะตากับคุณผู้ชายท่านนี้ หนึ่งล้านห้าแสนถือว่าทำความรู้จักกัน”

“หนึ่งล้านห้าแสนเหรอ” มู่เซิ่งส่ายหน้า ราคาแพง

“ยังแพงอีกเหรอ นี่เป็นวัตถุโบราณเชียวนะ” เจ้าของร้านแนะนำที่มาของรูปปั้นทองแดงด้วยเสียงดัง

“เจ้าของร้าน ลูกพี่ฉันบอกแล้วว่าแพงเกินไป เห็นแก่ที่เราทำอาชีพเดียวกัน ลดราคาหน่อยไม่ได้เหรอ” เหยาเผิงพูดอยู่ด้านข้าง

เมื่อเจ้าของร้านได้ยินก็อึ้งเล็กน้อยแล้วพูดว่า “อาชีพเดียวกันเหรอ พวกนายก็ขายของล้ำค่าเหมือนกันเหรอ”