มู่เซิ่ง เขยอันดับหนึ่ง นิยาย บท 326

“ลองดูอีกครั้ง!”

มู่เซิ่งยกพู่กันขึ้นมาจุ่มหมึกแล้ววาดลงบนฝ่ามืออีกครั้ง

เมื่อคนทั่วไปใช้แรง ยากที่จะหลีกเลี่ยงไม่ให้มือสั่น แต่มือของมู่เซิ่งกลับนิ่งมาก จับพู่กันอย่างมั่นคงและวาดกลางอากาศด้วยความนิ่ง

หลังผ่านไปหลายนาที

ในฝ่ามือเขามีรูนอันหนึ่งวาดได้ประมาณ 99 เปอร์เซ็นต์แล้ว

คาถาสายฟ้าสวรรค์

วาดเป็นลวดลายเหมือนคลื่น จากนั้นวาดเป็นสายฟ้าสวรรค์ ดูแล้วไม่ธรรมดา มองจากไกลๆ ทำให้คนรู้สึกอกสั่นขวัญแขวน เมื่อมู่เซิ่งตวัดพู่กันลงไป ในฝ่ามือเขารู้สึกชาแปล๊บๆ เหมือนสายฟ้า ช่างอัศจรรย์จริงๆ

“สำเร็จแล้ว ใกล้สำเร็จแล้ว” นัยน์ตามู่เซิ่งเป็นประกายแวววาว

ลำบากมาตั้งนาน ในที่สุดรูนอันแรกก็จะเสร็จแล้ว

แต่สองมือเขานิ่งมาก ไม่มีการเคลื่อนไหวที่มากเกินไป

เพราะความล้มเหลวหลายครั้งทำให้เขารู้ว่ายิ่งอยู่ในช่วงเวลาสำคัญ เขายิ่งต้องตั้งสมาธิ จะให้จุดนี้รบกวนจนทำให้ความพยายามทั้งหมดสูญเปล่าไม่ได้

“ฟู่ ฟู่ ฟู่”

ในห้องใต้ดินเงียบมาก ได้ยินแค่เสียงอากาศภายในฝ่ามือ

“ครืนนนน”

เมื่อเส้นสุดท้ายเชื่อมกัน รูนติดตั้งสำเร็จแล้ว

“ในที่สุดก็สำเร็จแล้ว!”

มู่เซิ่งพรูลมหายใจออกมา ก้มมองรูนในฝ่ามือ ด้านบนมีแสงสายฟ้าบางๆ สว่างอยู่ จากนั้นมันซ่อนเข้าไปในฝ่ามือจนไม่เห็นอะไรอีก จู่ๆ เขารู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาอย่างประหลาด

เวลาทั้งบ่ายบวกกับเวลาเกือบทั้งคืน เขาเพิ่งวาดรูนอันแรกออกมาได้สำเร็จ

“ประสิทธิภาพของรูนสายฟ้าสวรรค์แข็งแกร่งจริงๆ!” มู่เซิ่งเหวี่ยงหมัด ควบคุมพลังเสวียนส่งเข้าไปในรูนที่อยู่ในฝ่ามือ จากนั้นโจมตีหมัดออกไป ในอากาศมีเสียงสายฟ้าดังขึ้นเบาๆ แสงสายฟ้าพาดผ่านไป

พลานุภาพของหมัดนี้ เพิ่มขึ้นประมาณ 10 เปอร์เซ็นต์ บวกกับประสิทธิภาพของสายฟ้า หมัดนี้แม้แต่นักเสวียนระดับสองก็ไม่อาจต้านทานได้

“เริ่มรูนอันที่สองต่อดีกว่า” มู่เซิ่งอ่านหนังสือที่อยู่ในสมองแล้วพลิกหน้าต่อไป

หมัดห้าสายฟ้าคือการวาดรูนทั้งห้าลงบนฝ่ามือและเชื่อมโยงกัน นั่นหมายความว่ามู่เซิ่งต้องวาดรูนแบบนี้อีกสี่อัน ถึงจะสามารถแสดงพลานุภาพของหมัดห้าสายฟ้าออกมาได้อย่างสมบูรณ์

แต่แค่รูนอันแรกยังมีผลยิ่งใหญ่ขนาดนี้ นี่ทำให้มู่เซิ่งคาดหวังกับหมัดสายฟ้าหลังจากที่วาดเสร็จเป็นอย่างมาก

เวลาคืนหนึ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว

มีประสบการณ์ก่อนหน้านี้แล้ว รูนที่มู่เซิ่งวาดจึงพัฒนาขึ้น แต่รูนพวกนั้นยากขึ้นเรื่อยๆ ดังนั้นเช้าวันต่อมา มู่เซิ่งจึงเพิ่งวาดรูนอันที่สองเสร็จ

แต่การที่ไม่ได้หลับไม่ได้นอนทั้งคืน ทำให้มู่เซิ่งควบคุมพลังเสวียนในตัวได้ถึงระดับที่น่ากลัวมาก

มู่เซิ่งนั่งหลังขดหลังแข็งทั้งคืน เมื่อฟ้าเริ่มสาง เขาจึงลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจ

หลังถึงแดนเสวียน คุณสมบัติร่างกายพัฒนาขึ้นมาก ถึงตอนนี้เขาไม่ได้นอน 2-3 วันก็ไม่มีปัญหา

ขณะที่มู่เซิ่งกำลังบิดขี้เกียจอยู่ที่ดาดฟ้าเรือ เห็นว่าเหยาเผิงเดินออกมาเหมือนกัน เขาหาวแล้วพูดว่า “อรุณสวัสดิ์ลูกพี่”

“ทำไมนายตื่นเช้าจัง” มู่เซิ่งยิ้มแล้วพูดทักทาย

“ดูพระอาทิตย์ขึ้นไง พระอาทิตย์ขึ้นบนท้องทะเลเป็นภาพที่สวยที่สุดของวัน ลูกพี่ตื่นเช้าขนาดนี้ไม่ได้มาดูพระอาทิตย์ขึ้นเหมือนกันเหรอ” เหยาเผิงเอ่ยขึ้น

มู่เซิ่งส่ายหน้า รอบตัวเขามีนักท่องเที่ยวที่ล้างหน้าล้างตาเสร็จเรียบร้อยออกมาจำนวนไม่น้อย แต่ละคนถือมือถือหรือไม่ก็กล้องถ่ายวิดีโอโดยเฉพาะ รอภาพอาทิตย์ขึ้นอยู่ด้านหน้าสุดของเรือสำราญ

“พระอาทิตย์ใกล้จะขึ้นแล้ว” เหยาเผิงมองแสงรำไรตรงขอบฟ้าไกลๆ จู่ๆ ก็ลากมู่เซิ่งไปตรงตำแหน่งที่จัดไว้อย่างกระตือรือร้น