มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 323

อีกด้านหนึ่ง

หลังจากหลิวต้าเลี่ยงโดนซัดมาหนึ่งยก แน่นอนว่าเขาหงุดหงิดใจเป็นอย่างมาก

เขาใช้ชีวิตอยู่บนทะเลมาเป็นเวลานาน ยังไม่เคยขายหน้าเหมือนวันนี้มาก่อน เป็นเพราะเขาข่าวสารว่องไว บวกกับฝีมือการพนันไม่เลว จึงเป็นระดับหัวหน้า คิดไม่ถึงว่าจะโดนคนซัดอย่างโหดเหี้ยม เขาคิดว่าต้องกู้หน้ากลับมาให้ได้

ครุ่นคิดในใจแล้วเดินกะโผลกกะเผลกไปหาเหมียวหงอวี่

เหมียวหงอวี่คือตัวตั้งตัวตีในการมาหาเขาครั้งนี้ เพราะเขาได้ยินว่ามีสมบัติแสนวิเศษซ่อนอยู่บนเกาะนี้ ดังนั้นเขาจึงรวบรวมกำลังคน เตรียมนั่งเรือสำราญลำนี้ไปให้ถึงใกล้เกาะ แล้วค่อยนั่งเรือคายักไป

“หลิวต้าเลี่ยง ทำไมนายถึงอยู่ในสภาพนี้ล่ะ” เหมียวหงอวี่กำลังเอนอยู่บนโซฟา เห็นหลิวต้าเลี่ยงเดินเข้ามาจึงถามขึ้นทันที

“พี่หงอวี่ ฉันโดนคนกลั่นแกล้ง” เมื่อเข้ามาหลิวต้าเลี่ยงฟ้องทันที เขาเล่าการกระทำของมู่เซิ่งออกมาอีกครั้ง ไม่เพียงแค่นั้น ยังพูดเกินความจริงด้วย บอกว่าตัวเองบอกชื่อเขาแล้ว ผลปรากฏว่าอีกฝ่ายมีท่าทีไม่แยแสและทำร้ายต่ออยู่ดี

ไม่ว่ายังไงเหมียวหงอวี่ก็เป็นตระกูลอันดับหนึ่งในเมือง ทั้งร่ำรวยและมีธุรกิจมากมาย เทียบกับตระกูลอู๋ก็เก่งกว่าไม่น้อย เหิมเกริมอวดดีจนชิน การออกทะเลครั้งนี้เพื่อสมบัติเขายังตั้งใจพาปรมาจารย์บู๊ของตระกูลมาด้วยสองคน

มีปรมาจารย์บู๊สองคนนี้อยู่ ทำให้เหมียวหงอวี่อวดดีบนเรือเข้าไปใหญ่ แค่ไม่มีนักเสวียนมา บนเกาะนี้ก็ไม่มีใครทำอะไรเขาได้

ยิ่งไปกว่านั้นนักเสวียนมีน้อยขนาดนั้น เจอยากยิ่งกว่าถูกหวยห้าล้านอีก ด้วยเหตุนี้เขาจึงไม่มีความเกรงกลัวอะไรทั้งนั้น

“แล้วตอนนี้เขาอยู่ไหน ฉันจะไปสั่งสอนแทนนายเอง!”

เหมียวหงอวี่สะบัดมือ พูดอย่างเกรี้ยวกราดมาก

“พี่หงอวี่จะไปคนเดียวเหรอ” หลิวต้าเลี่ยงอึ้งไป

เหมียวหงอวี่ขมวดคิ้วพูดว่า “ทำไม ฉันคนเดียวไม่พอเหรอ”

ไม่ว่ายังไงเขาก็เคยฝึกบู๊มาหลายปี จัดการคนแค่คนเดียวก็มากเกินพอแล้ว

ใครจะไปรู้ว่าหลิวต้าเลี่ยงสีหน้าไม่สู้ดีแล้วพูดว่า “พี่หงอวี่ ไอ้อ้วนที่อยู่ข้างกายคนคนนี้รู้การใช้หมัดสิงอี้ ความสามารถของตัวเขาเองก็สูงมาก เล่นงานฉันจนสู้กลับไม่ได้เลย ฉันคิดว่าพาปรมาจารย์บู๊ไปสักคนเถอะ”

“ปรมาจารย์บู๊เหรอ ถุย นายเชิญลุงกวานกับลุงเตียวได้หรือไง พวกเขาอยู่ในตระกูลฉัน พ่อฉันจะรบกวนพวกเขายังเกรงใจเลย ครั้งนี้กว่าจะให้พวกเขาตามฉันมาหาสมบัติได้ไม่ใช่เรื่องง่าย ถ้าไม่มีเรื่องอื่น อย่าไปรบกวนพวกเขา” เหมียวหงอวี่พูดอย่างเย็นชา

หลิวต้าเลี่ยงหยักหน้าอย่างจนปัญญา เขารู้ว่าฐานะของปรมาจารย์บู๊สูงส่งมาก คนทั่วไปไม่สามารถเชิญมาได้หรอก

เห็นสีหน้าสิ้นหวังของหลิวต้าเลี่ยง เหมียวหงอวี่ตบไหล่เขาแล้วพูดว่า “วางใจเถอะ นายไม่เชื่อความสามารถของฉันเหรอ ลุงกวานยังเคยชมฉันว่าไม่ถึงสิบปี ฉันจะเป็นปรมาจารย์บู๊ได้”

“โอเค” หลิวต้าเลี่ยงเอ่ยขึ้น

ภายนอกตอบตกลง แต่ภายในใจกลับมีอีกความคิดหนึ่ง เขาคิดว่ามีความเป็นไปได้ที่เหมียวหงอวี่จะโดนมู่เซิ่งซัดจนเกือบตาย แล้วค่อยเชิญปรมาจารย์บู๊ออกมาจัดการมู่เซิ่ง เพราะเมื่อกี้เขาเพิ่งโดนมู่เซิ่งซัดมาหยกๆ รู้ถึงความเก่งกาจของมู่เซิ่งอยู่แล้ว

“พี่หงอวี่ เชิญทางนี้” หลิวต้าเลี่ยงเดินนำหน้า เขาสอบถามห้องของมู่เซิ่งมาแล้ว

“ฉันจะดูสิว่าไอ้เด็กนี่จะอวดดีขนาดไหน” เหมียวหงอวี่คาบบุหรี่ครึ่งมวน แล้วเดินออกไป

หลังจากเด็กที่ชื่อจงหนิงไปแล้ว เขายังย้อนกลับมาเพื่อที่จะเทกาวน้ำแก้แค้นสักหน่อย สรุปว่าเจอเหมียวหงอวี่เดินเข้ามาอย่างดุดัน จู่ๆ ก็กลัวจนถอยหลังกรูด เก็บกาวน้ำแล้ววิ่งออกไปทันที

เขากับแม่รังแกคนอ่อนแอกว่าจนชิน เห็นเหมียวหงอวี่ไม่ใช่คนที่หาเรื่องได้ แน่นอนว่าต้องหนีเป็นอันดับแรก