มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 322

เงานี้วิ่งอย่างรวดเร็วอีกทั้งยังคล่องแคล่วมาก หลังจากมู่เซิ่งก้มตัวลง ถึงจะบิดตัวมาขวางไว้ได้

หลังจากขวางไว้ มู่เซิ่งเพิ่งเห็นว่าเงาคนที่พุ่งเข้ามาเป็นแค่เด็กอายุประมาณสิบปี

ตอนแรกมู่เซิ่งเข้าใจว่าเป็นเด็กที่มาเที่ยวแล้วเล่นซนบนเรือสำราญ จึงเตือนให้ระวัง คิดไม่ถึงว่าตอนเขากำลังจะไป เด็กคนนั้นยื่นมือเข้ามาในกระเป๋ากางเกงแล้วจับกระเป๋าเงินของเขาไว้

หมับ!

มู่เซิ่งใช้มือจับมือขวาของเด็กที่ยื่นเข้ามา แววตาดูเย็นชาเล็กน้อย จากนั้นพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า “ขโมยของเหรอ”

กระเป๋าเงินในกระเป๋ากางเกงเขามีเงินสดแค่หมื่นเดียว แต่เด็กอายุน้อยขนาดนี้กล้าขโมยของของเขา นี่นอกจากจะทำให้มู่เซิ่งโกรธแล้ว ยังรู้สึกคาดไม่ถึงด้วย

พ่อแม่ของเขาสอนยังไงกันนะ

เด็กคนนั้นโดนมู่เซิ่งจ้อง ก็ตื่นตระหนกทันที เขาขโมยของมานานแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่โดนจับ เขาคิดอย่างรวดเร็วว่าจะทำอย่างไร จากนั้นจึงปล่อยมือปล่อยกระเป๋าเงินลงไปในกระเป๋ากางเกงมู่เซิ่งเหมือนเดิม

หลังจากนั้นเขาน้ำตาคลอเบ้า “ทำอะไรอะ นายจับฉันจนเจ็บหมดแล้ว!”

ระหว่างพูดเขาก็ใช้แรงถีบไปทางมู่เซิ่ง แต่โดนมู่เซิ่งหิ้วขึ้นมา จึงถีบไม่โดน

ส่วนเหยาเผิงเดินอยู่ด้านหน้า ไม่เห็นภาพที่เด็กขโมยของ จึงก้มลงมาถามว่า “เด็กน้อย นี่ไม่ใช่ที่ให้นายวิ่งเล่นนะ ถ้าชนคนล้มจะแย่เอานะ”

“นายไม่ต้องมายุ่ง ปล่อยฉัน ปล่อยฉัน!” เด็กพ่นน้ำลายใส่เหยาเผิงแล้วแยกเขี้ยวยิงฟันพูด

“หึ ใครเป็นพ่อแม่นายเนี่ย พ่อแม่ไม่สั่งสอน” เหยาเผิงโดนพ่นน้ำลายใส่เต็มหน้า ทำให้เขาโกรธขึ้นมา

“หนิงเอ๋อร์ หนิงเอ๋อร์ ทำไมวิ่งมาตรงนี้ล่ะ” ขณะนั้นมีเสียงตะโกนดังขึ้นในทางเดิน ผู้หญิงอายุประมาณ 40 ปีมาอยู่ข้างหน้า สวมเสื้อสีน้ำตาล ใบหน้าได้รับการดูแลเป็นอย่างดี สีทองระยิบระยับบนกระเป๋าและบนนิ้วมือ ดูเหมือนครอบครัวคนรวย

ผู้หญิงคนนี้น่าจะเป็นแม่ของเด็กผู้ชาย

แต่มู่เซิ่งสงสัยขึ้นอีก ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ดูจนเลย ทำไมลูกชายถึงทำตัวเป็นขโมยแบบนี้ล่ะ

“แม่ ลุงใจร้ายสองคนนี้จะตีผม รีบมาช่วยผมเร็ว!” เมื่อเด็กเห็นแม่ก็ตะโกนขึ้นทันที

มู่เซิ่งใบหน้าจริงจังขึ้นมา เด็กคนนี้ก่อกวนจริงๆ อีกทั้งเขามองดูรอบๆ เสียงตะโกนทำให้แขกจำนวนมากเดินมาทางนี้ด้วย แม้แต่รปภ.ก็ยังเดินมาด้วย

หญิงวัยกลางคนที่สวมชุดสีน้ำตาลดึงลูกเข้ามา แล้วพูดด้วยสีหน้าปวดใจว่า “ทำไมเหรอจงหนิง ทำไมถึงวิ่งไปทั่วอีกแล้ว”

ระหว่างพูดเธอจ้องมู่เซิ่งอย่างน่ากลัว แล้วก่นด่าว่า “นายนี่จริงๆ เลย นายก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว จะถือสาหาความเด็กงั้นเหรอ ยังจะทำร้ายเด็กด้วย เกินไปแล้วจริงๆ! ทำไมนายถึงไร้คุณธรรมแบบนี้”

เสียงเธอดังมาก ท่าทางเหมือนพวกยัยแก่ปากจัดตามตลาด แค่พูดออกมาก็ดึงดูดให้แขกมามุงดูเป็นจำนวนมาก

“เกิดอะไรขึ้น”

“ไม่รู้ เหมือนผู้ชายคนนั้นกลั่นแกล้งเด็ก”

“โอ้ เกินไปแล้ว กลั่นแกล้งแม้กระทั่งเด็ก เขายังเป็นคนอยู่ไหม”

แขกพวกนั้นพูดคุยกันอยู่ไกลๆ ด้วยท่าทางดูหมิ่น มองมู่เซิ่งกับเหยาเผิงเหมือนพวกรักความชอบธรรมอย่างไรอย่างนั้น

มู่เซิ่งมองไปด้วยสายตาเย็นชา พูดอย่างไม่เกรงใจว่า “ลูกเธอมาชนฉันก่อน ฉันเลยประคองเขาไว้ ผลปรากฏว่าเขาจะขโมยกระเป๋าเงินในกระเป๋ากางเกงฉัน ตอนนี้เธอมาใส่ร้ายฉัน บอกว่าฉันผิดงั้นเหรอ”